Ο Γέροντας Χατζηφλουρέντζος Μιχαήλ Πατσιάς από τη Μηλιά Αμμοχώστου.

 

«Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος διένυσε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα με το παλιό του ποδήλατο μέσα σε βροχές και άνεμο, μέσα στο λιοπύρι και την υγρασία. Τα βράδια, όταν ο κόσμος κοιμόταν αμέριμνος, ένας μοναχικός ποδηλάτης με δίκυκλο που δεν είχε φανάρι, αλλά που προχωρούσε σαν να του έφεγγαν άγγελοι, περιφερόταν σε όλο το νησί ένδακρυς και με αγωνία θανάτου στα στήθη… Περνούσε ρουμάνια και διάσελα, ανέβαινε ανηφοριές, διέσχιζε πεδιάδες και μεγάλες πολιτείες καταπονημένος και ακατάβλητος, να προειδοποιήσει, να κηρύξει μετάνοια. Έβλεπε τη σκοτεινή νεφέλη να έρχεται απειλητική και έτρεχε να προλάβει μήπως θα μπορούσε να αποτραπεί το κακό. Έβλεπε τις βόρειες ακτές να μαυρίζουν από τα εχθρικά πλοία, τους Τούρκους να προχωρούν ακάθεκτοι, σκορπώντας όλεθρο και φρίκη…»

Ο παππούς Χατζηφλουρέτζος…θυμόταν πάντα το μύρωμα του ναού του Αγίου Επιφανιου, που έγινε το 1943…
Δίπλα από τον ναό αυτό υπήρχε παλιό σπήλαιο, που ονομάζαν “ο σπήλιος του Αη Μπεφανιου “. Όλοι ομολογούσαν ότι είχε πολλή χάρη αυτός ο τόπος, όπου, σύμφωνα με την παράδοση, ερχόταν ο Άγιος Επιφάνιος επίσκοπος Σαλαμίνας και κατόπιν αρχιεπίσκοπος Κύπρου, για να ξεκουραστεί από το πολύμοχθο ποιμαντικο και συγγραφικό του έργο…
Ο Χατζηφλουρέτζος διακονούσε στον ναό του Αγίου Επιφανίου… ώρες ολόκληρες περνούσε και στον μικρό μονόκλιτο ναό των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας…

 

