Το σπίτι της γιαγιάς

 

Ένα καταφύγιο μικρό, μια ζεστή φωλιά γεμάτη φιλοξενία, ένα σπιτάκι μικρό, όμως από το πρώτο λεπτό που πλησίαζα, αισθανόμουν την γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού, των ανθρώπων που έζησα και μεγάλωσα κοντά τους, αυτούς που αισθανόμουν πως με αγαπούσαν, αυτούς που με μάθαιναν τη ζωή, που προσπαθούσαν να μου δείξουν τη ζωή με τα δικά τους μάτια! Κάθε φορά που περνούσα αυτό το κατώφλι με έπαιρναν οι μυρωδιές στην συντροφιά τους! Αισθανόμουν να με σηκώνουν ψηλά, να στροβιλίζομαι απαλά στον αέρα, σαν να μου λένε το καλώς ήρθες με τον δικό τους τρόπο. Τα φρεσκοψημμένα ψωμάκια αναμεμειγμένα με το άρωμα από το γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς!

Αυτό το γλυκό! Ήταν στην σκέψη μου κάτι σαν βραβείο όταν ήμουν «καλό και ήσυχο παιδάκι» ή όταν ένα Κυριακάτικο απογευματάκι αποτελούσε μια γλυκιά ευχαρίστηση μετά το γεύμα, ή μετά το παιχνίδι πολλές φορές! Ξέρετε, ακόμα και οι γιαγιάδες έχουν ανάγκη να ακούσουν: Τι υπέροχο είναι, το καλύτερο γλυκό που υπάρχει γιαγιάκα!

Φυσικά, εκείνη έγνεφε το κεφάλι με έναν τρόπο, σαν να ήθελε να πει, «Καλά τώρα! Το ξέρω»

Η γιαγιά κρυφογελούσε! Αυτό το σπιτάκι που γέμιζε γέλια, παιχνίδι και ανεμελιά, είχε υπέροχες κρυψώνες για να μην «σε βρίσκανε” τόσο εύκολα όταν κρυβόσουν! Είχε κήπο πολύ όμορφο που οι προσπάθειες να κρατηθεί σε καλή κατάσταση ήταν αρκετές! Μια τεράστια ελιά που απλωνόταν περήφανη σαν φύλακας του κήπου, είχε τα καλύτερα σημεία για παιχνίδι. Δυστυχώς για αυτόν τον κήπο, τον αγαπούσε και η μπάλα που ξέφευγε από το παιχνίδι και έτρεχε κοντά στα λουλούδια συνήθως! Καμιά φορά, έσπαζε και κάτι, σπουδαία πράγματα! Μπροστά στη χαρά, τι αξία έχουν; Οι μεγάλοι βέβαια είχαν άλλη γνώμη…

«Αυτό το σπιτάκι κάποτε αδειάζει, κάποτε οι άνθρωποι αλλάζουν τόπο, αλλάζουν ζωή, όλη η ζωή μας αλλάζει. Κάθε τι που έχουμε δεν θα είναι για πάντα, ούτε και εμείς θα είμαστε ίδιοι παντοτινά…Αυτό το σπιτάκι όμως παραμένει στην καρδιά μας, βρίσκεται εκεί για να μας εφοδιάζει με γλυκιές αναμνήσεις, είναι η παρακαταθήκη της ζωής μας, όλοι οι δικοί μας άνθρωποι μέσα σε αυτό, μέσα στη ψυχή μας. Η χαρά συνεχίζεται, η ζωή μας αλλάζει, αλλά πάντα υπάρχει αυτή η γωνίτσα που μας περιμένει για να φάμε το γλυκάκι μας και να ζήσουμε ανέμελες στιγμές, με την ψυχή μας, γιατί αυτή και μόνο αυτή, είναι παντοτινά μαζί μας…»

Ήρθα και δεν σε βρήκα σήμερα γιαγιά…

Σου αφήνω λίγα λουλουδάκια, το ξέρω πως τα αγαπάς!

Μαριάνθη Μαρία Χαρίτου