Ο αιώνιος και αόρατος Δημιουργός έχει αναλάβει στον εαυτό του την ορατή και ασταθή μορφή του δημιουργήματος.
Το Πνεύμα, πέρα από κάθε νοητική δυνατότητα, έγινε σάρκα και μας έδωσε την δυνατότητα να τον ψηλαφήσουμε με τα χέρια μας, να τον δούμε με τα σωματικά μας μάτια. Ο απαθής παράδωσε τον εαυτό του στο πάθος. Η ζωή που δεν έχει αρχή συνδέθηκε με το θάνατο.
Η διάνοια που εμμένει στις φιλοσοφικές κατηγορίες δεν μπορεί να δεχθεί το ευαγγελικό κήρυγμα. Γι’ αυτήν είναι τρέλα. Το Απόλυτο των φιλοσόφων δεν πήρε την άδεια από τους δημιουργούς του να ταπεινωθεί μέχρι σημείου να πάρει μορφή δούλου (Φιλ. 2,7).
Το Απόλυτο που κατανοήθηκε απ’ αυτούς δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτ’ άλλο από την ανυπαρξία στην καταλέξη αρνητική έννοια του όρου.
Πριν από τον ερχομό του Χριστού υπήρχαν πολλά πνεύματα που καλλιέργησαν παραπλανητικές θεωρίες σχετικά μ’ ένα τέτοιο αφηρημένο Απόλυτο.
Αν στην εποχή μας εκδηλώνονται τέτοιες τάσεις, αυτό δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Αλλά δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που πέφτουν θύματα αυτής της πνευματικής πλάνης.
Δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια του Παύλου: «γέγραπται γαρ· απολώ την σοφίαν των σοφών, και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω. Πού σοφός; Πού γραμματεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; Ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. Επειδή και Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· ότι [//148] το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α’ Κορ. 1,19‐25).
