Πολιτισμός εθνικής ξεφτίλας: Ερείπια τα σπίτια Μακρυγιάννη και Παπαφλέσσα – Μουσείο – «κόσμημα» του σφαγέα Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη

 

Πολιτισμός εθνικής «αμνησίας» και αχαριστίας - Ρημάζουν ανεκμετάλλευτα τα σπίτια των ηρώων μας, αλλά για τα μνημεία των Τούρκων λεφτά υπάρχουν!

Γράφει ο  Πέτρος Δημόπουλος

Λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, λέει μια σοφή ρήση. Σήμερα απολαμβάνουμε τα προνόμια ενός ελεύθερου κράτους, διότι πριν 200 χρόνια κάποιοι ήρωες έχυσαν το αίμα τους για να αποτινάξουν τη σκλαβιά τεσσάρων αιώνων. Αν αυτοί οι ήρωες δεν είχαν θυσιαστεί για μια αδούλωτη πατρίδα, οι πολιτικοί σήμερα δεν θα απολάμβαναν τα θεσμικά προνόμιά τους, ούτε θα έφτιαχναν προκλητικές περιουσίες.

Όμως για να υπηρετείται το αφήγημα της ελληνοτουρκικής ψευτοφιλίας, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 σβήνεται από το τοπίο του πολιτισμού και της ιστορίας. Θυμόμαστε ότι πριν μερικά χρόνια είχαν επιστρατευτεί μέχρι και ελληνικά ντοκιμαντέρ που έλεγαν ότι οι Έλληνες… καλοπερνούσαν ως υπόδουλοι των Τούρκων.

Και έτσι πολλοί ιστορικοί τόποι που θα έπρεπε να έχουν αναδειχθεί εδώ και δεκαετίες, μένουν αναξιοποίητοι και καταστρέφονται από το αδίστακτο πέρασμα του χρόνου. Την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, την πείραξε η επίδειξη μόδας που έγινε στο Βρετανικό Μουσείο μπροστά στα γλυπτά του Παρθενώνα. Και δεν την πειράζει που ρημάζουν και καταρρέουν τα μνημεία που βρίσκονται στην ίδια της την χώρα.

Φέρνουμε για παράδειγμα τα σπίτια δύο κορυφαίων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Το πατρικό σπίτι του Γρηγόριου Δικαίου (Παπαφλέσσα) στην Πολιανή Μεσσηνίας και το σπίτι του Έλληνα οπλαρχηγού, πολιτικού και συγγραφέα, Ιωάννη Μακρυγιάννη στο Άργος. Και τα δύο σπίτια βρίσκονται ερειπωμένα, παρατημένα σε άθλια κατάσταση, σαν να έζησαν εκεί μέσα κάποιοι άσημοι άνθρωποι που δεν σημαίνουν τίποτα για την Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε το πλήρως ανακαινισμένο σπίτι που έζησε ο σφαγέας των Ελλήνων Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, που η ελληνική πολιτεία μετέτρεψε σε «κόσμημα» και λειτουργεί ως… μουσείο. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Όπως και το αίσθημα ντροπής για την κατάντια μας ως κράτος.

Μια ιστορία που ξεπουλιέται, ένας πολιτισμός που «εκδίδεται» σε κάθε ενδιαφερόμενο, και μια ιστορική αμνησία που επισφραγίζει ένα συνεχές έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας. Ο αιμοσταγής Κεμάλ έγινε πολιτιστικό κέντρο που προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες τούρκους τουρίστες, αλλά για τον Μακρυγιάννη, τον Παπαφλέσσα και άλλους ήρωες του ’21, δεν μας περισσεύει φροντίδα και σεβασμός. Η λέξη «άθλιο» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει ένα κράτος που τιμά τους φονείς του και καταδικάζει στην αφάνεια τους σωτήρες του.

Το σπίτι που πιθανολογείται ότι γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη

Το πατρικό σπίτι του Παπαφλέσσα στην Πολιανή Μεσσηνίας

Το σπίτι του Στρατηγού Μακρυγιάννη στο Άργος – Παραμένει ένα θλιβερό ερείπιο

sportime