ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Επειδή ο όρος «αριστερά» έχει ταυτιστεί με τις ιδεολογίες κομμουνιστικής-σοσιαλιστικής προέλευσης, δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο που έχει ως στόχο να ξεκαθαρίσει, μια για πάντα, την πραγματική σημασία αυτού του όρου.

Hieronymus Bosch, o Ταχυδακτυλουργός

 Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ίσως, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου, είναι η ''διαδεδομένη κατάσταση Σύγχυσης'': σύγχυση στις ιδέες, στους όρους, στους σκοπούς, στις έννοιες κλπ. Έτσι λοιπόν, το γεγονός ότι η φιλελεύθερη ιδεολογία εντάχθηκε στην Δεξιά πολιτική φιλοσοφία, είναι αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της σύγχυσης.

Είναι γνωστό ότι, κατά την διάρκεια της σύγκλησης της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης το 1789, οι φιλελεύθεροι αστοί δεν κάθισαν στα Δεξιά του Προέδρου, αλλά στα Αριστερά. Η γενικότερη στάση τους, φιλοσοφική, θρησκευτική, πολιτική, οικονομική, ήταν εντελώς εχθρική έναντι της Παραδόσεως. Πως λοιπόν φθάσαμε να αποκαλούμε Δεξιούς τους φιλελεύθερους, και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι να αντιμετωπίζουν εχθρικά την αριστερά, στην οποία φιλοσοφικά ανήκουν; Ωραίο μπέρδεμα, θα αναφωνήσετε! Ας το ξεδιαλύνουμε λοιπόν:

Για τον Άγγλο πατέρα του κλασικού φιλελευθερισμού, τον John Locke, ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής φιλοσοφίας, Eric Voegelin, γράφει: «Eάν λάβουμε υπ’ όψιν αυτή την αποκρουστική διαστροφή των ανθρώπινων ιδεών· εάν περαιτέρω θυμηθούμε κάποιες άλλες λεπτομέρειες, όπως το Θεό ως ιδιοκτήτη· τα βέβηλα σχόλια επί του Δείπνου του Κυρίου, (…) την άρνηση να εισαχθούν οιεσδήποτε θετικές-ηθικές αρχές στη δημόσια σφαίρα για τη συγκράτηση του πάθους, και αν λάβουμε υπ’ όψιν την ασυνείδητη άγνοια της σοβαρότητας της ερμηνείας του, καταλήγουμε στο συμπέρασμα- στο οποίο ο προσεκτικός αναγνώστης έχει ήδη φθάσει- πως ο Locke έπασχε από μια σοβαρή πνευματική διαταραχή. Λέω εσκεμμένα πνευματική (spiritual) και όχι διανοητική (mental)· ο Locke δεν ήταν μία κλινική περίπτωση και η ασθένεια του δεν συγκαταλέγεται στις κατηγορίες της ψυχοπαθολογίας. Η δική του περίπτωση είναι μία περίπτωση πνευματικής ασθένειας με την έννοια της ‘πλατωνικής νόσου’· ανήκει δηλαδή στην πνευματοπαθολογία του 17ου αιώνα(…) Στον Locke, η ζοφερή παράνοια της απληστίας φθάνει στο αμόκ. »

Ο Eric Voegelin με αυτές τις φράσεις, σκιαγράφησε τον βαθύτερο μεταφυσικό-φιλοσοφικό πυρήνα της φιλελεύθερης σκέψης.

Eric Voegelin

Τώρα όμως ας έλθουμε στο πεδίο των πολιτικών εξελίξεων: Μετά την επανάσταση του Oliver Cromwell στην Αγγλία και μετά την επανάσταση του 1789 στην Γαλλία, εμφανίστηκε ένα πολιτικό ρεύμα το οποίο προσπάθησε να συνδυάσει τις παλαιές παραδοσιακές αρχές με την ''φυσική ισότητα'' και την ''ελεύθερη οικονομία''. Έτσι διαμορφώθηκε η ιδεολογία που ονομάστηκε ''συντηρητικός φιλελευθερισμός''. Η διαμόρφωση αυτού του ρεύματος δεν έγινε επειδή οι θεμελιωτές του ήταν ενάντιοι στο πνεύμα των προαναφερθέντων επαναστάσεων. Ακριβώς το αντίθετο : ο σκοπός τους είναι να διασώσουν αυτό πνεύμα, διότι έβλεπαν ότι οι πιο ακραίες και ριζοσπαστικές πολιτικές μορφές που είχαν αναδυθεί μέσα από αυτές τις επαναστάσεις, έθεταν σε κίνδυνο τόσο την ''κρατική τάξη'' όσο και την αστική οικονομία. Προσπάθησαν ,δηλαδή, να θέσουν ένα φρένο στην ανατροπή.(πχ. ήθελαν το δικαίωμα ψήφου να είναι περιορισμένο) Γι’ αυτό τον λόγο, οι ιστορικοί ενέταξαν τον ''συντηρητικό φιλελευθερισμό'' στην Δεξιά πολιτική φιλοσοφία.(κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Όπως είχε γράψει ο Jaime Balmes: «το συντηρητικό κόμμα είναι o συντηρητής της επανάστασης»). Με το πέρασμα του χρόνου, ο συντηρητικός φιλελευθερισμός, έχασε τον όρο(και την ουσία) ''συντηρητικός'' και έγινε απλά φιλελευθερισμός.

