Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας_ Κύριε, σε ικετεύω, από τους ουρανούς επάκουσον ημάς, επίβλεψον εφ’ημάς, χάρισε το έλεός Σου, εν ειρήνη επίτρεψέ μας να πορευόμαστε στο δρόμο Σου, να τηρούμε τις εντολές Σου και να αρνούμαστε το κακό. Δίδαξόν μας, Κύριε, να προσευχόμαστε ενώπιόν Σου και να τηρούμε τον άγιο νόμο Σου, έτσι ώστε η καρδιά μας να είναι αφοσιωμένη σε Σένα και να ζούμε όλοι κατά τον άγιο νόμο Σου.

 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Γαβριήλ, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ καὶ ὁμολογητοῦ, ἐν Γεωργίᾳ ἀρτίως ἐκλάμψαντος (1995).

Στίχοι.
Σῆς ὁμολογίας, Γαβριήλ, ἀρότρῳ
ψυχὰς ἐγεώργησας ἐν Γεωργίᾳ.

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας

Λένε πώς είμαι τρελός, αλλά καλέ μου, δίχως τρέλα δεν μπαίνουμε μέσα στον παράδεισο !!

Ο Γέροντας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός (1929-1995), πλήρης χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, απολάμβανε μεγάλου σεβασμού στη Γεωργία. Ήταν ασυμβίβαστος με κάθε αντίχριστη πολιτική και πρακτική.
Την Πρωτομαγιά του 1965 έκαψε ένα 12μετρο πορτρέτο του Λένιν που κρεμόταν στο κτίριο του ανωτάτου Σοβιέτ στην Τιφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας. Συνελήφθη από την Κα-Γκε-Μπέ. Στην ερώτηση του ανακριτή γιατί το έκανε απάντησε:
Το έκανα γιατί δεν είναι δυνατόν να λατρεύουμε ένα κοινό άνθρωπο. Εκεί, στη θέση του πορτρέτου του Λένιν, πρέπει να κρεμάσετε την εικόνα της σταυρώσεως του Χριστού. Γιατί γράφετε “Δόξα στο Λένιν”; Πρέπει να γράψετε: «Δόξα στον Κύριο Ιησού Χριστό». Μετά από αυτό τον έκλεισαν σε ψυχιατρική κλινική όπου διέγνωσαν σχιζοφρένεια!

***

Ο π. Γαβριήλ δεν ξεχώριζε ποτέ κανέναν. Τους αγαπούσε όλους και πάντα ήταν έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για τον καθένα. Δεν έτρωγε ούτε έπινε νερό όση ώρα συνομιλούσε με κάποιον που είχε προστρέξει σε εκείνον ζητώντας τη βοήθειά του.
– Έστω και μόνο έναν άνθρωπο να μισείς, τότε είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών. Να τους αγαπάτε όλους για να την κερδίσετε. Η αγάπη είναι μητέρα όλων των αρετών, μας έλεγε συχνά.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την ανεξάντλητη καλοσύνη και χάρη του π. Γαβριήλ:
– Μακάρι όλοι να αξιωθούν της σωτηρίας και να μη κριθούν άξιοι τιμωρίας, παρακαλούσε με δάκρυα τον Δημιουργό. (208)

– Ποιοι θα σωθούν; ρώτησε κάποιος διάκος.
– «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά Μου. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Μαρκ. 13:13). Ιδού ο Θεός! Ισχυρός και μέγας, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε ούτε την αρχή ούτε το τέλος Του. Η σοφία Του είναι ανεξερεύνητη και η καλοσύνη Του κρυφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Κάιν πάντα σκοτώνει τον Αβελ και ο δρόμος του τελευταίου κατευθύνεται προς την ευλογημένη αιωνιότητα.  (209)

– Θα έρθουν οι καιροί που ο Χριστιανός θα δυσκολευτεί να σωθεί. Τότε τι θα γίνει ο άπιστος;
Έπειτα αναφέρθηκε στις έσχατες μέρες, στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε οι χριστιανοί, αλλά και στους πνευματικούς πατέρες, που αντί να σώζουν τις ψυχές θα τις καταστρέφουν.
– Τότε με ποιο κριτήριο πρέπει να διαλέξουμε τον πνευματικό μας πατέρα, Γέροντα;
-Από τα έργα του.   (213)

Στις αρετές ο Γέροντας, εκτός από το φόβο του Θεού, συνυπολόγιζε ως ιδιαίτερα σημαντική και την υπακοή. Πάντα έλεγε ότι με την υπακοή μπορείς να πετύχεις τη θεία σοφία, αλλά πως και η υπακοή χρειάζεται μεγάλη σοφία. Μια φορά ρώτησε κάποιον πολύ καλό υποτακτικό του:
– Αλήθεια, σε όλα πρέπει να με υπακούς;
– Ναι, π. Γαβριήλ.
– Μεγάλη ανοησία! Αν εγώ πέσω στο γκρεμό, θα μ’ ακολουθήσεις και εσύ; (265)

– Αν εσύ δεν περάσεις εκείνες τις δοκιμασίες, για τις οποίες πρέπει να διδάξεις τον άλλον, τότε πώς θα γίνεις γιατρός του πλησίον σου; Γιατρέ, πρέπει πρώτα να θεραπεύσεις τον εαυτό σου. Όμως, όποιος είναι έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη του άλλου, ενώ ο ανόητος από τα δικά του. Γνώση χωρίς πείρα είναι «θεολογία» του Πονηρού, έλεγε.  (296)

***

Όταν εκείνη τη σκοτεινή για τη Γεωργία εποχή ο π. Γαβριήλ υποκρινόταν τον σαλό, γινόταν πραγματικός διδάσκαλος της αλήθειας. Με «χρυσή» κορόνα στο κεφάλι και με μπαλωμένα ρούχα περπατούσε στη μεγάλη κεντρική λεωφόρο Ρουσταβέλι και κήρυττε:
–Η πίστη των χριστιανών καταδιώκεται. Τα ιερά χλευάζονται. Και στο ναό Μετέχι γίνονται συναυλίες. Προσέξτε μην προκαλέσετε την κατάρα του Θεού.
Πάντοτε, μέχρι ν’ αφήσει το κελί του και ν’ αρχίσει στους δρόμους τα παράξενα κηρύγματά του, ζητούσε να του φέρουν κρασί ή άλλο ποτό. Με την παράξενη συμπεριφορά του, ο άγιος έκρυβε τη μεγάλη χάρη που του είχε δώσει ο Θεός.

***

 

Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού. Αγαπήστε τους πάντες και μην κρίνετε κανέναν.

Όλα τ’ άφησα στα χέρια του Θεού. Να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο.

Το κρασί είναι ένας προφέσορ, μεγαλογιατρός. Σου ανοίγει την καρδιά σαν καλός χειρουργός, χωρίς πόνο, κι εκεί μέσα μπαίνει η αγάπη, έλεγε ο π. Γαβριήλ. Έπινε γιατί ήθελε οι άλλοι να τον βλέπουν αδύναμο:
«Στην αδυναμία μου θα φανεί η δύναμή μου». Και με το ιδιαίτερο χιούμορ του πρόσθετε: Ο απόστολος Παύλος λέει να μην πίνουμε μόνο νερό. Να πίνουμε για το στομάχι και λίγο κρασί. Εγώ μπορώ να μην τον ακούσω; Παλαιά, οι άγιοι πατέρες έκαναν παράλογες πράξεις βασανίζοντας και ταπεινώνοντας τον εαυτό τους, κι έπιναν κρασί. Εκτός από τον Κύριο, ποιος μπορούσε να τους καταλάβει; Ούτε στα βιβλία γράφουν γι’ αυτό. Κι ύστερα συνέχιζε με θλίψη: – Εσείς δεν μπορείτε να με καταλάβετε. Αν είσαι άγιος, πρέπει να είσαι αμαρτωλός. Αν είσαι όμως σοφός, τρελός.

Ρώτησε κάποτε ο Γέροντας τα πνευματικά παιδιά του:
Στο γάμο στην Κανά, όπου ο Χριστός μετέτρεψε το νερό σε κρασί, τι νομίζετε; Μέθυσαν οι καλεσμένοι πίνοντας αυτό το κρασί; Ο Χριστός πως θα μπορούσε να μεθύσει κάποιον;

Οι πιστοί σέβονταν τον π. Γαβριήλ ως μεγάλο ασκητή, κι έρχονταν σε αυτόν ως σε ζωντανός άγιος. Όταν ο γέροντας δέχονταν πολλούς καλεσμένους, πάντα φρόντιζε να υπάρχει ένας «καθηγητής» στο τραπέζι – όπως αποκάλεσε το κόκκινο κρασί.

Καμιά φορά, με ύφος κακομοίρη, ο π. Γαβριήλ έλεγε:
-Είμαι σαν τους γύφτους της Μπεσαραμπίας. Θέλετε να σας πω για τη ζωή τους; Εγώ έχω μείνει μαζί τους. Αγαπούν τη βότκα.
Όταν όμως του πρόσφεραν κρασί, δεν το έπινε αμέσως. Το έβαζε στο κελί του και έλεγε πως θα του χρειαζόταν για αργότερα. Και εντελώς ξαφνικά άρχιζε να πίνει το κρασί σαν να έπινε νερό. Άλλες φορές πάλι, αν και δεν είχε πιει κρασί, άλλαζε η όψη του και έμοιαζε με μεθυσμένο. Συχνά έλεγε:
-Κανείς δεν μισεί περισσότερο από μένα να πίνει τόσο κρασί. Αλίμονο σ’ όποιον πει πως ο Γαβριήλ αγαπάει το κρασί. Δεν είναι έτσι όσα λένε για μένα. Να, αυτή τη στιγμή ο Θεός μου είπε: «Γαβριήλ, και να τρως και να πίνεις». Τώρα πηγαίνετε να μου φέρετε τρία λίτρα κρασί!
Έτσι κάποια μέρα, ένας ιερομόναχος διαμαρτυρήθηκε:
-Πάτερ Γαβριήλ, ξέρω ότι είσαι μεγάλος, αλλά σε κανέναν άγιο πατέρα δεν διάβασα πως επιτρέπεται να πίνουμε.
-Σου το έκρυψαν, παιδί μου, σου το έκρυψαν. Αλλά όχι και ένας του νηπιαγωγείου να παραδίδει μαθήματα σ’ έναν πτυχιούχο!

