Έφτασε ο καιρός. Πίστη και ελπίδα στο Θεό, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη

Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, 
19η Μαΐου

 

«Ελπίδα στον Θεό και πίστη. Έφτασε ο καιρός. Οι Τούρκοι δεν έχουν πολλές μέρες ακόμα… θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι, έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι. Πιστεύω ότι έφτασε η ώρα να πάρουμε την Πόλη’…» Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο Άγιος Αρσένιος έλεγε πριν την Ανταλλαγή: ¨Την πατρίδα μας θα την χάσουμε, αλλά πάλι θα την βρούμ娻

Η οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου) από το χωριό Σαρή-ποπά της Αρδάσης Τραπεζούντος αφού το 1914 πήραν οι Τούρκοι τον άντρα της στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον χάθηκε, είχε αποβιώσει και το παιδί της, κι έτσι κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, όπου κρύφτηκαν και έτσι σώθηκαν.

***

Τρομάξαμε και θαμπωθήκαμε από το φως αυτών που πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου…*

”…ένα εξάμηνο πριν τον ξεριζωμό παρακολουθούσε (ο πατέρας μου, από το Καβάκ της Αμισού (Σαμψούντας) τη Θεία Λειτουργία οικογενειακά στο διπλανό χωριό. Οι Τούρκοι στο χωριό αυτό την Εκκλησία την κάνανε τζαμί καρφώνοντας με ξύλα τις εισόδους του Ιερού χωρίς να πειράξουν την αγία Τράπεζα και όλα τα Ιερά σκεύη που χρησιμοποιούσε ο δικός μας ορθόδοξος Έλληνας  Ιερέας. Σε κάθε μεγάλη Χριστιανική εορτή και στην γιορτή του Αγίου που ήταν ο ναός μας επέτρεπαν να κάνουμε Θεία Λειτουργία στην οποία ήταν παρόντες και οι μουσουλμάνοι του χωριού και ειδικά ο Χότζας μια και όλοι οι χωριανοί  Έλληνες και Τούρκοι ήταν γκαρντάσια (αδέλφια). Κατά τη διάρκεια αυτής της Θείας Λειτουργίας και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εισόδου και ενώ ο ψάλτης έψελνε το Χερουβικό όλοι οι Μουσουλμάνοι μαζί και ο Χότζας έσκυψαν στα γόνατα, με το κεφάλι στο πάτωμα, σε αντίθεση με τους παρευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι όρθιοι παρακολουθούσαν το γεγονός, με πίκρα και με τον λογισμό «γιατί μας κοροϊδεύετε αφού δεν πιστεύετε;».

Αυτό το πρόσεξε και ο ιερέας ο οποίος μετά τη Θεία Λειτουργία, κλαίοντας, ζήτησε τον λόγο από τον Χότζα με τον οποίο μια ζωή είχαν πολύ καλές σχέσεις, από τα παιδικά τους χρόνια. Και η απάντηση του Χότζα ήταν: Τρομάξαμε και θαμπωθήκαμε από το φως αυτών που πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου όσην ώρα κουβαλούσες το δισκοπότηρο. Και συνέχισε, καλά εσείς  δεν είδατε τίποτα γκαρντάς;;;

Στο γεγονός αυτό ο πατέρας μου ήταν παρών σε ηλικία περίπου 12 με 13 χρονών.

*Αφήγηση Κ. Π.
Θεσσαλονίκη

Θεόφιλος Παπαδόπουλος