Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή.

Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον Κύριο «εγηγερμένον εκ νεκρών», δεν φθάνει η πίστη, αλλά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα των Μυροφόρων, χρειάζεται και αγάπη γι’ Αυτόν που πιστεύει, αγάπη που κάνει τον άνθρωπο ως παράφρονα να μην λογαριάζει τίποτε πρόσκαιρο και φθαρτό.

 ”Η Αγία Μαγδαληνή, όπως γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη, ήτανε η πιο θαυμάσια, η πιο σεμνή, η πιο δραστήρια,η πιο τολμηρή, η πιο αφοσιωμένη, και η πιο πλούσια σε αισθήματα αφιερώσεως και σεβασμού στο Χριστό μας γυναίκα. Όσες φορές δε, μνημονεύεται με άλλες μαθήτριες, από τους Ευαγγελιστές, αναφέρεται πάντα πρώτη, (πλην μιας φοράς και δικαιολογημένα. Ιωαν.19,25 )”

 

Τῇ ΚΒʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς᾿Ιουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. 

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο χριστιανός μοιάζει με μνηστευμένη κοπέλα. Όπως μια μνηστευμένη κοπέλα σκέπτεται συνεχώς τον αγαπημένο της, έτσι και ο χριστιανός σκέπτεται διαρκώς τον Χριστό. Ακόμη κι αν ο μνηστήρας της είναι πολύ μακριά, δέκα βουνά πιο μακριά, είναι το ίδιο και το αυτό: Η κοπέλα συμπεριφέρεται σαν εκείνος να είναι διαρκώς κοντά της, μαζί της. Τον σκέπτεται, του τραγουδάει, τον βλέπει στα όνειρά της, μιλάει γι αυτόν, του ετοιμάζει δώρα.
Ένας χριστιανός συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο απέναντι στον Χριστό. Όπως η μνηστευμένη κοπέλα γνωρίζει πως, για να συναντήσει και να ενωθεί με τον αγαπημένο της, πρέπει πρώτα να φύγει και ν απομακρυνθεί απ το σπίτι όπου γεννήθηκε, έτσι και ο χριστιανός: ξέρει ότι δεν μπορεί εξ ολοκλήρου να ενωθεί με τον Χριστό, μέχρι ο θάνατος να τον χωρίσει απ το σώμα του, δηλαδή από το υλικό σπίτι όπου κατοικεί η ψυχή του και όπου εκ γενετής αναπτύχθηκε.
ο Πρόλογος της Οχρίδας: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Ο Θείος έρως
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

 

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει … Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται.

Ο θείος έρως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα.

Μόνο σ’ ένα σημείο σταματάει ο κορεσμός· όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό. Αγαπάει, αγαπάει, αγαπάει κι όσο αγαπάει, τόσο βλέπει ότι θέλει ακόμη ν’ αγαπήσει. Το βλέπει, ότι δεν έχει ενωθεί, δεν έχει δοθεί στην αγάπη του Θεού. Έχει συνεχώς την έφεση, την επιθυμία, τη χαρά, για να κατορθώσει να φθάσει στο άκρον εφετόν, στον Χριστό…

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός…

Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. Διάλεξες τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία μας, Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στον θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει. Ο Χριστός είναι το πάν. Όποιος ζει μέσα του τον Χριστό, ζει πράγματα που δεν λέγονται, άγια και ιερά. Ζει εν αγαλλιάσει. Αυτά είναι αλήθεια. Τα έχουνε ζήσει άνθρωποι, ασκητές στο Άγιον Όρος. Συνεχώς με λαχτάρα ψιθυρίζουν την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”… Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να ζει κανείς με τον Χριστό.

***

Στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, από τα πολλά θαύματα που κάνει μέχρι σήμερα η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους αδελφούς σαν δεύτερη Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής.

 

Το 1945, ξέσπασε μεγάλη πυρακαϊά στα δάση της Ιεράς Μονής των Ιβήρων. Ο άνεμος έπνεε δυνατός και η φωτιά μέσα σε λίγες ώρες έφθασε στην κορυφογραμμή που συνορεύουν τα μοναστήρια Ιβήρων, Φιλοθέου και Ξηροποτάμου με το δικό μας δάσος.
Όλοι πιστεύανε ότι τα δάση θα καταστραφούν. Οι αδελφοί του μοναστηριού μας ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και τρέξανε στον τόπο της πυρκαϊάς. Τότε οι αδελφοί Ιερομόναχοι Νεόφυτος και Παντελεήμων, κινούμενοι από τη μεγάλη ευλάβεια, που είχαν στο λείψανο της Αγίας Μαρίας, το πήρανε μαζί τους. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάση στην πυρκαϊά, γιατί ήταν φόβος να περικυκλωθή από τη μανιασμένη φωτιά. Παρ’ όλα αυτά, ώ των θαυμάτων Σου Χριστέ Βασιλεύ! Μόλις πλησιάσανε οι αδελφοί με τα άγια λείψανα μπροστά από τη φωτιά, αμέσως η φωτιά έκοψε το δρόμο και μέχρις ότου οι Ιερείς τελειώσουν τον αγιασμό και τον Παρακλητικό κανόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η πυρκαϊά είχε τελείως σβήσει, σε μεγάλη έκπληξη των πατέρων που είχαν συγκεντρωθή εκεί.

Παρόμοιο θαύμα έγινε στο δάσος του ίδιου μοναστηριού από το Άγιο τούτο Λείψανο το 1947.
Στην περιοχή Γαλάτιστα της Θεσσαλονίκης το 1911 είχε εμφανιστεί σκουλήκι που κατέστρεψε τα φυτά. Οι κάτοικοι καλέσανε το λείψανο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής και κάνανε Αγιασμό. Αμέσως το καταστρεπτικό σκουλήκι εξαφανίστηκε.

Επίσης το 1912 στην περιοχή Επανωμής της Θεσσαλονίκης, είχε εμφανιστή πλήθος ακρίδων. Οι κάτοικοι παρακαλέσανε να τους σταλή το Άγιο Λείψανο. Όταν έγινε Παράκλησι και Αγιασμός, εξαφανίστηκαν τελείως οι ακρίδες. Οι Επανωμίτες ευγνωμονούν πολύ την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή.
Και άλλα πολλά θαύματα ετέλεσε και τελεί η Αγία καθημερινά σ’ αυτούς που την επικαλούνται με πίστι.
 Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, Κάνιγγος 10, Αθήναι 1984 (σελ. 42-45)

 Η Αγία Μαρία Μαγδαληνή, η πιο θαυμάσια, τολμηρή κι αφοσιωμένη Μυροφόρος. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Μαρία ἡ σεμνή, τετρωμένη τῷ πόθῳ, Χριστοῦ τοῦ ἑαυτῆς, οὐρανίου Νυμφίου, τὰ μύρα ἐκόμισε, πρὸς τὸ μνῆμα τὸ ἅγιον· ἧς τὴν πάντιμον, χεῖρα πλουτοῦντες ἡμεῖς δέ, ἀσπαζόμεθα, ταύτην σὺν πόθῳ τὴν χάριν, αὐτῆς ἀρυόμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α’ Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Χριστῷ τῷ δι’ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μαγδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

 

 iconandlight

 Η Μαγδαληνή, είχε βυθισθεί σε λύπη ζοφερή
για τον αιματηρό θάνατο του Υιού του Θεού.
Η λύπη από αγάπη, είναι η πιο πικρή λύπη,
Παρηγοριά δεν έβρισκε, ούτε έναν φίλο στον κόσμο όλο.

Σε αυτό, τα δάκρυα της ήταν η παρηγοριά της και ο πόνος, ο μόνος σύντροφός της,
Για την Αγία Μαγδαληνή, ο κόσμος ήταν πιο σκοτεινός.
Ως άνθρωπος αδύναμος εκείνη ζητούσε το φως.
Ψηλαφούσε η Μαρία στο σκοτάδι, μα χωρίς ελπίδα.
Ακόμη κι ο τάφος Του για αυτήν ήταν φως, αλλά δες, ο τάφος είναι κενός!

Εκλάπη, σκέφτηκε, γυμνός και αμύρωτος!
Έκλαψε πικρά, τα δάκρυά της αστείρευτα.
Ξάφνου, μια ανδρική φωνή άκουσε δίπλα της:
-Γυναι, τί κλαιεις, Ποιον αναζητάς;
-Ποιον ζητώ, ρωτάτε; Για να με παρηγορήσεις, θέλεις!
Αλλά, αν τον πήρατε, πού τον τοποθετήσατε;
Ο Ιησούς την κοίταξε, καθώς εκείνη κλαίει και θρηνεί,
και με μια γλυκιά φωνή την καλεί: Μαρία!

Στην καρδιά της Μαρίας, ένα φως έλαμψε
Ω φωνή οικεία, με ασύγκριτη γλυκύτητα,
Ω φωνή που ξεχειλίζει με ζωή και δύναμη!
Με αυτή τη φωνή, ο Κύριος θεράπευσε τους ασθενείς,
Με την ίδια φωνή, ανέστησε τους νεκρούς.
Ω Φωνή ζωηφόρος, ω φωνή θεσπεσία!

Η Μαρία ξαφνιάστηκε και γύρισε
Ραββουνί, ανεφωνησε, ενώ εκείνη τη στιγμή ο ήλιος ανέτελλε,
Για τη Μαρία και για τον κόσμο όλο
μια Νέα Ημέρα χρυσαύγιζε.
ο Πρόλογος της Οχρίδας: Άγιο Νικολάι Βελιμίροβιτς

***

Μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης … Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. .. Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.