Όλο το απόγευμα ήμουν με τον Γαβριλάκο μας και μέχρι να μπορέσω να πάω στη Μύρια, το επισκεπτήριο είχε τελειώσει. Ευτυχώς η Άντρεα μαζί με τον Μάριο (τον πατέρα της) κατάφεραν και με έβαλαν στα κρυφά από την πίσω πόρτα του νοσοκομείου. Πολλά άλλαξαν από την τελευταία μου επίσκεψη την περασμένη Παρασκευή. Τότε η Μύρια μας είχε ακόμα τις αισθήσεις της και όπως πάντα, παρόλο τον πόνο και την ταλαιπωρία ήταν ακόμα δυνατή και αισιόδοξη.
Απόψε όμως το κλίμα ήταν αλλιώτικο, αφού η ηρωίδα μας δεν επικοινωνεί πλέον με το περιβάλλον. Πόσο θαύμασα και τους πέντε της οικογένειας Μάρκου, που όσο ξενυχτισμένοι κι αν ήταν, μίλια μακριά απ’ το σπίτι τους στον Καλοπαναγιώτη, στέκονταν αγέρωχοι και φιλόξενοι, με πρώτη τους έγνοια να μου παραχωρήσουν την πολυθρόνα να καθίσω.
Όπως και εγώ, δεν ήθελαν ούτε στιγμή να νιώσει η Μύρια μας λύπη ή οίκτο, έτσι έβγαλα το πιάνο απ’ το σακίδιο και αρχίσαμε το τραγούδι: Τι παραδοσιακά, τι λαϊκά, τι Χατζιδάκι και Θεοδωράκη της είπαμε «Τίποτα λυπητερό», είπε η Άντρεα, «μόνο χαρούμενα τραγούδια»! Μέχρι και η νοσοκόμα που μπήκε μια στιγμή δεν πίστευε στα αυτιά της. Μα ούτε και εγώ, όταν είδα το αδύναμο χέρι της Μύριας να σφίγγει ξαφνικά την παλάμη του άντρα της και την ανάσα της να γίνεται βαθιά, σαν να ήθελε κάτι να μας πει.
Και τότε βίωσα ένα υπερκόσμιο φως να πλημμυρίζει το δωμάτιο και τις φωνές μας να πολλαπλασιάζονται, λες και μας συνόδευε μια αόρατη χορωδία…
Ανατρίχιασα, αλλά δεν το μαρτύρησα και συγκράτησα τα δάκρυα, έστω κι αν ήταν δάκρυα χαράς για να μη χαλάσω το κλίμα.
Άντρεα, Μαρία, Αιμίλιε, Κλεάνθη. Σας θαυμάζω, όπως ακριβώς χρόνια τώρα θαυμάζω τη μητέρα σας, που δεν θέλει με τίποτε να χάσει τη μάχη για να μη μείνετε μόνοι.
Υ.Γ. Η Άντρεα απόψε, όπως και ψες, θα ξενυχτήσει δίπλα στο προσκεφάλι της μάνας της. Αύριο όμως στις 7:30 θα βρίσκεται στο σχολείο για να γράψει στις εξετάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου