Μέρα που δεν ξυπνάς «με ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες» όπως γράφει ο αγαπημένος ποιητής, αλλά με διάθεση να ξεφυλλίσεις την Ιστορία του Μιχαήλ Δούκα και να διαβάσεις όσα (ξανα) γίνανε στην Αγία Σοφία το μαύρο πρωί κάποιου Μαΐου. Αντιγράφω:«Αυτός δε κελεύσας ένα των αυτού μιαρών ιερέων, ανέβη ο κληθείς επ’ άμβωνος και εδιελάλησε την μιαράν αυτού προσευχήν. Ο δε υιός της ανομίας, ο πρόδρομος του αντιχρίστου, αναβάς επί της αγίας τραπέζης, εποίησε την προσευχήν. Βαβαί της συμφοράς, φευ του φρικώδους τέρατος• οίμοι, τι γεγόναμεν; Αι, αι, τι είδαμεν; Τούρκος εν τω αγίω θυσιαστηρίω, εν ω λείψανα αποστόλων και μαρτύρων ίδρυνται, και επάνω αυτού ασεβής. Φρίξον, ήλιε. Και πού ο αμνός του Θεού και πού ο υιός και λόγος του πατρός, ο θυόμενος επάνω και εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος; Όντως εις κίβδηλον ελογίσθημεν. Η λατρεία ημών εις ουδέν ελογίσθη τοις έθνεσιν. Διά τας αμαρτίας ημών ο επ’ ονόματι της του Θεού λόγου Σοφίας ανοικοδομηθείς ναός και τέμενος της Αγίας Τριάδος, ονομαζόμενος και Μεγάλη Εκκλησία και Νέα Σιών, σήμερον βωμός βαρβάρων και οίκος του Μωάμεθ επεκλήθη και γέγονεν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου