Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ό Άγιος Νεκτάριος τό 1961, σέ μία μονή τού Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οί μέν παραδέχονταν τήν Αγιότητά του, οί δέ, τήν αμφισβητούσαν.
Ό ηγούμενος τής μονής, βλέποντας τήν κατάσταση πού δημιουργήθηκε στό μοναστήρι, κάλεσε μία μέρα τούς μοναχούς καί τούς είπε:
– Δέν θά γίνει τό θέμα τής Αγιοσύνης τού Νεκταρίου, αιτία νά χάσουμε τίς ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας.
Κηρύττω τριήμερη νηστεία καί μέ τήν προσευχή μας, νά ζητήσουμε από τό Θεό νά μάς αποκαλύψει, άν ό γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.
Πράγματι αυτό καί έκαναν…
Τήν τρίτη ημέρα καί ενώ ετοιμαζόταν ό ηγούμενος νά κατέβει στήν Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά ή πόρτα τού κελλιού του καί μπαίνει μέσα ό Άγιος Νεκτάριος!!!…
Όταν μπήκε μέσα, ό ηγούμενος αμέσως τόν αναγνώρισε καί έπεσε νά τόν προσκυνήσει.
Τού λέει τότε ό Άγιος Νεκτάριος:
– Αδερφέ Αθανάσιε* (έτσι έλεγαν τόν ηγούμενο), πήγαινε καί πές τούς Πατέρες νά μήν κουράζονται.
Ό Κύριος μέ Αγίασε καί είμαι Άγιος, θαυματουργός καί μυροβλύτης.
Γνώρισε δέ, ότι ό Κύριος δέν μέ Αγίασε γιά κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!…
