Άλλοι αγωνίζονται στο ανθρώπινο μέτρο και άλλοι μάχονται σιωπηλά στο πνευματικό - Ανάγκη οι λιτανείες για τη δοκιμασία της πατρίδας μας
Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Η Ελλάδα μας εξακολουθεί να μετατρέπεται σε κάρβουνο, σταθερά, διεξοδικά, με σχεδιασμένα χτυπήματα που γίνονται τις πιο επίφοβες μέρες. Τα πυρομετεωρολογικά δελτία έχουν γίνει πλέον προαναγγελίες σίγουρων καταστροφών. Αχαΐα, Χίος, Ζάκυνθος, Πρέβεζα, Κεφαλλονιά, τόποι που σκέπασαν τον ουρανό της Ελλάδας με στάχτη και δυστυχία.
Μαζί με τις πληγές του εφιάλτη που δεν προλαβαίνουν να επουλωθούν αυτό το καλοκαίρι, έρχονται συνάμα και τα κελεύσματα μετάνοιας, εικόνες ταπεινές που κραυγάζουν την ανάγκη καταφυγής στον Θεό, για εκείνους τους λίγους που έχουν ακόμα αυτιά να την ακούσουν.
Μέσα στη ζοφερή νύχτα της Τρίτης (12/8) όπου η μισή Ελλάδα καιγόταν από βορά ως νότο, ο ιερέας της Λιθακιάς Ζακύνθου ξεχύθηκε στους δρόμους μαζί με μια χούφτα χωριανούς. Με ιερές εικόνες, με άγια λείψανα και με αίνους στην Υπεραγία Θεοτόκο, λίγοι πιστοί έκαναν λιτανεία για να δεηθούν να σταματήσει το κακό. Η εικόνα έμοιαζε βγαλμένη από πόλεμο. Το βουνό πίσω τους λαμπαδιασμένο, έλαμπε κατακόκκινο στο σκοτάδι με τις φλόγες να υψώνονται στον ουρανό σαν θηρία που ζητούσαν να καταπιούν το χωριό.
«Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν, υπό του αποστόλου, Λουκά ιερωτάτου, την Οδηγήτριαν»
Οι φωνές των πιστών ανήσυχες στο ψάλσιμο τους, φορτωμένες με θλίψη για τη συμφορά στον τόπο. Τα βλέμματα ακροβατούσαν μεταξύ της συντριβής και της θείας ελπίδας. Ζούμε σε εποχές που μένουν άλαλα τα χείλη και των ευσεβών με αυτή τη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας. Δίπλα από το μικρό ποίμνιο, περνούν αγροτικά οχήματα που τρέχουν για να βοηθήσουν στο μέτωπο. Τρέχουν για να κάνουν όσα μπορεί ο άνθρωπος, όσο ο λειτουργός του Υψίστου δέεται για να επέμβει και ο Θεός, περισσότερο από αυτό το λίγο – δυστυχώς – που Του επιτρέπουμε.
Μια σκηνή βιβλική που ξυπνά μνήμες από μια άλλη αυγουστιάτικη λιτανεία που έμελλε να εισακουστεί με ένα καταπληκτικό θαύμα. Ήταν εκείνη η λιτανεία που είχε γίνει στο Προκόπι Ευβοίας το 2021 όταν η πύρινη κόλαση περικύκλωσε τον οικισμό. Μια νεφέλη που εμφανίστηκε από το πουθενά κόντρα σε όλα τα μετεωρολογικά προγνωστικά, άρδευσε τον τόπο με σωτηρία και έλεος Θεού.
Δυστυχώς ο πολύς κόσμος που διάβασε την είδηση τότε, δεν πίστεψε το θαύμα και το χλεύασε. Αυτή είναι άλλωστε η ιστορία όλων των θαυμάτων του Θεού. Ο Σπορέας μοιράζει τον σπόρο παντού, αλλά σε λίγες καρδιές βλασταίνει και σε ακόμα λιγότερες ανθίζει. Τα θαύματα είναι πειστήρια εμφατικά μεν, αλλά φτιαγμένα έτσι στη σοφία του Θεού ώστε να φιλτράρονται κατά την προαίρεση του καθενός. Και έτσι ο αρνητής να μένει αναπολόγητος, γιατί πριν πει το «όχι» στο θαύμα με το μυαλό του, το έχει πει πρωτύτερα με την καρδιά του.
Έτσι και τώρα, η λιτανεία που έγινε στη Ζάκυνθο παρουσιάστηκε με σκωπτικά σχόλια ή στην καλύτερη περίπτωση με περιέργεια φολκλορικού ενδιαφέροντος. Ακόμα και ένας γνωστός μετεωρολόγος σχολίασε τη… ματαιότητα των λιτανειών στης πυρκαγιές, λέγοντας ότι βοηθούν μόνο από κοινωνιολογική και ψυχολογική σκοπιά. Λες και οι λιτανείες είναι group therapy για φαντασμένους.
Αλλά τι να πεις; Δυστυχώς αυτό είναι το πνεύμα της εποχής μας. Κόψαμε το μερίδιο του Θεού στις ζωές μας, βασιστήκαμε εξολοκλήρου στον πραγματισμό και την επιστήμη, γεμίσαμε με τεχνολογία, χάρτες, προγνωστικά και μετρήσεις, και τι καταφέραμε τελικά; Να αναλύουμε με εξαιρετική ακρίβεια την καταστροφή μας. Να γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους του χαμού μας. Απαρνιόμαστε τον Χορηγό της ζωής και γίναμε ειδήμονες του θανάτου μας. Καταπληκτική πρόοδος.
Αλλά έστω, αυτές οι λιγοστές ψυχές που ακόμα νιώθουν τη συνάφεια της κοσμικής τάξης με τους πνευματικούς νόμους, συγκινούνται και παρηγορούνται μυστικά από τέτοιες εικόνες. Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν φροντίζαμε οργανωμένα ως Εκκλησία να έχουμε ένα πλέγμα λιτανειών σε όλους τους τόπους που κατά καιρούς δοκιμάζονται.
Και ακόμα καλύτερα θα ήταν να δείχναμε ως λαός μετάνοια, μετά από έξι καλοκαίρια ατελείωτων συμφορών. Αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό και ο ουρανός μας παραμένει σκοτεινός, καπνισμένος και πυρακτωμένος σαν καμίνι που μας χωνεύει. Όχι γιατί μας τιμωρεί ο Θεός, αλλά γιατί εμείς οι ίδιοι στρεφόμαστε μακριά από τη βοήθειά Του με τις ανυποχώρητες ανταρσίες μας.
Αλλά σε κάθε κακό, σε κάθε ταραχή, σε κάθε σκοτεινή ώρα που στερεύουν τα λόγια, ένας ψαλμός θα μας λυτρώνει από τα ανείπωτα. Μια λιτανεία, μια παράκληση, μια γονυκλισία, ένα κομποσκοίνι, στιγμές που μυστικά αντιπαλεύουν την αταξία. Στιγμές που πρέπει να καταφεύγουμε συχνότερα για να δούμε φωτεινό ουρανό σε αυτήν και την άλλη ζωή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου