Στους δρόμους που περπατήσαμε ....

 Υποθέτω πως είναι μία μεγάλη γραμμή που ξεκινάει από το "δεύτε τελευταίον ασπασμό" και φτάνει ως το ατελεύτητο της αιώνιας ζωής.

Εκεί, κατά μήκος αυτής της γραμμής, τους φαντάζομαι να στέκονται μαζί με τα δάκρυά μας, τις προσευχές, τα τρισάγια, τις φορές που αποτέλεσαν κόμπο στα κομποσκοίνια μας. 

Εμείς εδώ, παλεύουμε να ξαναζήσουμε τις κοινές μας ζωές δίχως αυτούς. Διότι απλώς δεν προλάβαμε....Το θεωρήσαμε καθημερινό και χάσαμε την γιορτή. Δεν πειράζει όμως. Θα τις ξαναφτιάξουμε τις ιστορίες με αυτούς θεατές και τώρα θα τις μεγαλώσουμε όσο θέλουμε χρονικά καθώς κανείς δεν βιάζεται να πάει στην δουλειά, κανείς δεν ντρέπεται να αγαπήσει, κανείς δεν φοβάται μην χάσει το τραίνο (δεν κινούνται πια τα τραίνα) και επίσης κανείς δεν θέλει καλοκαίρια στην θάλασσα (η δική μας έγινε Νεκρά...).

Η ευθεία των αναχωρησάντων μακρινή, ως χιλιοειπωμένος ψαλμός που μπλέχτηκε ανάμεσα σε άστρα και έμεινε τελικά εκεί για νάχουν και αυτοί ένα τραγούδι δικό τους, έναν σκοπό να σφυρίζει ο άγγελός τους καθώς θα τολμήσουν Παραδείσου πλησίασμα.

Και καλά εσείς με αβάντα το έλεός Του, αγάλλεσθε όπου επισκοπεί το φώς του προσώπου Του...Εμείς που ξαναγράφουμε τις ιστορίες, παίρνουμε την λίγη δόξα που περισσεύει από το πέταγμα των αγγέλων ολόγυρά σας και μ' αυτή προσπαθούμε:

 Να ξαναπούμε τις μουσικές του παπα-Μιχάλη, δίχως να ραγίσουν οι φωνές. "Βάλτε χρυσόσκονη όπου ραγίσουν" λέει τραγουδιστά ο πεφιλημένος (μας) Σου.

Να ξαναδούμε το μεγάλο χαμόγελο που ήταν ο Νίκος της Μακρινίτσας, χωρίς να το μουσκέψουμε πρωτοβρόχι. Μα βρέχει ήδη...

Να ζυμώσουμε πρόσφορα. Ποτέ σαν εσένα μάνα και ούτε όπως εσύ. Πήρες το προζύμι μαζί σου; Μα πώς φαντάστηκες ότι στον ουρανό φτιάχνουν λειτουργιές;

Να ξαναπάμε στις Αλυκές. Άλλοι μένουν στο σπίτι της Αθηνάς που δεν μυρίζει πια κουλουράκια βανίλιας.

Να παίξουμε στη Νεάπολη των παλαιών ονείρων....Έφυγε ο κόσμος, άδειασε, μικρά κενά κουτάκια σαν από βέρες αρραβώνων, όσα είπαμε και έφυγαν μαζί σας.

Δεν μας λείπετε γιατί κάποιες στιγμές που ξεκουράζονται οι παλαιοί των ουρανών, μας στέλνετε μηνύματα-θυμιάματα και μεις χαμογελάμε φιόγκους βελούδινους που δέσαμε μαζί και τώρα έγιναν η δέηση που μας ενώνει. Κάπως έτσι κανείς δεν λείπει κανενός. 

Μόνο πρέπει να να βρούμε το νέο αλφάβητο, για να γράψουμε τις ιστορίες μας πριν ξεχαστούν. Και άντε τώρα να βρεις γράμματα με μουσικές, με χρώμα, με στίχο, με λαχάνιασμα τρεχαλητών τα μεσημέρια, με ασπασμούς λογιών-λογιών και με κουβέντες που το σιρόπι τους να έχει δέσει σωστά..... 

Δουλειές με φούντες έχουμε! Θα την βρούμε την άκρη όμως. Όπως πάντα. Έτσι και τώρα. Επειδή κάποιος πρέπει να πει για τις αγάπες που έμειναν μόνες και  αμήχανες στους δρόμους που περπατήσαμε μαζί....

 ΕΛΕΝΑ