Εάν το πρώτο χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής, είναι, όπως αναφέραμε, η διαδεδομένη σύγχυση, το δεύτερο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό, είναι ο οικονομισμός: δηλαδή, η αξιολόγηση του κοινωνικού ''όλου'' μέσα από την οικονομική οπτική. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία εάν θα πρόκειται για μία οικονομική οπτική που συμφέρει τους λίγους ή τους πολλούς. Αυτό που μετράει είναι ο πυρήνας της αξιολόγησης του κοινωνικού ''είναι''. Και αυτός είναι οικονομικός.(ενώ, για παράδειγμα, στην προ-μοντέρνα εποχή ο πυρήνας αυτός αποτελείτο από την καταγωγή(το αίμα), το πνεύμα, την θρησκεία).

Θέτοντας λοιπόν στο προσκήνιο την οικονομία, όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές και ανθρωπολογικές παράμετροι (ήθος, θρησκευτικότητα, Ιεραρχία, Παραδόσεις κλπ)ξεχάστηκαν ή σκεπάστηκαν, με αποτέλεσμα όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, να έχουν στο επίκεντρο τους μόνον την οικονομία. Μετά την εδραίωση του Μαρξισμού, ο αστός, θέλοντας να διαφοροποιηθεί από τον αριστερό-μαρξιστή που επιδίωκε την οικονομική ισότητα , έπρεπε να επικαλεστεί έναν όρο που εμπεριέχει την έννοια της ''Παράδοσης'', του ''Ορθόδοξου'', του ''Ορθού'', δηλαδή τον όρο ''Δεξιά'', ώστε να μπορέσει να αντισταθεί στις δυνάμεις της ολικής ανατροπής, δηλαδή την κομμουνιστική αριστερά. Δεν μπορούσε βέβαια (ο αστός) να δηλώσει αριστερός και ταυτόχρονα να κηρύξει τον πόλεμο στην….αριστερά.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, απεκρύβη η πραγματική σύγκρουση, που στην ουσία, θα μπορούσε να ορισθεί ως: η καπιταλιστική (φιλελεύθερη) αριστερά -ενάντια -στην κομμουνιστική αριστερά (ουσιαστικά, ένας εμφύλιος πόλεμος).

Ας δώσουμε λοιπόν, μια για πάντα, τον μόνον και αληθινό ιδεολογικό ορισμό των φιλελευθέρων: είναι η αριστερά του χρήματος, και κατά συνέπεια, ο αστός δεν είναι Δεξιός.

Τώρα, θα πρέπει να σκιαγραφηθεί η απάντηση σε ένα πολύ βαθύ ζήτημα: Πως μέσα από την αριστερή φιλοσοφία, προέκυψαν δύο αντίθετες οικονομικές θέσεις;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί, εάν δεν κατανοήσουμε την δισυπόστατη φύση της αριστερής φιλοσοφίας:

Α) ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΣΜΟΣ. Δεν υπάρχει Αντικειμενική αλήθεια, τα πάντα καθορίζονται από τον άνθρωπο, από τις όποιες ανάγκες του, από την θέληση των πολλών ή και των λίγων. Ο υποκειμενισμός, στο θρησκευτικό πεδίο, γέννησε τον προτεσταντισμό, μέσα από τον οποίο αναδύθηκε το πνεύμα του καπιταλισμού. Ιδού λοιπόν πως δημιουργήθηκε η πρώτη οικονομική θέση της αριστεράς, ο οικονομικός φιλελευθερισμός (καπιταλισμός).                                                                            

Β) ΕΞΙΣΩΤΙΣΜΟΣ. Μία άλλη πλευρά της γνωστικής νοοτροπίας, από την οποία εξάλλου απορρέει η υποκειμενική αντίληψη, ήταν η άσβεστη επιθυμία για την εξάλειψη κάθε διαφοράς μεταξύ των ανθρώπων, η επιβολή της ισότητας, ως τρόπος ομογενοποίησης της κάθε ανθρώπινης μονάδας σε ένα αδιαφοροποίητο ''όλο''. Από αυτή την τάση εξισωτισμού, δημιουργήθηκε η δεύτερη οικονομική θέση της αριστεράς, δηλαδή ο κομμουνισμός.
Συνοψίζοντας μυθιστορηματικά: εάν ο σύνδεσμος Βιομηχάνων ''ξεχνούσε'' τα χρήματά του και το ΚΚΕ ''ξεχνούσε'' την ισότητα, τότε όχι απλώς θα συνεννοούνταν μεταξύ τους θαυμάσια, αλλά θα είχαν γίνει οικογενειακοί φίλοι.
Στην σύγχρονη εποχή, ο κόσμος, έτσι ή αλλιώς, περιστρέφεται αριστερά.

ΥΣ. Πρέπει να τονιστεί, ότι οι όροι Δεξιά και Αριστερά, είναι παιδιά του κοινοβουλευτισμού. Πριν από αυτόν δεν υπήρχαν. Αυτό που υπήρχε ήταν μεν Δεξιά (ως αρχέτυπο) αλλά δεν αποκαλούσε έτσι τον εαυτό του. Αναγκάστηκε να ονοματίσει τον εαυτό του , όταν η αίρεση (η αριστερά) ονομάτισε τον εαυτό της και πήρε την θέση της «εις τα αριστερά του Όντος» Από την άλλη πλευρά, μία ''Δεξιά'' εντός κοινοβουλίου, δεν είναι πια Δεξιά, διότι η νομιμοποίηση του κοινοβουλίου, είναι η νομιμοποίηση του υποκειμενισμού.

πηγή