ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ (6)

 η συνέχεια από εδώ

Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ -

«Περνάει από το χέρι μου ἡ Χάρις του Θεού…»

Σε κάθε ιερουργία της μυστικῆς Θυσίας ὁ Γέροντας ζοῦσε ἐναργώς τα Θεία γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα ἐκτυλίσσονται μέσα στην Λειτουργία. Κατά την μεγάλη Είσοδο ή μορφή του ἔδειχνε ότι συμπορευόταν με τον Χριστό στην θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα, στὴν ἀνάβασι πρός τόν Γολγοθά, στην Αποκαθήλωσι και στην Ταφή. Ενιωθε να συντρίβεται ἀπό τό ἔργο τῆς Θείας Οικονομίας, ὅπως δηλώνουν τα λόγια του:

«Στην Θεία Λειτουργία ζούμε την ζωή τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Γέννησι μέχρι τήν Ἀνάληψί Του. Κατά την λατρεία διαδραματίζονται ενώπιον μας τα Θεία γεγονότα της Σταυρώσεως, τῆς Ταφῆς τοῦ Κυρίου, τῆς Ἀναστάσεώς Του. Καί εἴμαστε καί ἐμεῖς παρόντες. Ἡμποροῦμε καὶ ἐμεῖς να γίνουμε Μυροφόρες, με την αυτήν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Τα μύρα μας, ποὺ θὰ τοῦ προσφέρωμε ανά πᾶσαν στιγμήν, εἶναι πρῶτον τα δάκρυα τῆς μετανοίας καί τῆς εὐγνωμοσύνης και δεύτερον ἡ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσις τοῦ ἑαυτοῦ μας στην λατρεία Του. Γιατί Τον λατρεύουμε!.. Τόν ζούμε! Δεν τελοῦμε ἁπλῶς μία αναπαράσταση τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά, με την ἁγία Αναφορά, εἰσδύομε στο μυστήριο της Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ καί συμπαριστάμεθα μέ τήν Θεοτόκο και τὸν Ἰωάννη κάτω ἀπό τόν Σταυρό! Ζούμε την λυτρωτική του Θυσία καί τελοῦμε τήν ἀναίμακτο Ευχαριστία εἰς τήν Αὐτοῦ ἀνάμνησι· ἔτσι ἀπολαμβάνομε καί ἐμεῖς τήν σταυρική ἀγάπη Του, την λύτρωσι καί τήν Αναστασί Του».

«Ειρήνη πάσι!»

«Όλος ἐκδημῶν, ὅλος εξιστάμενος ἑαυτοῦ, καὶ ἐγιγνώσκετο και οὐκ ἐγιγνώσκετο θεόληπτος είναι...» (Διον. Άρεοπ. Περί θείων όνομ, γ', 2)

Το κάθε τι μέσα στην Θεία Λειτουργία ήταν για τον Γέροντα αἰτία νέων πνευματικῶν ἀναβάσεων. Όλες οι οἱ λειτουργικές του κινήσεις διέχεαν τήν Χάρι που είχε σκηνώσει μέσα του. Όταν έβγαινε στην Ωραία Πύλη, για να μεταδώση στον λαό τήν εἰρηνόδωρο ευλογία, είχε την αἴσθησι, ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπερνοῦσε ἀπό τό Ιερατικό του χέρι καὶ ἐπήγαινε να καταυγάση τους πιστούς, ὅπως ὁ ἴδιος ώμολογούσε: «Όταν λόγω "Ειρήνη πᾶσι", πρέπει να έχω συνείδησι ὅτι τὸ Ιερατικό μου χέρι τὸ ἔδωσε ὁ Θεός, για να μεταδίδη την Θεία Χάρι. Να έχω πλήρη την συνείδησι ὅτι εἶμαι ἀγωγός τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που απολαμβάνουν οἱ πιστοί στην Θεία Λειτουργία διὰ τῆς ὁλοκληρωμένης πίστεως».

«Μοῦ ἀνέφεραν ὅτι, οσάκις κάποιος γνωστός μας ἱερεύς λέγη “Εἰρήνη πάσι", βγαίνει από το χέρι του ἔκπαγλο φῶς καί σκορπίζεται σὲ ὅλη τήν Ἐκκλησία! Αυτό βέβαια γίνεται τακτικά, ἀλλά ἐμεῖς δὲν το βλέπομε. Παρεχώρησε, όμως, ο Θεός νὰ τὸ ἰδοῦν οἱ πιστοί, για να το γνωρίσωμε. Λοιπόν, κάθε φορά που εὐλογεῖ ὁ ἱερεύς, σκορπίζεται μέσα στον Ναό ή Χάρις τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν ἡ ψυχή μας είναι έτοιμη, ὄντως ἀπολαμβάνει την Χάρι και φωτίζεται και χαριτώνεται και ἁγιάζεται. Καί ἐγώ ὅταν εὐλογῶ τόν λαό λέγοντας "Εἰρήνη πάσι", αἰσθάνομαι ὅτι περνάει ἀπό τό χέρι μου ή Χάρις τοῦ Θεοῦ καί διοχετεύεται στους πιστούς».

