Τα πρώτα χιόνια στη Βασιλίτσα!Λίμνη Γομάρας η Διστράτου Lefteris Zioutis
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η Ορθοδοξία ως θεραπεία_Γέροντας Δαμασκηνός Αγιορείτης
Μια θαυμάσια εκλαϊκευμένη κατήχησηΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ
αλλά μην νοιώθετε «λύπη»
που αντιγράφουμε τα δικά σας ,
χωρίς να σας ρωτήσουμε...
Για την παράγκα μας
είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη
«δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!»
7 σχόλια:
Που θα πάει, θα γυρίσει ο καιρός, να φτάσει το χιόνι ως την θάλασσα, όπως συνέβη τα χρόνια που ήταν η μάνα μου στο Δημοτικό. Καλό μου φαίνεται, αλλά δεν είμαι σίγουρος για τις στέγες των σπιτιών και τους σωλήνες ύδρευσης σε τέτοιες συνθήκες.
... τα χιόνια... ένα καθημερινό φαινόμενο
στο μέσα-μέσα τής καρδιάς μου
τής παγωμένης...
λέω θά φταίει η κλιματική αλλαγή...
μονάχα λείπει το λευκό
κι έχει στην θέση του γκριζάδα ...
κάποτε και μαυρίλα...
έτσι... σίγουρο τόχω πιά... πως είναι δίχως άλλο
η... κλιματική μου... η κρίση
που όλους τούς κρίνει... κι όλους τους μετράει
και τούς βρίσκει λάθος...
και... ανάξιους μιάς κάποιας προσοχής
για εμένα... και την αφεντιά μου...
Από μένα παράπονο ουδέν. Η παρουσία σου με βοηθάει, ανοίγει ορίζοντες στο στενό μυαλό μου, επίσης να μαζεύω την αχαλίνωτη φαντασία μου, την πλανεύτρα.
... κοίτα νὰ δεῖς τώρα...
αυτό τὸ σχόλιο,
ἦταν γενικό,
μὰ γραμμένο στὸ τηλέφωνο
(ἐξ οὖ καὶ τὸ μονοτονικό)
ὅπου καὶ ξεστραβώνομαι νὰ δῶ,
τί... καὶ πῶς γράφω...
τὄγραψα ἐκ παραδρομῆς, ὡς
συνδεδεμένο, μὲ τὸ δικό σου σχόλιο
καὶ τώρα, ἔτσι ποὺ τὸ βλέπω
δείχνει...
τουλάχιστον...παράταιρο..
μὲ συμπαθᾶς...
Μα τι πειράζει, όπως και νά 'χει μια χαρά το πέρασα με το "παράταιρο" πέρασμά σου από το φαντασιακοχιονισμένο μου τοπίο.
... νάσαι καλά αδερφέ...
και νάσαι πάντα άπαιχτος...!
δεν ξέρω αν τα προλαβες τα "χιόνια" τής ΥΕΝΕΔ...
τού δευτέρου δηλαδή καναλιού, που πιάναμε στην τηλεόραση κάποτε
στο ξεκίνημά της
που εγινε φυσικά επί τής χούντας της... παλιάς
(πουχε και τ' όνομα)
ένα κανάλι που ανήκε στον στρατό
και που στην επαρχία το βλέπαμε μέ "χιόνια",
όπως το λέγαμε τότε, γιατί η εικόνα δεν ήταν καθαρή, παρά σαν νάτανε γεμάτη με νιφάδες (ή... πυκνό χαλάζι...)
κάπως έτσι
κατα πως φαίνεται,
γίνεται... λίγο, τό λίγο μου μυαλό,
καθώς γερνώ και ξεκουτιαίνω...
Την πρόλαβα, την έβλεπα καλεσμένος σε γειτονικά σπίτια, τότε που είχε ακόμη παππούδες και γιαγιάδες όνομα και πράμα.
Δημοσίευση σχολίου