Λέει ο Ἅγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του Ποιμαντική: "Ὁ πεντηκοστὸς κανὼν τῶν ῾Αγίων Αποστόλων λέγει «Τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελεῖν» τρεῖς δηλαδὴ καταδύσεις ἐν ἑνὶ βαπτίσματι, καὶ ἐν ἑκάστῃ τῶν καταδύσεων ἓν ὄνομα τῆς ῾Αγίας ἐπικαλεῖσθαι Τριάδος..." (Ποιμαντική ἔκδ. Β. Ρηγοπούλου, σ. 64).

 

Έως τον 14ου αιώνα και οι Δυτικοί έκαμναν το Βάπτισμα όπως εμείς οι Ορθόδοξοι, δηλαδή με τρεις καταδύσεις στο καθαγιασμένον ύδωρ. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξις βαπτίζω = βάπτω, βυθίζω, βουτώ εις το νερό. Έχουν βρεθή δε και στην Δύσιν αρχαία «βαπτιστήρια», που βεβαιώνουν ότι έτσι εβαπτίζοντο και εκεί ανέκαθεν οι Χριστιανοί. Έτσι εξ άλλου εβαπτίσθη και ο Κύριος: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος», γράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής (Ματθ. γ' 16). Ανέβη αμέσως και έβγήκε από τα νερά ως αναμάρτητος δεν έμεινε μέσα στον ποταμόν, όπως οι άλλοι Εβραίοι, πού έξωμολογούντο μέσα στον Ιορδάνη τις αμαρτίες τους ενώπιον του Αγίου Ιωάννου. Το «ανέβη» όμως σημαίνει ότι είχε κατεβή, είχε βυθισθή προηγουμένως μέσα στα νερά του Ιορδάνου.

Το ύδωρ του Βαπτίσματος συμβολίζει τον τάφον. Εισέρχεται μέσα σε αυτό και θάπτεται κατά τρόπον μυστικών και παλαιός άνθρωπος και ανίσταται πλέον νέος, αναγεννάται. Ο 'Απόστολος Παύλος συσχετίζει την βάπτισίν μας με την τριήμερον ταφήν και Ανάστασιν του Κυρίου. «Οσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν συνετάφημεν ούν αυτώ διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά της δόξης του πατρός, ούτω και ήμείς έν καινότητα ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ς' 3-4). Γι' αυτό άλλωστε γίνεται και η τριπλή κατάδυσης στο ύδωρ της Κολυμβήθρας και η ανάδυσις.

Γίνεται ψυχική νεκρανάστασις. «Νεκρός εν αμαρτίαις καταβάς, άναβαίνεις ζωοποιηθείς εν δικαιοσύνη», γράφει ο Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.46 Οι δε λέξεις «καταβάς - άναβαίνεις» τι άλλο σημαίνουν, παρά ότι έβυθίζοντο στο ύδωρ της Κολυμβήθρας ή του «βαπτιστηρίου». Το ίδιο τονίζει και η φράσις του Μεγάλου Βασιλείου: «έν τρισι καταδύσεσι και ίσαρίθμους ταις επικλήσεσι το μέγα μυστήριον του βαπτίσματος τελειούται».47

Παρά ταύτα οι Παπικοί έκαινοτόμησαν. Από τον 14ου αιώνα και εξής δεν «βαπτίζουν», αλλά «ραντίζουν» αυτόν, που θέλει να γίνη Χριστιανός. Καθιέρωσαν δηλαδή ως κανονικός τύπος Βαπτίσματος το ράντισμα, το οποίον εγίνετο και παλαιότερα, για λόγους όμως εκτάκτου ανάγκης, αν δηλαδή ήτο κάποιος άρρωστος ή αν δεν υπήρχε νερό. Αυτός όμως, που εβαπτίζετο με το λεγόμενον «κλινικόν βάπτισμα», δεν εδικαιούτο κατόπιν να χειροτονηθή, όπως αναφέρει ο ΙΒ' Κανών της εν Νεοκαισαρεία Συνόδου, που επεκυρώθη και από Οικουμενικής Συνόδους. Αυτό λοιπόν το Βάπτισμα της ανάγκης, που εθεωρείτο ατελές και το αμφισβητούσαν ακόμη και Πάπαι, όπως ο Πάπας

Κορνήλιος (258 μ.Χ.), καθιέρωσαν οι Παπικοί ώς επίσημον τρόπον βαπτίσματος. Γιατί άραγε; Μήπως είναι όλοι τους άρρωστοι ή έχουν τόσην λειψυδρίαν στην γεμάτην μέ ποταμούς Ευρώπην; Όχι βεβαίως! Αλλά διότι ζητούν την άνεσίν τους. Έτσι όμως εξαπατούν τον εαυτόν τους, αν νομίζουν ότι είναι βαπτισμένοι. Αφού δεν έβυθίσθησαν στο ύδωρ, δεν εβαπτίσθησαν, Ραντισμένοι είναι, βαπτισμένοι όμως όχι.

Ας μη παραξενεύωνται δε μερικοί, όταν υποστηρίζωμεν ότι πρέπει να αναβαπτίζωνται, όσοι Παπικοί θέλουν να γίνουν Ορθόδοξοι. Για να κυριολεκτώμεν μάλιστα, δεν πρέπει να λέγωμεν να «αναβαπτίζωνται», αλλά να «βαπτίζωνται», διότι δεν έχουν βαπτισθή. Αλλο βάπτισμα και άλλο ράντισμα. Κάθε λέξις έχει το ιδικόν της νόημα.

Επί τη ευκαιρία ας σημειωθή ότι κάνουν λάθος και μερικοί Ορθόδοξοι ιερείς, που δεν τελούν κανονικώς το Βάπτισμα και, αντί να βυθίζουν τελείως στο ύδωρ της Κολυμβήθρας τον βαπτιζόμενον, τον περιχύνουν με νερό. Δεν είναι βάπτισμα αυτό, αλλά περίχυσις.

Καινοτομίες όμως έχουν οι Παπικοί και στο Μυστήριον του Χρίσματος. Ενώ ανέκαθεν έχρίoντο και αυτοί, όπως γράφει πάλιν ο Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «έπί το μέτωπον... επί τα ώτα... επί την όσφρησιν... επί τα στήθη»48 και «επί τούς οφθαλμούς... και το στόμα», όπως προσθέτει ο Ζ' Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, όμως από το 1250 και εξής μετέβαλαν τον τρόπον χρίσεως. Χρίουν μόνον το μέτωπον. Έτσι όμως δεν σφραγίζουν, δεν εξαγιάζουν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα, αλλά μόνον την διάνοιαν. Είναι γνωστόν άλλωστε πόσον λογικοκρατούμενοι είναι.

Σοβαρά παρέκκλισις από την αρχαίαν πράξιν της Εκκλησίας είναι και το ότι χωρίζουν το Χρίσμα από το Βάπτισμα. Έτσι στερούν τα «βαπτισμένα» παιδιά τους για μερικά χρόνια από την Χάριν του Χρίσματος. Περιμένουν να μεγαλώσουν κάπως, για να καταλαβαίνουν. "Έτσι νομίζουν. Βάζουν και πάλιν στην μέσην το λογικόν. Η Χάρις του Θεού όμως δεν εξαρτάται από την λογικής ικανότητα του ανθρώπου. Έπιδρά σε κάθε άνθρωπον, αρκεί να μη αντιδρά αυτός στο έργον της. Και τι θα μπορούσε άλλωστε να καταλάβη από την ανεξιχνίαστον Χάριν

του Θεού ένα παιδί των δέκα ή δώδεκα ετών, όταν του πρωτοδώσουν τότε το Χρίσμα;

Αφήνοντας όμως «αμύρωτα» τα παιδιά τους για ένα διάστημα, κατ' ουσίαν τα στερούν από την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, διότι, όπως γράφει ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «το Χρίσμα είναι σύμβολον ότι λαμβάνομεν εν τω βαπτίσματι το χάρισμα του αγίου Πνεύματος»49. Επί πλέον, εφ' όσον είναι ασφράγιστα, διότι το Χρίσμα είναι «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου» και βεβαίωσις ότι ανήκομεν στον Κύριον, τα αφήνουν εκτεθειμένα στην βουλιμίαν και αρπακτικήν διάθεσιν του Διαβόλου. Χωρίς το Χρίσμα, που ονομάζεται «πνευματικόν σώματος φυλακτήριον και ψυχής σωτήριον»50, είναι αφύλακτος ο άνθρωπος και κινδυνεύει ανά πάσαν στιγμήν, διότι δεν έχει την ενίσχυσιν του Αγίου Πνεύματος.

Το εγνώριζαν αυτό πολύ καλά οι θεοφώτιστοι συντάκται του αρχαίου συγγράμματος, που λέγεται «Διαταγαί των Αποστόλων», γι' αυτό και ώρισαν:

«Και μετά τούτο βαπτίσας αυτόν εν τω ονόματι του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, χρισάτω μύρω»51. Το εγνώριζαν επίσης και οι Πατέρες της εν Λαοδικεία Συνόδου, που καθόρισαν σαφέστατα με τον ΜΗ' Κανόνα:

«ότι δεί τους φωτιζομένους, μετά το βάπτισμα, χρίεσθαι χρίσματι επουρανίω, και μετόχους είναι της βασιλείας του Χριστού»52. Έτσι έχριαν τους βαπτισθέντας οι πρώτοι Χριστιανοί και εν συνεχεία όλοι, όσοι δεν έγιναν αιρετικοί μόλις έβγαιναν από την Κολυμβήθραν, «άναβεβηκόσιν από της κολυμβήθρας των ιερών ναμάτων», όπως αναφέρει ο Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.53

Μήπως πίσω από την καινοτομίαν αυτήν των Παπικών κρύβεται κάποιο τέχνασμα, κάποια «μεθοδεία» του Διαβόλου, που κάμνει το πάν, για να κρατη τον άνθρωπος για όλίγον ή πολύ διάστημα μακριά από την ζωοποιόν και παντοδύναμον Χάριν του Κυρίου;

Από το βιβλίο:
Απειλή για την Ορθοδοξία μας Αντιαιρετικός Οδηγός Του Γεωργίου Ψαλτάκη Θεολόγου - Ιεροκήρυκος Απο της Εκδόσεις: ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ» σελ. 177-180

Πηγές:
46. ΒΕΠΕΣ 39,64
47. ΕΠΕ 10,370
48. ΒΕΠΕΣ 39,254
49. Πηδάλιον, σελ. 438.
50. ΒΕΠΕΣ 39, 255.
51. ΒΕΠΕΣ 2, 136.
52. Πηδάλιον, σελ. 437.