Αγίου Σωφρονίου.
Όχι μόνον η τελειότης της αγάπης είναι ανέφικτος, αλλά και το πλήρωμα της γνώσεως.
Πράξη προερχομένη θα έλεγε κανείς, εκ της καλυτέρας προαιρέσεως, συχνά έχει αποτελέσματα ανεπιθύμητα.
Τούτο συμβαίνει, διότι τα μέσα ή ο τρόπος της πραγματοποιήσεως, είναι ανάρμοστα προς την δοθείσαν περίπτωσιν.
Πολλές φορές ακούμε να δικαιολογήται τις, ότι είχε καλήν πρόθεσιν· τούτο όμως είναι ανεπαρκές. Και εκ τοιούτων σφαλμάτων, γέμει η ανθρωπίνη ζωή.
Ιδού δια τί ο αγαπών τον Θεόν, πάντοτε εκζητεί την άνωθεν υπόδειξιν τείνων διαρκώς, το ούς της καρδίας αυτού εις την φωνήν του Θεού.
Εν τη πράξει τούτο γίνεται ως εξής: Πας χριστιανός, και ιδίως ο επίσκοπος ή ο ιερεύς, ενώπιον της ανάγκης όπως εύρη εις αυτήν ή εκείνην την περίπτωσιν λύσιν σύμφωνον προς το θέλημα του Θεού, αποσπάται εσωτερικώς εξ όλων των γνώσεων αυτού, των προειλημμένων σκέψεων, των επιθυμιών και σχεδίων.
Τότε, ελεύθερος παντός «ιδικού του», προσεύχεται μετά προσοχής εν τη καρδία αυτού προς τον Θεόν, και το πρώτον, όπερ γεννάται εν τη ψυχή εξ αυτής της προσευχής, δέχεται ως άνωθεν υπόδειξιν.
Παρομοίαν αναζήτησιν της επιγνώσεως του θελήματος του Θεού, δια της αμέσου εν προσευχή στροφής προς Αυτόν, ιδίως εν καιρώ ανάγκης ή θλίψεως, οδηγεί τον άνθρωπον εις την κατάστασιν περί της οποίας ομιλεί ο Γέρων:
«Ακούει εντός της ψυχής αυτού απάντησιν εκ του Θεού και διδάσκεται να κατανοή την χειραγωγίαν Αυτού … Ούτως οι πάντες πρέπει να μανθάνωμεν να αναγνωρίζωμεν το θέλημα του Θεού, διότι, αν δεν μανθάνωμεν, ποτέ δεν θα γνωρίσωμεν αυτήν την οδόν».
Η εργασία αύτη εν τη τελειοτέρα αυτής μορφή, προϋποθέτει την έξιν της αδιαλείπτου προσευχής μετά προσοχής κεκρατημένης εν τη καρδία. Ίνα ακούση όμως πλέον αξιοπίστως την φωνήν του Κυρίου εντός αυτού ο άνθρωπος οφείλει να απεκδυθή του ιδίου θελήματος και να είναι έτοιμος προς πάσαν θυσίαν ως ο Αβραάμ, και δη κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου, ως ο Ίδιος ο Χριστός, Όστις εγένετο υπήκοος τω Πατρί μέχρι θανάτου (Φιλ. β’ 8 ) .
Ο άνθρωπος εκτίσθη «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού και εκλήθη εις το πλήρωμα της αμέσου κοινωνίας μετ’ Αυτού.
Ένεκα τούτου πάντες οι άνθρωποι ανεξαιρέτως θα ώφειλον να ακολουθήσουν την πορείαν ταύτην, αλλ’ εκ της πείρας αποδεικνύεται ότι η πράξις αύτη ουδόλως είναι προσιτή εις πάντας. Τούτο δε, διότι οι πλείστοι ούτε ακούουν ούτε κατανοούν εν τη καρδία αυτών την πραείαν φωνήν του Θεού, αλλ’ ακολουθούν μάλλον την θορυβώδην φωνήν του πάθους του ενοικούντος εν τη ψυχή αυτών.
Από το βιβλίο ο άγιος Σιλουανός