 

Πολύ συχνά έβλεπαν τον π. Γαβριήλ με ένα μπουκάλι στο χέρι και όλοι νόμιζαν ότι έπινε κρασί, αλλά το μπουκάλι περιείχε κάποιο χυμό. Μια φορά πήρε το ποτήρι, είπε την προσφιλή του πρόταση: «Δόξα τω Θεώ και ελέησον ημάς» και το έδωσε σε μια κυρία που καθόταν κοντά του. Εκείνη μόλις το δοκίμασε αναφώνησε:
-Μα αυτό είναι χυμός βύσσινο!
–Πάει κι αυτή, μέθυσε! Αποκρίθηκε ο άγιος, και το είπε τόσο πειστικά, που τον πίστεψαν.
Ποτέ δεν θόλωνε το μυαλό του ούτε αλλοιώνονταν τα νοήματα των λόγων του όταν έπινε. Κι έλεγε: «Ελήφθη!». Όταν τον ρωτούσαν τι σήμαινε αυτό, απαντούσε με χαμηλή φωνή:
-Αυτό είναι το μυστικό μου.

Όποτε έπινε, δεν έτρωγε παρά μόνο λίγο μέλι. Βουτούσε στο βάζο το μικρό του δαχτυλάκι ίσα ίσα για τη γεύση του. Ξαφνικά έδειχνε γερασμένος και εξαντλημένος. Τότε ζητούσε να τον πάνε στο κελί του όπου ξάπλωνε. Έβαζε ένα μανδύα πάνω του και έλεγε αυστηρά:
-Τώρα δεν κάνει να με δείτε.
Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που σε αυτή την περίπτωση κάποιοι πιστοί είχαν δει να τον περιβάλλει ένα υπερκόσμιο φως.

Μια μέρα ο π. Γαβριήλ κατέβηκε από το κελί του κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί. Όταν βαρέθηκε να πίνει μόνος, κοίταξε γύρω του και προσκάλεσε κάποιον προσκυνητή να πιει μαζί του. Εκείνος, μόλις ήπιε, ξαφνιάστηκε, γιατί το κρασί που κρατούσε ο Όσιος Γαβριήλ είχε γεύση χυμού. Έτσι, συνέχισε να πίνει μαζί με τον Γέροντα και γρήγορα άρχισε κι αυτός τα «παιδιαρίσματα» σαν να ήταν μεθυσμένος. Ο π. Γαβριήλ χάρηκε που ο άλλος μπήκε αμέσως στο νόημα.
Ένας άγνωστος, που παρακολουθούσε τη σκηνή, σάστισε που έβλεπε να «μεθούν» μέσα στο μοναστήρι. Ο Γέροντας τότε τον φώναξε και του πρόσφερε κι αυτού να πιει. Ο άγνωστος πήρε δειλά το ποτήρι και δοκίμασε. Τά ’χασε και κοκκίνισε, μόλις διαπίστωσε ότι αυτό που έπιναν ήταν απλός χυμός!
Ο π. Γαβριήλ τού είπε τότε ήρεμα:
–Κάθε αμαρτία συγχωρείται στον άνθρωπο, εκτός από την προσβολή του Αγίου Πνεύματος. Κάποτε ο Θεός θα επιτρέψει και σε σένα να πέσεις στην ίδια αμαρτία. Όταν εγώ σε κατηγορήσω και νιώσω «ανώτερός» σου, δεν είμαι άξιος ενώπιον του Κυρίου. Και όταν εγώ πίνω κρασί μαζί σας, δεν έχει σημασία αυτό το γεγονός, αλλά η αγάπη.

 

«Όταν ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στην αμαρτία και δεν θέλει να βγει απ’ αυτή, μη του λες τίποτα. Μήπως όταν αμαρτάνει, σε ρωτάει; Όταν είναι σε δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρει τι να κάνει, τότε βοήθησέ τον. Ποτέ άλλοτε! Ίσως οι συμβουλές σου να του κάνουν κακό, γιατί εσύ δεν ξέρεις την πνευματική του κατάσταση. Στην πορεία προς την Ιερουσαλήμ, ούτε συμβουλεύεις ούτε απαγορεύεις…» »
Αν δεις έναν αμαρτωλό, μην τον κατηγορήσεις. Ο Κύριος λέει: “Η κρίση είναι θέμα δικό Μου. Εγώ είμαι Αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους. Ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, που θα τον κρίνεις αντί για Μένα;” (βλ. Ρωμ. 12, 19). Με την κατάκριση εξυψώνεις τον εαυτό σου και ο Θεός μετά σε αποστρέφεται. Όμως, “όποιος υψώσει από μόνος του τον εαυτό του, αυτός θα ταπεινωθεί· και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στα μάτια του Θεού, αυτός θα υψωθεί” (βλ. Ματθ. 23, 12). Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο.

»Μπροστά στον Κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία, που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά τα έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι, καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, τον σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου το λουρί, όμως, το βαστάει ακόμη ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα περιπέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς. Ο Κύριος ελέησε την πόρνη και τον ληστή. Η Μαρία η Αιγυπτία ήταν μια πόρνη –τι να κάνουμε; Αλλά, με τη Χάρη του Θεού, την ακραία άσκηση στην έρημο, τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή, νέκρωσε τα πάθη της και αξιώθηκε της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος ταπεινώνει και ο Κύριος ανυψώνει. Όταν εγώ νιώθω πως είμαι “καλύτερος” και “ανώτερος” από κάποιον άλλον, τότε βάζω τη “χρυσή” κορώνα και βγαίνω στους δρόμους ξυπόλητος κάνοντας τους ανθρώπους να με περιφρονούν. Τότε ταπεινώνομαι και βλέπω τι σκουπίδι είμαι…».

