Βουτηγμένοι στους ψηφιακούς γενναίους νεαρούς κόσμους του πληθωρισμού των μέσων, των εικόνων, των ήχων και των λέξεων μιλάμε με τα δάχτυλα (δακτυλογραφώντας) και ακούμε με τα μάτια (διαβάζοντας την οθόνη).
Ποιος να το φανταζόταν πως κάποτε τα δάχτυλα θα διηγούνται ιστορίες προσωπικές και δημόσιες και τα μάτια θα αγγίζουν την οθόνη και θα την ακούνε με προσοχή και ευλάβεια. Το στόμα δεν ακυρώθηκε, άλλαξε ρόλο, παραμένει εδώ για να φροντίζει τις σιωπές και τα αυτιά ξεκουράζονται και ασχολούνται με τα χόμπι τους, ακούνε ρυθμικούς και άρρυθμους ήχους και δέχονται χάδια. Και τα δάκτυλα χτυπάν τα πλήκτρα και κάθε χτύπος γεννά ένα γράμμα, τα γράμματα συλλαβές και λέξεις και οι λέξεις νοήματα, αλήθειες, ψέματα και μυστικά. Τόσο πολλοί τοκετοί σε ένα από τα γράμματα που στέλνω σε μια πυγολαμπίδα που παιχνιδίζει μπροστά μου μια θερινή νύχτα του Αυγούστου:
«Είσαι (το) φως, σε βλέπω να λάμπεις στο χάος, στο σκοτάδι. Μια πυγολαμπίδα που λαμποκοπάει πετώντας ανέμελα στην ακρογιαλιά. Σε ποια ακρογιαλιά μη με ρωτήσεις, στο Αιγαίο, στη Χαλκιδική, στην Κρήτη, στην Κούβα, στη Λατινική Αμερική, στην Ανδαλουσία. Πυγολαμπίδα, ιπτάμενο φως που συνομιλεί με τα αστέρια. Αυτά ακίνητα και σιωπηλά απολαμβάνουν το νυχτερινό χορό της που νικάει τη βαρύτητα. Αστέρια θεατές της δικής σου πτήσης. Τα αστέρια σε ζηλεύουν, καρφιτσωμένα στον έναστρο ουρανό, ανήμπορα να στριφογυρίσουν, να κάνουν ένα σάλτο και να χορέψουν στον ρυθμό του φλοίσβου των κυμάτων. Να νιώσουν το θερινό νυχτερινό αεράκι που μοιάζει με χάδι μα πάνω από όλα, απαρηγόρητα που το φως τους είναι δανεικό, δεν είναι σαν το δικό σου. Το φως τους δεν είναι δικό τους, είναι του ήλιου, απλά το καθρεφτίζουν. Ετερόφωτες μπάλες φωτός κρεμασμένες στον ουράνιο θόλο. Ακόμη και το λατρεμένο φεγγάρι δικό του φως δεν έχει, μένει για πάντα παιδί που όταν μεγαλώσει θα ήθελε να γίνει ήλιος να γεννάει το δικό του φως και να λούζει τον κόσμο (σου). Το φεγγάρι κλέβει από τον ήλιο φως, το μεταμορφώνει για να μοιάζει σαν δικό του και το στέλνει σε μας ομορφαίνοντας τις ξάστερες νύχτες που μας ανήκουν. Ενώ εσύ εκπέμπεις φως δικό σου, φως από στιγμές, σκέψεις, αναμνήσεις, ιδέες, νοήματα, νοσταλγία, λέξεις. Μια πυγολαμπίδα το πρώτο θαύμα που φανερώνεται στα έκπληκτα μάτια των παιδιών και τα δικά μου. Ανέμελη, άχρονη, πετάς στο σκοτάδι του δικού μου χάους. Σε κάποιο άλλο σημείο του σύμπαντος το δικό σου πέταγμα ταράζει τον καθρέφτη όπως κάνει και το πέταγμα της πεταλούδας τη μέρα. Το σκάνε οι μορφές που φυλάκιζε στο είδωλό του ο καθρέφτης και πλημυρίζουν την πλάση όλη αναζητώντας λίγο από το δικό σου φως. Το φως είναι ζωή και θέλουν να αποκτήσουν ζωή.
»Μια μικρή πυγολαμπίδα με το πέταγμά της ξύπνησε όλα τα νοήματα που κοιμούνταν στον καθρέφτη του μυαλού μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου