Μια γυναίκα-νησί

Στην Κίναρο, νησίδα ανατολικά της Αμοργού

Γιατί ζει μόνη της σε έναν βράχο στο Αιγαίο.

Γιατί έζησε μια ζωή με πυκνή πλέξη, από αυτές που έζησαν όλοι όσοι γεννήθηκαν πριν τα μισά του προηγούμενου αιώνα.

Φτώχεια, ξενιτιά, αγροτιά, μια ζωή σκληρή. Πιο σκληρή και από τα βράχια της Κινάρου.

Γιατί στα κολοκύθια και αμπελόφυλλα γεμιστά με το κρέας, βάζει Καρολίνα, γιατί το νυχάκι δεν το πολυχωνεύει.

Γιατί, όταν χρειάστηκε, έφτιαξε με τα χέρια της ένα λάκκο για να πίνουν τα ζώα νερό.

Γιατί είναι μια Σειρήνα για τα σημαντικά.

Γιατί την είχαμε ανάγκη να μάς πει τα σημαντικά. Μάς τα είπε όλα στην αυλή της, που είναι μαζί αποθήκη, καθιστικό, τραπεζαρία και κουζίνα.

Γιατί αντικριστά με τις φωτογραφίες των παιδιών της έχει κορνιζαρισμένες τις φωτογραφίες των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης το 2016 στο νησί της.

Γιατί βάζει λιγάκι κύμινο στην κατσικομακαρονάδα.

Γιατί σου δείχνει πως θες λίγα για να χορτάσεις, λίγα για να νοστιμευτείς.

Γιατί όσο αναπνέει τον αέρα της Κινάρου, όσο οργώνει τα βράχια της Κινάρου, η Κίναρος είναι Ελλάδα πάλλουσα.

Γιατί φτιάχνει το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η μάνα της Ακαθή και τώρα φτιάχνει και η κόρη της.

Γιατί στο τετράδιό της, πάνω από τη συνταγή για το γαλακτομπούρεκο, γράφει το πικρό στιχάκι: «η ζωή είναι μικρή και θα μας φύγει, ο άνθρωπος γραμμάτιο που λήγει».

Γιατί έχει ένα θεόσδοτο χαμόγελο, που σημαίνει ότι έχει ζήσει πίκρες ανθρώπινες.

Γιατί μοιάζει με τη γιαγιά μου. Και με τη δική σου γιαγιά μοιάζει.

Γιατί στο στήθος της χτυπά η καρδιά του Αιγαίου.

Γιατί είναι νησί. Μια γυναίκα-νησί.