Συχνά κούρνιαζε, σαν φιλέρημο πουλί, και στον μεσαιωνικό ξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, που βρισκόταν σε ένα μικρό ύψωμα, λίγο έξω από το χωριό, στην περιοχή ” Παλαιοχωρι”, όπου υπήρχε παλαιός οικισμός. Καθώς άναβε τα καντήλια στο πετρόκτιστο ξωκκλήσι, έβλεπε στην αψίδα του Ιερού Βήματος τις μαυρισμένες τοιχογραφίες με τους αγίους με τα βγαλμένα μάτια και έκλαιγε. “Πόσα πέρασε το γένος μας!” , μονολογούσε. Ύστερα κοίταζε τον καβαλάρη Άγιο στο ομορφοσελωμένο άλογό του, αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι να χτυπά τον μεγάλο δράκοντα. Στα καπούλια του αλόγου ήταν καθισμένη μια μικρή βασιλοπούλα, αυτήν που γλύτωσε από τα δόντια του θεριού. ” Τούτη η βασιλοπούλα “, είπε στον εγγονό του, μια φορά που τον πήρε μαζί του, “είναι η Ρωμιοσύνη, που βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε δύσκολες περιστάσεις κι ολοένα κράζει στον Στρατηλάτη να έρθει να την γλυτώσει…”.
Από τον Στρατηλάτη Άγιο είχε εμπειρίες για τις οποίες δεν έλεγε πολλά. Η κόρη του θυμάται που τα καλοκαίρια κοιμόντουσαν στην αυλή του σπιτιού της, το οποίο ήταν δίπλα από μια άλλη μικρή Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κι άκουγαν συχνά ποδοβολητά αλόγου. Κάποια βράδια έβλεπαν μια μεγάλη λάμψη να έρχεται με ταχύτητα από τον ουρανό, να μπαίνει στο ιερό και η εκκλησία να γίνεται ξαφνικά ολόφωτη, λες και ήταν μέρα, και ύστερα πάλι να βυθίζεται στο σκοτάδι. Ο Χατζηφλουρέτζος έλεγε ότι είναι ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, το παλληκάρι του Θεού, που επιστρέφει πάνω στο άσπρο φαρί του από κάποια αποστολή... Στο ναό αυτό, δεκαετίες αργότερα, την πρώτη μέρα της απόβασης των Τούρκων στην Κύπρο, 20 Ιουλίου του ’74, θα συνέβαινε ένα περίεργο γεγονός. Μερικές γυναίκες είχαν ανάψει μια μεγάλη λαμπάδα και την κόλλησαν στο πάτωμα μπροστά στο εικόνισμα του Τροπαιοφόρου, προσευχόμενες για το νησί που ήταν στην κόψη του θανάτου. Μέσα στη σύγχυση και τον πανικό των ημερών, την ξέχασαν αναμμένη και έφυγαν. Όταν το θυμήθηκαν και γύρισαν ύστερα από ώρες, είδαν ότι η λαμπάδα είχε λιώσει και στο έδαφος είχε σχηματιστεί το σχήμα της Κύπρου μοιρασμένης με ένα λιοντάρι από πάνω και γύρω της τυλιγμένο ένα φίδι. Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα και έτρεχαν όλοι να δουν το “κακό σημάδι ” πως η Κύπρος θα μοιραζόταν στα δύο. Έλεγαν, μάλιστα, ότι το λιοντάρι είναι η Αγγλία και το φίδι η Τουρκία…
Ο Ποδηλάτης του Θεού Γέρων Χατζηφλουρέντζος ·(1901-1963), Παρασκευά-Χατζηκώστα Γιώτα, εκδόσεις ”Εν Πλω” , σελ. 42

***

 

Το 1945 πήρε την ονομασία Χατζής μετά από προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Το προσκύνημα αυτό ήταν η αφετηρία για μια καινή πολιτεία. Η προσωπικότητα του Χατζηφλουρέντζου είχε υποστεί μια αγαθή αλλοίωση, γιατί φαίνεται ότι εκεί τον είχε επισκιάσει η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Άρχισε όπως το ηλιοτρόπι να στρέφεται πια ολοκληρωτικά προς τον Θεό.
Ζούσε με συνεχή προσευχή. Καθώς προσευχόταν έκλαιγε με πολλά δάκρυα.
Το χάρισμα των δακρύων δημιουργούσε στον Χατζηφλουρέντζο το «χαροποιόν πένθος», τη χαρμολύπη, που λένε οι Πατέρες.
Ήταν ένα κλάψιμο ανακατεμένο με τη γλυκύτητα του μελιού, γιατί με τα δάκρυα και την ταπείνωση τον αξίωνε ο Θεός να περάσει τη σκιασμένη χώρα των παθών και να φτάσει στο φωτεινό και πλατύ ξέφωτο της καθαρότητας της ψυχής. Εκεί συναντούσε την παρηγοριά που δεν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο, μια παρηγοριά πέρα από τα όρια της λύπης. Ένιωθε τούτη τη χαρά των δακρύων, και μέσα σ’ αυτήν μπορούσε να δει τον Κύριο.
«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται»… Με τη δύναμη της προσευχής του νάρκωνε τις νάρκες και στόμωνε τις κάνες των όπλων ώστε να μην χαθούν ανθρώπινες ζωές. Ο πύρινος ποταμός της ικεσίας του πολιορκούσε τον θρόνο του Θεού και καταργούνταν οι φυσικοί νόμοι…
Έκανε αυστηρότατη νηστεία, παρόλο που ο ύπνος του ήταν ελάχιστος και η δουλειά πολλή. Μεταλάμβανε πολύ τακτικά το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό και το φρόνημα του ήταν πάντα ταπεινό. Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη στα χωράφια χωρίς ποτέ να πάρει χρήματα.
Μετά το τέλος της εργασίας μάζευε τους αγρότες και διάβαζαν το “απόδειπνο”. Καθημερινά μετέβαινε στις εκκλησίες του χωριού καθώς και άλλες εκκλησίες της περιοχής όπου βοηθούσε τους ιερείς στην τέλεση των ακολουθιών και φρόντιζε για την ευπρέπεια των ναών. Αξιώθηκε από τον Κύριο να αποκτήσει το προορατικό χάρισμα.
Προφήτευσε την Τουρκική εισβολή και κατοχή. Συνέτιζε τους συγχωριανούς και συνανθρώπους του αποκαλύπτοντας τους πολλά κακά που θα συνέβαιναν. Είχε προσωπική εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.