***

 

Εγώ, ο αμαρτωλός, δεν τολμώ να ζητήσω κάτι από τον Θεό. Μόνο το έλεός Του ζητάω!

Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι: «Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Ετσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας.
Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό»

Να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλοσύνη σας. Η γη κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… δεν θα υπάρχουν τέτοιοι μεγάλοι πατέρες στους οποίους θα προσφεύγετε για να τους συμβουλευτείτε. Βοηθείτε ο ένας τον άλλο. Μη μένετε χώρια. Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία θα μπορέσετε ν’ αντέξετε τις παγίδες του Αντιχρίστου.(Μαλχάζι Τζινόρια: «Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν Σαλός και Ομολογητής», Μετάφραση: Νάνα Μερκβιλάτζε, Γλωσσική επιμέλεια: Φανή Ροπόκη. Αθήνα, Μάιος 2013.

***

Ο Γέροντας εμφανιζόταν και σ’ αυτούς που βρίσκονταν πολύ μακριά και τους βοηθούσε, ενώ σε άλλους εμφανιζόταν στο όνειρό τους κι έτσι τους έσωζε. Μια νέα γυναίκα, που ήταν άστεγη, έμενε σ’ έναν εγκαταλειμμένο χώρο, δίπλα στην είσοδο του νεκροταφείου. Κάποια μέρα ληστές της έσπασαν την πόρτα. Τρομοκρατημένη, άρχιζε να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια τον π. Γαβριήλ. Και πράγματι εμφανίστηκε μπροστά τους ο Γέροντας κρατώντας ένα μαδέρι. Οι ληστές φοβήθηκαν κι έφυγαν τρέχοντας, ενώ ο Γέροντας αμέσως εξαφανίστηκε! (128)

«Πέρσι το Μάρτιο, διαγνώστηκα με όγκο στο στήθος και στα εσωτερικά όργανα. Σχεδόν όλοι οι ογκολόγοι επέμεναν για εγχείρηση. Πήγα στον τάφο του πατέρα Γαβριήλ για να αποφασίσω. Μετά είδα μια οπτασία: ο πατήρ Γαβριήλ στεκόταν και μου χαμογελούσε. Γέμισα με πίστη και αρνήθηκα την εγχείρηση. Όλη την ώρα πήγαινα στον τάφο και έβαζα λάδι. Δύο μήνες πριν, έκανα όλες τις εξετάσεις και στον οργανισμό μου δε βρήκαν τίποτα που να μοιάζει με όγκο. Ενώ μου είχαν προβλέψει μόνο δύο βδομάδες ζωής αν δεν χειρουργούμουν.
Λέλα Τσιρεκίντζε, Τιφλίδα, ΤΕΒΖ, διαμ.1, κτίριο 23»

«Δόξα και ευχαριστίες στον Κύριο για όλα! Ο Κύριος χάρισε σε μας, τους αμαρτωλούς, τον πατέρα Γαβριήλ! Για κάμποσα χρόνια είχα κίρρωση του ήπατος, σε πολύ βαριά μορφή. Στις 4 Νοεμβρίου του 2004 επισκέφτηκα τον τάφο του πατέρα Γαβριήλ. Αλείφθηκα με λαδάκι, γονάτισα και ζήτησα την ευλογία του για να μπω στο νοσοκομείο, επειδή δε με δέχονταν. Όταν επέστρεψα από τον τάφο, όλα έγιναν τόσο εύκολα που μπορεί να ονομαστεί θαύμα. Με δέχτηκαν στο νοσοκομείο, μου έκαναν υπέρηχο και διαπιστώθηκε ότι δεν είχα πλέον κίρρωση.
Σουλικό Γκβιντζίλια, Πόλη Σενάκι»

Κάποτε, όταν είπε ότι θα φύγει από τη ζωή, άρχισα να κλαίω, του είπα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, ότι τον χρειαζόμαστε πραγματικά!
Έριξε ένα δάκρυ και είπε:
– Μην ανησυχείς, Μανανίκο μου, θα είμαι πάντα με όλους, η ψυχή μου δεν θα σε αφήσει ποτέ. Κάλεσε και θα είμαι εκεί! Θα μεταφέρω την αγάπη σου στον Θρόνο του Θεού!

***

Χτες συνειδητά πίστεψε στον Θεό
και σήμερα με φωτεινά ιμάτια πήγε σε Αυτόν

 

Ο δρόμος από την Τιφλίδα μέχρι τη Μονή Σαμταβρό δεν είναι μακρύς, όχι πάνω από μια ώρα. Ο Βαχτάγκ, καλός μου φίλος που ανέλαβε το έργο της απλόχερης γεωργιανής φιλοξενίας και περιήγησής μου, αναφώνησε: «Είναι δυνατόν να έρθεις στη Γεωργία και να μην επισκεφτείς τον Γαβριήλ; Γρήγορα στο αυτοκίνητο!»
Ο Βαχτάγκ κατάφερε με μαεστρία να αποφύγει το επικοινωνιακό στιλ μιας ενθουσιώδους περιγραφής διάφορων θαυμάτων, του τύπου: «Μπορώ να σου διηγηθώ ένα τέτοιο πράγμα, ένα τέτοιο θαύμα που θα πέσεις κάτω. Αλλά μετά συνέβη κάτι πολύ πιο συναρπαστικό!». Ευτυχώς, δεν προέκυψε κυνηγητό θαυμάτων που δεν επαληθεύονται. Ο φιλόξενος φίλος μου μού διηγήθηκε κάτι σαν το «θαύμα του Αγίου Γεωργίου με το δράκο». Μόνο που ο δράκος είναι το μεθύσι.