«Πρέπει να φουντώνωμε τις πυρκαϊές»

Ὁ Παππούς πάντοτε ἐλειτουργούσε με μέθεξι ψυχῆς ἐμβαθύνοντας στο ουσιαστικό νόημα τῶν τελουμένων. Ὅταν ἔφθανε στην Αγία Αναφορά, κορυφωνόταν η συγκίνησίς του. Η φωνή του -καθώς εδιάβαζε με μεγάλη κατάνυξι τίς εὐχές- διεκόπτετο ἀπό τούς λυγμούς. Μαζί του δέ ἔκλαιαν καί οἱ πιστοί. Ζοῦσε ὅλη τήν μυστική έννοια τῶν λόγων κάθε Εὐχῆς, τοὺς ὁποίους απήγγελλε με τρόπο συγκλονιστικό.

Γι' αὐτό, ὅταν παραινούσε τίς ἀδελφές, οἱ λόγοι του είχαν μεγάλη ἀπήχησι: «Μελετήστε τις Εὐχές. Η κάθε μία περικλείει την Παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, τήν Πανσοφία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὑπερτάτη Αγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τὸ αἰσθάνομαι, ὅταν λέγω τῆς Εὐχές, τις οποίες πολλές φορές “τρομάζω”, να τις τελειώσω. Γιατί οἱ Ἅγιοι, ὅταν ἔγραφαν τις Ευχές εν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐξέφραζαν τις Θείες τους εμπειρίες. Οι Ευχές περιέχουν θεολογία, δοξολογία, εὐχαριστία, παράκλησι, ἐμπιστοσύνη στον Θεό, Θείο έρωτα!»

«Διὰ τοῦτο στην Θεία Λειτουργία ζούμε καυστικώτερα τις στιγμές της πρώτης μας ἀγάπης. Αὐτές εἶναι φωτιά! Πρέπει σιγά- σιγά να αυξάνωμε τις αναλαμπές... Αναλαμπές... ή πυρκαϊές να τις πούμε. Πάντως πρέπει να τις φουντώνωμε μέσα στην Λειτουργία και να τις ζοῦμε ὅλη τὴν ἡμέρα και όλη την νύκτα, παρακαλώ».

Ὅταν ὁ πατήρ Δαμασκηνός ύψωνε τα χέρια του, τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του καὶ ἔλεγε «Άνω σχώμεν τάς καρδίας», ήταν ἔκδηλο από την λάμψι τῆς μορφῆς του ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἡνιοχοῦσε τὸ ἅρμα τῆς προσευχής του. Ήδη είχε μεταβή νοητώς στό επουράνιο Θυσιαστήριο. Δεν είχε πλέον καμμία επαφή με τα γήινα. Καί αὐτό ἐμφαίνεται από τους λόγους τους. «Όταν λέμε “Άνω σχώμεν τας καρδίας”, σημαίνει ότι λησμονούμε τα πάντα και όλος μας ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά εἶναι ἐνώπιον του Θεού. Μόνο τότε έχουμε την βεβαιότητα πλήρη ότι ομιλούμε με τον Θεό, διότι αισθανόμεθα την Παρουσία Του και η διάνοιά μας είναι αγκιστρωμένη ἐκεῖ ἐπάνω, στο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου! Έχουμε τον Χριστό ενώπιον μας, εἰς τὴν διάνοιά μας, εἰς τὴν καρδία μας. Βλέπομε με τους νοερούς ὀφθαλμους μας το Πρόσωπο τοῦ Κυρίου και αναπαυόμεθα εἰς Αὐτό». 

«Ας παρακαλούμε, λοιπόν, στήν Θεία Λειτουργία το Άγιο Πνεύμα νὰ ἐνοικὴ ἐν ἡμῖν, να μας καθαρίζη τὸν νοῦ καί τήν καρδία· των μέν νου να τον λαμπρύνη, την δε καρδία να την κάνη κρυσταλλίνη, ὥστε νά αντικατοπτρίζεται εἰς αὐτήν τό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου και να αποκτήσωμε Χριστοειδή έννοια».

«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει!»