Μια μέρα στα χρόνια του Αγώνα ενάντια στους Άγγλους, ήρθε ένας κάτοικος της Μηλιάς και του ανάφερε στενοχωρημένος ότι σκεφτόταν να φύγει από το σπίτι του μαζί με την οικογένειά του, γιατί αγωνιστές θα έβαζαν νάρκη εκεί κοντά και αν την πυροδοτούσαν, ίσως τον θεωρούσαν υπεύθυνο οι Άγγλοι και θα είχε μπλεξίματα. Ο παππούς απάντησε: ” Πουθενά να μην πας. Εσύ να ξυπνάς, να κάνεις τον σταυρό σου, να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να μην ανησυχείς, γιατί δεν θα εκραγεί “. Πράγματι, η βόμβα, παρόλο που το επεχείρησαν αρκετές φορές, δεν εξεράγη. Την επομένη ο Χατζηφλουρετζος βρήκε τον άνθρωπο που με διαταγή του Διγενή τοποθετούσε τις νάρκες και τον ρώτησε:” Τί κάνετε εκεί παιδί μου;”. ” Τοποθετούμε νάρκες για τους Εγγλέζους “, του απάντησε. ” Μην τις βάλετε, γιε μου, γιατί στο χωριό δεν θα εκραγεί καμιά “. Εκεί του αντέτεινε ότι έφτιαξαν δεκάδες παρόμοιες που είχαν εκραγεί σε άλλα χωριά και δεν υπήρχε πιθανότητα να μην “παίξουν “, αλλά ο Χατζής συνέχισε:” Μέσα στο χωριό, παιδί μου, δεν θα εκραγεί καμιά. Άδικα κάνετε τον κόπο. Ο Άγιος Επιφάνιος δεν θέλει σκοτωμους στο χωριό μας “. Δεν τον άκουσε και τοποθέτησε τρεις νάρκες μέσα στο χωριό, αλλά μόλις ήρθε η ώρα να τις πυροδοτήσουν, καμμία δεν εξερράγη. Ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη. Μέχρι το τέλος του Αγώνα το προσπάθησαν αρκετές φορές, αλλάζοντας περόνες, αλλά μάταια. Μετά την απελευθέρωση, πήγε ο ίδιος άνθρωπος που τις είχε τοποθετήσει να τις αχρηστέψει και εξερράγησαν όλες με την πρώτη…
Ποιός ήταν αυτός, ο ειρηνοποιός και ειρηνοφόρος που με την δύναμη της προσευχής του νάρκωνε τις νάρκες και στόμωνε τις κάνες των όπλων; Ποιός ήταν αυτός ο πύρινος ποταμός ικεσίας που πολιορκούσε τον θρόνο του Θεού και καταργούνταν οι φυσικοί νόμοι και απλωνόταν μια αόρατη προστατευτική ασπίδα πάνω από το χωριό;
… Ο παππούς ήταν συνεχώς προσευχόμενος και πολύ συχνά τον έβλεπαν να κλαίει…

***«Θα έρθει μια ώρα που θα τρέχετε σαν τα καμήλια, θα φοβάστε να κοιτάξετε πίσω σας. Θα μαυροφορήσει όλη η Κύπρος και θα γυρεύετε την πιο μικρή σπηλιά, την πιο μικρή τρύπα να τρυπώσετε. Θα γίνει μεγάλο κακό. Εσείς θα φύγετε, εγώ όμως θα μείνω. Θα έρθει ώρα που θα λείψει το μαύρο που την Κύπρο. Αλλόθρησκοι θα βεβηλώσουν τις εκκλησιές μας. Θα μπαίνουν κοπάδια μέσα. Μετανοείτε, ήγγικεν η ώρα!»

«Θα αργήσετε λίγο να έρθετε πίσω. Όταν θα έρθετε, τότε θα είναι τα κλάματά σας. Τότε θα δώσει νόηση στον κόσμο ο Θεός, να καταλάβει τον δρόμο τον σωστό ποιος είναι. Πολλοί Τούρκοι από τα έργα τα καλά θα γίνουν Χριστιανοί. Τούτη η Παναγία και τις πέτρες θα τις κάνει χριστιανές εκείνη την ώρα, όχι μόνο τους ανθρώπους. Θα έρθει ο φόβος του Θεού. Ο κόσμος θα περπατά με το κεφάλι σκυφτό. Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας».

Κάποια φορά ο παππούς Χατζηφλουρέντζος είπε στο γιο του τον Αντώνη:
«Ο κόσμος θα αμαρτήσει. Θα προηγηθεί περίοδος ευμάρειας, αλλά μετά θα έρθει μεγάλη κρίση.
Αν δεν το καταλάβει ο κόσμος να στραφεί προς το Θεό θα έρθει μεγάλη κρίση. Θα κλείσουν ξενοδοχεία και θα μείνουν σπίτια ατελείωτα πάνω στες κολώνες. Μπορεί να κλείσει και τον ουρανό ο Θεός, το νερό, είναι όλα δικά του τούτα¨.
Είπε επίσης άλλοτε: «Θα έρθει καιρός που θα γυρεύετε γαϊδούρια και δε θα βρίσκετε».
…Μερικοί συγχωριανοί του οι οποίοι άκουσαν τι έλεγε σχετικά με την απελευθέρωση της Κύπρου, μη πιστεύοντας στα λόγια του, του είπαν ότι η Κωνσταντινούπολη τόσα χρόνια είναι υπό Τουρκική κατοχή και ακόμα δεν ελευθερώθηκε και πως τάχα εμείς θα ελευθερωθούμε; (Η Κύπρος)
Και τους απάντησε: «Θα έρθει κι αυτούς η ώρα που θα τα πάρουν πίσω. Ο Θεός δεν βιάζεται».
…Επίσης κάποτε είχε πει: «Θα έρθει η ώρα στην Κύπρο που θα βλέπετε στους δρόμους να περπατούν πέντε ξένοι και δύο ντόπιοι»

« Θα έρθει καιρός που θα σας τα δίνουν από τη μια [τα χρήματα] και θα σας τα παίρνουν από την άλλη».

«Θα πάνε μέχρι εκεί για να υπογράψουν συμφωνία αλλά τελικά δεν θα την υπογράψουν. Ο σατανάς θα “μπαρκάσει” [θα βάλει εμπόδια] και δεν θα υπογράψουν τα χαρτιά. Διχοτόμηση δεν θα γίνει. Το πρόβλημα όμως θα λυθεί από μόνο του. Η Τουρκία θα πάει στη Μέκκα να ακουμπήσει».

«Θα έρθει μια ώρα που τρεις μόνον άνθρωποι την Κύπρο θα μπορούν να την ελευθερώσουν. Και η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας. Η Κύπρος με την αφορμήν επιάστην [κατακτήθηκε] ξαφνικά και με την αφορμήν, έτσι ξαφνικά, θα λευτερωθεί. Αλλά πώς θα το φέρει, μόνον ο Θεός γνωρίζει».

 iconandlight