Μια μέρα ήρθαν στον Χότζα κάτι γραμματικοί από την πόλη, πολύ σοβαροί, με στολές και χαρτιά. «Χότζα, από εδώ και πέρα όλοι πρέπει να έχουν έναν Αριθμό. Σπουδαίο πράγμα. Θα σου λύσει τα χέρια!» «Μα έχω όνομα, έχω σπίτι, με ξέρει όλο το χωριό!»
«Δεν φτάνει. Ο Αριθμός είναι το μέλλον!» του είπαν.
Ο Χότζας κούνησε το κεφάλι. Το σκέφτηκε. Την άλλη μέρα, ο Χότζας πήγε στο παζάρι να αγοράσει σχοινί, αλλά γύρισε με κάτι παράξενο: ένα μεγάλο ξύλινο ταμπελάκι με αριθμό.
«Τι είναι αυτό;» τον ρώτησαν. «Είναι ο Αριθμός Αναγνώρισης Γ-2849!» είπε καμαρωτός.
«Και τι τον κάνεις;» «Τον βάζω στον Μουσταφά!» είπε και τον κρέμασε στο λαιμό του γαϊδουριού του.
«Γιατί;» «Για να τον αναγνωρίζουν οι Αρχές!» Έτσι δεν είπαν οι γραμματικοί;;
«Μα τον ξέρουν όλοι στο χωριό!» «Δεν έχει σημασία ποιος τον ξέρει. Σημασία έχει ποιος τον καταγράφει!» είπε σοβαρός.
Την επόμενη εβδομάδα, ο Μουσταφά χάθηκε. Ο Χότζας έψαχνε παντού φωνάζοντας: «Χάθηκε ο Γ-2849! Γ-2849!» Οι χωριανοί του λέγανε: «Μα αν έλεγες “ο Μουσταφά του Χότζα”, θα τον είχαμε βρει από χτες!» «Δεν με νοιάζει πώς τον φωνάζετε εσείς. Το κράτος θέλει αριθμούς!» Τελικά, βρήκαν το γαϊδούρι στο ποτάμι. Το ταμπελάκι έλειπε. Ο Χότζας το κοίταξε λυπημένος. «Χωρίς τον αριθμό του, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος πως είναι δικός μου…»
Τότε ο μικρός Χασάν του είπε: «Χότζα, ο αριθμός είναι για τα γαϊδούρια ή για να μπερδεύονται οι άνθρωποι;» Ο Χότζας δεν απάντησε. Μόνο χαμογέλασε, κοίταξε τον ουρανό και ψιθύρισε: «Όταν αρχίζεις να φωνάζεις τον άνθρωπο με νούμερο, στο τέλος ξεχνάς ποιος ήταν.»
Όπως κι εμείς. Ψάχνουμε να βρούμε “ασφάλεια” κι “ευκολία” στον Προσωπικό Αριθμό, εκεί που μας δείχνουν, και όχι εκεί που πραγματικά χάνεται η ελευθερία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου