Ρώτησαν κάποτε τον φωτογράφο Γ.Δήμου:
«Ποια είναι η πιο εντυπωσιακή σκηνή που θυμάστε από τα πανηγύρια; Ποια σας έρχεται πρώτη στο μυαλό;»
Και αυτός απάντησε με αυτήν την εικόνα τραβηγμένη στο Βρυσοχώρι Ηπείρου:
Αυτή η στιγμή.
Εδώ είναι “ο τρελός του χωριου” που είναι μόνος του, εξοστρακισμένος και παρακολουθεί τι κάνουν οι άλλοι. Ήταν συνταρακτικό, γιατί τη στιγμή που τον φωτογράφισα όλο το χωριό γλεντούσε κι αυτός παρακολουθούσε από απόσταση, ολομόναχος.
Έχω τραβήξει τέσσερις φωτογραφίες νομίζω, περιμένοντας αυτή την στιγμή.
“Ήμασταν μόνο αυτός κι εγώ και θυμάμαι ότι έκλαιγα.”
Κοινά προβλήματα( ΑΜΕΑ, φτώχεια, απελπισία, ανεργία), κοινή περιγραφή για τον χαρακτήρα τους (πάντα με το χαμόγελο) ίδιος θάνατος, η απαξίωση της ζωής ενός φτωχού και αδύναμου ανθρώπου!
Γιατί όλες οι ζωές όπως φάνηκε δεν έχουν την ίδια αξία, ειδικά για τους τρίτης κατηγορίας που συνδυάζουν φτώχεια και σωματική ή ψυχική αδυναμία!
4 σχόλια:
...ἕνα μαρτύριο ποὺ σίγουρα δὲν πάει χαμένο...
εἰδάλλως...
εἴμαστε ὅλοι χαμένοι...
χαμογελάει,
διστακτικά τα χέρια ενώνει,
κι όλη η στάση του, ταπεινός
δεν ήταν ολομόναχος,
η Θεία Χάρις τον σκεπάζει
και άγγελος Κυρίου,
μυστικά τον αγκαλιάζει!
Εκπληκτική θέα στο φεγγαροφώτεινο πρόσωπο ενός ανθρώπου από την αιωνιότητα.
Αυτό το μειδίαμα του μακάριου εραστή της Χάριτος, μού θυμίζει το μειδίαμα τού Αγίου Λαζάρου, μετά που τον ανάστησε ο Κύριος ποτέ δεν γέλασε γιατί έζησε αντίκρυ την κόλαση, και παρόλο πού δεν την γεύτηκε.
Χώμα κλέβει χώμα, είπε ο Άγιος για ένα παιδί που μπροστά του έκλεψε ένα κιούπι.
Χώμα γλεντάει στο χώμα μπορεί και να σκέφτεται ο μακάριος!
Ωραία ανάρτηση τρελογιάννη 👍👍μας ταξίδεψες στον κόσμο τής αιωνιότητας!
Παπαδιαμαντικός ο ήρωας της φωτογραφίας...
Δημοσίευση σχολίου