Ἡ Πανάμωμος δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν βρῆκε συντετριμμένο· οὔτε πάλι μᾶς ἔδωσε τὴ φύση, ἀλλά τήν συνετήρησε· οὔτε μᾶς ἔπλασε αὐτή, ἀλλὰ προσέφερε ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ἀναπλασθήκαμε. Ἔγινε ἔτσι βοηθός τοῦ πλάστη, τὸ ἄγαλμα συνεργάσθηκε μὲ τόν τεχνίτη.
Αὐτὴ ξανάδωκε στὸ ἄγαλμα ὅ,τι εἶχε προηγουμένως κι ἐκεῖνος πρόσθεσε αὐτὸ ποὺ δέν εἶχε. Καὶ δέν θὰ πρόσθετε βέβαια ἐκεῖνος αὐτὸ ποὺ ἔλειπε, ἂν δέν εὕρισκε αὐτὸ ποὺ ὑπῆρχε, πάνω στὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ προσθέσει τὸ δεύτερο (δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἔλειπε).
Στόν Ἀδάμ ἀπὸ ὅλα τὰ ζῶα τοῦ Παραδείσου μόνη βοηθός ἦταν ἡ Εὔα. Καὶ τόν Θεό, γιὰ νὰ φανερώσει τήν χρηστότητά Του, μόνη ἡ Παρθένος ἀπὸ ὅλα τὰ ὄντα τόν ἐβοήθησε.