– Τώρα, καθώς πηγαίνουμε στον Όσιο Γαβριήλ, ας θυμηθούμε μια από τις πιο αξέχαστες και φοβερές νουθεσίες του: «Αν δεις δολοφόνο ή πόρνη ή μέθυσο που κείτεται στο χώμα, μην τους κατακρίνεις, καθώς ο Θεός χαλάρωσε τα λουριά τους και δεν τα κρατάει πια, ενώ τα δικά σου τα κρατάει στα χέρια Του. Αν ο Θεός αφήσει και τα δικά σου, θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση: μπορεί να κάνεις και εσύ την ίδια αμαρτία που κατακρίνεις στον άλλον και να χαθείς».

Η Τιφλίδα δεν είναι μεγάλη πόλη. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σχεδόν συγγενικές. Τη δεκαετία του 1990 σε μια περιοχή ζούσε κάποιος ονόματι Γεώργιος. Ε, πώς ζούσε: ήταν άστεγος και μεθούσε χωρίς σταματημό. Διανυκτέρευε πάνω σε χαρτόνι, ανάμεσα στα γκαράζ, και όταν έβρεχε, βολευόταν κάτω από ένα ξύλινο τραπέζι έξω, εκεί όπου οι γέροι έπαιζαν σκάκι ή έπιναν κρασί τα βράδια. Κανένας δεν τον ενοχλούσε. Περισσότερο τον λυπούνταν ή τον περιφρονούσαν υποτιμητικά και δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να μπλέξουν σε καυγάδες. Οι θειές της αγοράς, που πούλαγαν πολύ κακής ποιότητας «μπόμπες» στο σταυροδρόμι, τον ήξεραν από καιρό και του έδιναν καμιά φορά βερεσέ αλκοόλ, μέχρι που να το εξοφλήσει από την ελεημοσύνη που είχε καταφέρει να μαζέψει.

Λίγοι είναι εκείνοι που γνώριζαν την ιστορία της μεταμόρφωσής του σε απεγνωσμένο αλήτη. Μερικά χρόνια πριν, η γυναίκα του έδιωξε τον Γεώργιο από το ίδιο του το σπίτι για να φέρει έναν άλλον άνδρα, που «ήξερε να βγάζει χρήματα». Ο Γεώργιος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την προδοσία που τον συγκλόνισε. Ένας ακίνδυνος και φιλήσυχος αλκοολικός, που ντρεπόταν τον εαυτό του, έγινε συνηθισμένο στοιχείο του τοπίου της πόλης.

Μια φορά, ο δρόμος με είχε φέρει να περάσω από εκείνη την γειτονιά, όπου σύχναζε ο Γεώργιος. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Εκείνος με ρώτησε: «Ρογκοροχάρ, μπιτζό;» («Τι κάνεις, νεαρέ;»). Του απάντησα: «Καργκάτ, μαντλόμπ» («Καλά, ευχαριστώ»). Τον κοίταξα με ιδιαίτερη προσοχή. Στο βλέμμα του υπήρχε τόσος πόνος, δεν μπορείς να φανταστείς. Αποφάσισα να αναβάλω όλες τις δουλειές μου και να περάσω εκείνη την ημέρα με αυτόν τον άνθρωπο που δεινοπαθούσε και να μάθω περισσότερα για τη ζωή του. Ένιωθα ότι θέλει να μιλήσει για τη ζωή του, να αποτινάξει από πάνω του τα βάσανά του και ότι ταλαιπωρείται από την ντροπή. Και πώς θα επικοινωνούσαμε, σκέφτηκα; Βεβαίως, με τον παραδοσιακό γεωργιανό τρόπο: πήγα στις θειές στο σταυροδρόμι, πήρα «μπόμπα», γύρισα στην αυλή, κάλεσα τον Γεώργιο στο τραπέζι «του» και αρχίσαμε μια μακρά συζήτηση.

Αυτή η συζήτηση, να σου πω, εξελίχτηκε σε πραγματική εξομολόγηση ενός βασανισμένου ανθρώπου. Δε μου διηγήθηκε μόνο τη φοβερή ιστορία της προδοσίας από τη γυναίκα του, αλλά και άλλες εξίσου τρομερές: όπως ήταν και η ιστορία με τον αδελφό του, δολοφόνο, τον οποίο έπρεπε να καλύπτει, και πολλές άλλες. Αποδείχτηκε ότι ο Γεώργιος δεν γνώριζε τίποτα για το Χριστό. Κάτι είχε ακούσει, αλλά θεωρούσε τις αναφορές για Αυτόν κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού. Όμως, ένιωθα το ενδιαφέρον του, μάλλον, όχι ενδιαφέρον, αλλά ερευνητικό ερώτημα: τι κι αν «όλα αυτά» είναι αλήθεια, τι κι αν ο Χριστός όχι μόνο υπάρχει, αλλά και πραγματικά με αγαπάει; Όταν ο Γεώργιος άκουσε ότι εγώ σοβαρά πιστεύω στον Θεό, γέλασε με ανακούφιση: «Άρα, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, ε; Ο Χριστός υπάρχει, έτσι δεν είναι;» Μετά, άρχισε να μου διηγείται τις αμαρτίες του. Εγώ αντέδρασα:
– Μην μου μιλάς για τις αμαρτίες σου, εγώ έχω ένα σωρό δικές μου. Μίλησε για αυτές στον Θεό παρουσία ιερέα, ζήτησε συγχώρεση από τον Χριστό.
– Και θα με συγχωρέσει;
– Τότε για ποιο λόγο ήρθε!;
– Άρα, στ’αλήθεια υπάρχει. Ξέρεις τι: θέλω να πάω σε Αυτόν. Μην δίνεις σημασία που βρωμάω, θέλω να Του μιλήσω.
Ο ίδιος ο Χριστός, όπως ξέρουμε, δε μιλούσε πάντοτε με πολίτες που μύριζαν «Σανέλ». Παίρνω τηλέφωνο έναν παιδικό μου φίλο, τον πατέρα Δαβίδ Κβλιβίτζε: «Πατέρα Δαβίδ, συγγνώμη που σε παίρνω αργά. Έχω εδώ τον Γεώργιο που θέλει να βαπτιστεί». – «Ποιος Γεώργιος; Α, εκείνος! Ωραία. Ας έρθει στην εκκλησία μας σε δύο μέρες. Μόνο που, Βαχτάγκ… να έχεις το νου σου μη και…» – «Θα έχω το νου μου! Δε θα μεθύσει, θα έρθει νηφάλιος». Έτσι, κανονίσαμε με τον Γεώργιο ότι αυτές τις μέρες, πρώτον, δε θα μεθάει, και δεύτερον, θα σκεφτεί καλά τι θέλει να πει στον Θεό.

Τις επόμενες μέρες ο συνομιλητής μου ήταν αγνώριστος: κυκλοφορούσε με μια κάποια μεγαλοπρέπεια, μυστικότητα και έμπνευση, πλησίαζε τους γέρους που κάθονταν στο τραπέζι, τις θειές στην αγορά και, σαν αγγελιαφόρος, τους ενημέρωνε ότι «Σύντομα, πολύ σύντομα, θα πάω στον Θεό! Θα βαπτιστώ!» Οι γέροι του έσφιγγαν το χέρι, οι θειές, βλέποντας ότι ο πρώην «πελάτης» τους είναι απασχολημένος με τελείως διαφορετικά πράγματα, έμεναν έκπληκτοι. Κάποιοι σκούπιζαν τα δάκρυά τους, καθώς έβλεπαν τον Γεώργιο που απομακρυνόταν βαδίζοντας με ασυνήθιστο σταθερό βήμα: «Συμβαίνουν θαύματα στον κόσμο. Δόξα τω Θεώ!».
Έγινε η βάπτιση. Την επόμενη μέρα αποφάσισα να επισκεφτώ τον Γεώργιο. Στην αυλή και δίπλα στα γκαράζ δεν τον βρήκα. Είδα μόνο τους γέρους που συζητούσαν κάτι καθισμένοι πίσω στο αιώνιο τραπέζι τους. Με φώναξαν:
– Ο Γεώργιός μας πέθανε σήμερα το πρωί. Τον πήρε η «Άμεση βοήθεια». Σαν ήρθε χτες από την εκκλησία, κοιμήθηκε, και το πρωί πέθανε.

Κοκάλωσα. Τι θάνατος ήταν αυτός! Χτες ο άνθρωπος συνειδητά πίστεψε στον Θεό, ο Χριστός του συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες του και σήμερα αυτός, καθαρός, νηφάλιος, με φωτεινά ιμάτια πήγε σε Αυτόν. Και ποιος είμαι εγώ για να κρίνω-κατακρίνω τον Γεώργιο; Τάχα ήταν άχρηστος άστεγος και αλκοολικός; Αν με βρουν έστω ορισμένες μόνο από τις δοκιμασίες που είχε εκείνος, τι θα γίνω εγώ; Είχε δίκιο ο Όσιος Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε: «Ο Κύριος μας δείχνει τα δεινά των άλλων για να μαλακώσουν οι καρδιές μας». Παρεμπιπτόντως, να και η Μονή Σαμταβρό, φτάσαμε.

Είχαμε τι να σκεφτούμε και για ποια να σωπάσουμε στον Όσιο Γαβριήλ.
Πέτρος Νταβίντοβ
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

***

«Θά σᾶς περιμένω στό Σαμτάβρο»…
Άγιος Γαβριήλ τής Τυφλίδος ( Γεωργία )

 

«…Γνώρισα την Έλενα Getsadze στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας καθαρά από σύμπτωση. Η γυναίκα τράβηξε την προσοχή μου, επειδή σταυροκοπιόταν και προσκυνούσε την εικόνα του Γέροντα Γαβριήλ. Αυτό έγινε το 2015.
Πήγα κοντά της, της έδωσα τα εικονάκια και λάδι ευλογημένο στα ιερά λείψανα του Γέροντα Γαβριήλ και άρχισα μια συνομιλία μαζί της.
«Όλοι τον αγαπούν (τον γέροντα Γαβριήλ) τόσο πολύ! της είπα, «δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Η Έλενα απάντησε με ένα χαμόγελο.
Και τότε μου είπε την ιστορία της, η οποία άφησε μέσα μου μια αξέχαστη εντύπωση, και έγινε αιτία να ενισχυθεί η πίστη μου στο μεγαλείο του Κυρίου. Έρχομαι λοιπόν να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας, αγαπητοί μου αναγνώστες.

