Γιάννης Σκαρίμπας

 

Είμαι ογδόντα οχτώμισι ακριβώς.
Στο ούζο οφείλω την υγεία μου.

Μπορώ να πιώ
ίσαμε ένα μπουκάλι την ημέρα.
Και από φαγητά, τρώω απ' όλα.

Είχαμε κάποτε
έναν οικογενειακό γιατρό,
Θεός σχωρές τον.

Ταξιδεύαμε από την Αθήνα
στη Χαλκίδα με τρένο.

Εγώ εδώ, ο γιατρός απέναντί μου,
δίπλα μου μία κυρία.

Κουβεντιάζαμε
γόνα με γόνα με την κυρία, που
κάποια στιγμή σκύβει και με ρωτάει:

''Κυρ Γιάννη, ο κύριος είναι γιατρός;''
''Ναι'', της λέω.

''Και είναι καλός;''
''Θαύμα είναι. Μου έχει σώσει τη ζωή.
Κάποτε αρρώστησα βαριά, αλλά
έλειπε στο Παρίσι κι έτσι σώθηκα.''

Έβαλε τα γέλια η γυναίκα
και γέλαγε σε όλο το ταξίδι.

Γεννήθηκα το 1893, στο χωριό
Αγιά Θυμιά της Παρνασσίδος.

Εδώ, στη Χαλκίδα,
ελθόντας για στρατιώτης το 1914,
παντρεύτηκα εξ έρωτος.

Έκτοτε, σχεδόν δεν ''το κούνησα''
από την πόλη ετούτη.

Έκανα οικογένεια.
Παιδιά, νύφες και εγγόνια

και μνέσκω ακόμα γράφοντας
λογοτεχνία και ιστορία.
Αλλά και ποίηση και θέατρο.

Εφησυχάζω
σχεδόν μόνος στο σπιτάκι μου,
ζων ''αεί - μη - διδασκόμενος'',

εν αναμονή
του ''εσχάτου - μου - μαθήματος'',

ευχαριστώντας
εκείνο που ονομάζουμε Θεό,

''για να βουνά και τα δάση που είδα''
- του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Μόνον εγώ, μόνον εγώ ποτέ δεν
ήμουν πλοίο

μήτε αέρινο όνειρο,
μήτε πουλί σε ανθό,

ήρθα στον κόσμο με πλατύ μέτωπο,
ορθό και λείο,

μόνο δυο στίχους μου σκληρούς
να πω και να χαθώ.

.....................

Οι στίχοι στο τραγούδι "σπασμένο καράβι"

είναι δικοί του όπως έχει γράψει και την ιστορία

της Ελληνικής Επανάστασης του 21.

Ένας στοχαστής, ένας από τους πιο

αντισυμβατικούς Έλληνες λογοτέχνες του 20ου αιώνα,

ιδιότυπος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος,

μια μοναχική περίπτωση στα ελληνικά γράμματα,

ένας "διάτων αστέρας" όπως χαρακτηρίστηκε,

που όμως για πολλά χρόνια, αγνοήθηκε από

την κριτική και την φιλολογική επιστήμη της χώρας μας

γιατί δεν χάριζε κάστανα σε κανέναν..