Αφιερωμένο σε όλες τις γιαγιάδες απανταχού που κάποιες φορές, επειδή οι συνθήκες της ζωής το απαιτούν παίρνουν τη θέση της μητέρας !

Γιαγιά, τί να σου θυμηθώ..

και τί να σου ξεχάσω?

που μ έβαλες στην αγκαλιά

με κλάμα .... μη σε χάσω.....

Ήμουν,δεν ήμουν δώδεκα μηνών

και συ με πήρες

έτσι προστάξαν στη ζωή

για μένανε οι μοίρες

Η μάνα μου,στη φτώχια της

και στην λευτέρωσή της

σε σένα μ' εμπιστεύτηκε

να βγάλει το ψωμί της..

Γιαγιά μου!! Εσύ με έμαθες

τον κόσμο,ν' αγαπάω

κι αν χώρια της μεγάλωσα

μου'πες,να μη πονάω..

Στις πρώτες τις λεξούλες μου

εσύ γιαγιά γελούσες

στην αγκαλιά σου έμπαινα

και μου μοσχοβολούσες...

Εσύ τις νύχτες έσκυβες

πανω απ' το μαξιλάρι

και μου'λεγες νανούρισμα

ο ύπνος να με πάρει.

Γιαγιά μου, πρώτο βήμα μου

θάρρος να συνεχίσω.....

απ' την καρδιά μου και το νου

ποτέ δεν θα σε σβήσω

Ήσουν αγάπη ολημερίς

και στεναγμός τα βράδια

στης μάνας μου τη στέρηση

διπλά,πήρα τα χάδια

Γιαγιά μου!! Με μεγάλωσες

κι ήμουν η συντροφιά σου

της μάνας ήταν μυρωδιά...

η ανοιχτή αγκαλιά σου

Μου σκούπιζες το δάκρυ μου

όταν εγώ πονούσα

και μου'λεγες γιαγιάκα μου,

μην κλαις, όταν χτυπούσα.

Μέσα από τις πράξεις σου

έμαθα να μ' ορίζω..

μ' έμαθες να με σέβομαι

μα και να ξεχωρίζω...

Γιαγιά μου,τί να θυμηθώ?

τα χείλη,τί να πούνε?

οι παιδικές μου θύμησες,

πάνω σου ακουμπούνε..

ΓΙΑΓΙΑ μου, μάνα μου,φωλιά..

ξενύχτι μου και δάκρυ

μες τη δική σου αγκαλιά

βρίσκεις,της γης την άκρη...

Ελευθερία Χρ. Λάππα