Η Έλενα Getsadze διηγήθηκε: Τον Φεβρουάριο του 2010 ο νεότερος γιος μου λιποθύμησε κατά την διάρκεια ενός μαθήματος στο σχολείο (αυτό συνέβη στην Τιφλίδα).
Οι εκπαιδευτικοί κάλεσαν την ιατρική ομάδα έκτακτης ανάγκης (κάτι αντίστοιχο του ΕΚΑΒ στην Ελλάδα) και το παιδί αμέσως μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Όταν πήγα εκεί και είδα το αγόρι μου σε μια τόσο σοβαρή κατάσταση έχασα τις αισθήσεις μου…
Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, είδα έναν ιερέα ντυμένο στα μαύρα, ο οποίος βοηθούσε τις νοσοκόμες. Ξαφνικά με κοίταξε και μου είπε: «Θα σε περιμένω στο Samtavro».
Εκείνη τη στιγμή εγώ δεν τον αναγνώρισα και δεν έδωσα καμμία προσοχή στα λόγια του.
Σύντομα μού έδειξαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, και από την εικόνα που δημιουργήθηκε μέσω υπολογιστή από τις λήψεις – τομές που έγιναν από τον τομογράφο, φάνηκε ότι ο γιος μου είχε έναν κακοήθη όγκο με μεταστάσεις στον εγκέφαλο.
Οι Γεωργιανοί γιατροί αρνήθηκαν να κάνουν εγχείρηση στο παιδί μου και μας συμβούλεψαν να πουλήσουμε όλα τα υπάρχοντά μας και να πάμε είτε στη Γερμανία είτε στο Ισραήλ για ιατρική θεραπεία.

Αυτή η απόφαση των γιατρών με βύθισε σε απόγνωση.
Ήμουν έτοιμη να πουλήσω καθετί που είχα και να πάω στη Γερμανία, όταν ξαφνικά εντόπισα μια φωτογραφία η οποία ήταν κρεμασμένη στον τοίχο της μονάδας ανάνηψης. Στη φωτογραφία αυτή εικονιζόταν ο άνθρωπος, τον οποίο είδα ότι βοηθούσε τις νοσοκόμες για να επαναφέρουν τις αισθήσεις μου (για να με συνεφέρουν).
Ρώτησα ποιος ήταν και μου απάντησαν, ότι ήταν ένας Γέροντας, ένας άνθρωπος που ήταν προικισμένος με εξαιρετικά πνευματικά χαρίσματα, στον τάφο του οποίου γίνονταν πολυάριθμές θαυματουργικές θεραπείες. Έμεινα άφωνη από την έκπληξη, και ούτε μπορούσα να πω στους γιατρούς ότι τον είχα δει στο νοσοκομείο. Γι’ αυτό αποφάσισα να πάω στη Mtskheta χωρίς καθυστέρηση.
Όταν ρώτησα σε ποιο μέρος βρίσκεται ο τάφος του αγίου Γέροντα, μου είπαν ότι βρίσκεται στο κέντρο της πόλεως Mtskheta στο γυναικείο μοναστήρι Samtavro…

Ήταν ακριβώς η λέξη την οποία ο γέροντας είχε πει στο νοσοκομείο. Και τότε όλα μέσα μου έγιναν ξεκάθαρα στη στιγμή. Δεν έπρεπε να χάσω ούτε ένα λεπτό, αλλά να πάω στον τάφο Γέροντα αμέσως. Και αυτό ακριβώς έκανα.
Πήρα το γιο μου και τον έφερα στον τάφο του Αγίου και έμεινα έκπληκτη από αυτό το οποίο είδα. Εκεί υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός πιστών· αυτοί γονάτιζαν κάτω, μπροστά στον τάφο, έβγαζαν τα δαχτυλίδια τους και τους σταυρούς τους, και τα έβαζαν στο έδαφος (τους αφιέρωναν).
Προσευχήθηκα στο Γέροντα και του ζήτησα να μας βοηθήσει να πουλήσουμε το σπίτι μας, το συντομότερο δυνατό, και να πάμε στη Γερμανία για ιατρική βοήθεια.

Την επόμενη μέρα το αγόρι αισθανόταν πάλι πολύ άρρωστο. Μάλιστα κατέρρευσε και μπήκε στο νοσοκομείο, όπου το έβαλαν σε μια αγωγή με ενδοφλέβια χρήση πολλών φαρμάκων. Επέμεινα ότι ο γιος μου χρειάζεται μια καινούργια αξονική τομογραφία, προκειμένου να διαπιστωθεί πόσο γρήγορα εξελίσσεται η νόσος. Έτσι έγινε και πάλι μια νέα αξονική τομογραφία.
Ο χρόνος περνούσε, τα αποτελέσματα αργούσαν να βγουν και ήμουν πάρα πολύ στενοχωρημένη, και αισθάνθηκα πολύ ανήσυχη.

Ξαφνικά μου ζήτησαν να πάω στο γραφείο που βρισκόταν ο επικεφαλής των γιατρών, και με ενημέρωσαν με πολύ αμηχανία:
Κυρία Έλενα, έχουμε καλά νέα για σας -παρ’ όλον το ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο- όλα είναι απολύτως τέλεια με το παιδί σας, δεν υπάρχουν ούτε όγκοι στον εγκέφαλο, ούτε μεταστάσεις. Έχουν γίνει δύο επιπλέον αξονικές τομογραφίες και έχουμε διπλό τσεκάρει τα αποτελέσματα, αλλά δεν βρήκαμε κανένα λάθος . Ωστόσο τα αποτελέσματα της προηγούμενης αξονικής τομογραφίας ήταν τελείως διαφορετικά. Από ιατρική άποψη αυτό είναι ανεξήγητο.
Πέταξα από χαρά και λιποθύμησα πάλι.

Παραδόξως, είδα τον ίδιο «ιερέα», τον Γέροντά μας Γαβριήλ, ο οποίος χαμογελούσε και μας σταύρωνε.
Μόλις ανέκτησα τις αισθήσεις μου (συνήλθα), άρχισαν να διηγούμαι την ιστορία μου στους γιατρούς και στις νοσοκόμες, οι οποίοι με άκουγαν με κομμένη ανάσα και έκλαιγαν. Δάκρυσαν από συγκίνηση και ευχαρίστησαν το Θεό για το τόσο μεγάλο και απροσδόκητο θαύμα.
Όσο για μένα μετά από αυτό το θαυμαστό γεγονός άρχισα να εκκλησιάζομαι και κάθε μέρα ευχαριστώ τον γέροντα Γαβριήλ και διαβάζω τους χαιρετισμούς (Ακάθιστο Ύμνο) στον ένδοξο ασκητή όποιος βοηθάει όσους υποφέρουν (τους πάσχοντες) και μεσιτεύει για μας στην ουράνια βασιλεία.
Καταγραφή:Κωνσταντίνος Tsertsvadze
Το πρωτότυπο είναι στα Ρωσικά, μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τον Dmitry Lapa, Pravoslavie.ru και στα Ελληνικά από τον Ι.Ι.Δ .

***

π. Γεώργιος Μπασιλάντζε

 

Ο π. Γαβριήλ… είχε πνεύμα παλικαρίσιο. Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες τον συντρόφευαν σ’ όλη του τη ζωή. Όλα τα υπέμενε χωρίς παράπονο. Θα μπορούσε όμως να μην τα υπομένει. Είχε αήττητη ψυχή. Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.
Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;
Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντα του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της αγιοπνευματικής χάριτος. Γι’ αυτό σε κανέναν ιερέα δεν χωρά καμιά δικαιολογία!

Οι πιστοί, για να διαπιστώσουν την αγιότητα του π. Γαβριήλ, έψαχναν πολύ καιρό στα βιβλία αν μπορούσε ο άγιος να πίνει κρασί και να μεθάει. Αλλά δεν έβρισκαν απάντηση στα βιβλία. Ήταν μπερδεμένοι. Ρωτούσαν κι εμένα. Με την καρδιά τους αισθάνονταν ότι ο Γαβριήλ ήταν ένας μεγάλος άγιος αλλά συγκρούονταν με άλλες ακρότητες του. Ο Γαβριήλ μεθούσε. Και αφού δεν είχαν καταλάβει την πραγματική χάρη του αγίου, και αυτό που έβλεπαν παρέμενε ανεξήγητο, ήταν πολύ μπερδεμένοι. Σήμερα ο πιστός ψάχνει τον άγιο με τα βιβλία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή! Ας πούμε, τώρα, ότι πολλοί τον αναγνώρισαν. Αλλά πριν τον δίωκαν. Γιατί δεν ήταν ακριβώς στο δικό τους πνεύμα. Διότι οι ιερείς που είχαν συλληφθεί από το κομουνιστικό κόμμα και φοβούνταν την Κα Γκε Μπε πιο πολύ από τον Θεό δεν έφεραν μέσα τους βέβαια το αληθινό πνεύμα!
Πολλά γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και τα γράφουν έτσι που τον τοποθετούν μέσα σε καλούπια. Δεν βάζουν αυτά για τα οποία κυρίως πάλευε ο π. Γαβριήλ. Γράφουν μόνο για τα θαύματα που και άλλοι άγιοι έκαναν. Διάβασα πολλά βιβλία που γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και θα σας πω ότι παραλείπουν τα περισσότερα από τα λόγια του. Πολλά τα έχουν διορθώσει. Άλλα τα πέρασαν από λογοκρισία.
Τότε μη γράφεις ή, αν γράψεις, πρέπει να διαθέτεις την πνευματική δύναμη, την παλικαριά, να τα γράφεις όπως ακριβώς ειπώθηκαν από εκείνον. Και εκείνος δεν χρειάζεται βοήθεια, διορθώσεις και ωραιοποιήσεις. Εκείνος δεν έκανε λάθη. Εκείνος δεν ήταν ποτέ σε καλούπια. Και να μη χρησιμοποιήσετε τα λόγια του για κάποιο δικό σας όφελος. Θα λογοδοτήσετε στον Θεό γι” αυτό… Η δίωξη του σας κάνει ν’ απορείτε. Οι διωγμοί είναι η μοίρα των αληθινών… 
(απόσπασμα από συνεντεύξεις που έδωσε ο π. Γεώργιος Μπασιλάντζε (Basiladze-მამა გიორგი ბასილაძის) για τον άγιο Γαβριήλ τον Ομολογητή στην εφημερίδα Κβίρις Παλίτρα κατά το έτος 2007.)
Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, Μαλχάζι Τζινόρια,μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013

Διαβάστε επίσης :Ο μεγάλος άγιος της Γεωργίας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής († 1995)

Και αφιερώματα εδώ