ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ (3)

 

Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ -

 Συνέχεια από εδω

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

«Στην ωραία λειτουργία του σύμπαντος συνάπτεις καί τήν ἰδική σου λειτουργία»

Κυκλώνοντας ὁ Γέροντας τὸ ἅγιο Θυσιαστήριο, με τέτοια νοήματα καί καθαρή καρδία, φωτιζόταν ἀπό τίς θεαυγεῖς ἀστραπές του Πνεύματος καί αἰσθανόταν ἄπειρο δέος ἐμπρός στο μυστήριο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐτίμησε τον άνθρωπο με την δωρεά τῆς ἱερωσύνης. Κάθε φορά που ελειτουργοῦσε, ἀναφέροντας μαζί του στο οὐράνιο Θυσιαστήριο ὁλόκληρη την δημιουργία, εὐχαριστοῦσε τὸν Δημιουργό, που διασώζει και μεταμορφώνει όλη την κτίσι μέ τήν χάρι τοῦ Μυστηρίου. Πλήρης δέ ἀπό Θεία ἀγαλλίασι, προέτρεπε τίς ἀδελφές: «Ιδιαιτέρως όταν τελοῦμε τήν Θεία Μυσταγωγία, νά εἰσερχώμεθα στην λειτουργία τῆς δημιουργίας, ὅπου ὅλα τά κτίσματα δοξάζουν τον Θεό. Ἐμεῖς, ἐπειδή εἴμαστε τα μόνα ἐπί γῆς ἐλεύθερα δοξαστικά ὄντα, πρέπει να λατρεύωμε τον Θεό ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας. Ἐάν ή λατρεία μας εναρμονισθῆ μὲ τὴν μυσταγωγία του σύμπαντος, τότε κατανοοῦμε ὅτι καί τά ἄψυχα δέν εἶναι κούφια, ἀλλὰ στέκουν όλα γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τά ὄρη καί οἱ κάμποι και όλα τα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καί συνεχῶς, ἀφώνως λειτουργοῦν ὅλα μαζί του, εκφράζοντας τὴν εὐχαριστία τους πρός τόν Θεόν».

Ὁ πατήρ Δαμασκηνός εἶχε ἐγκολπωθῆ τὴν πίστι ἐκείνη, που ανατέλλει στον ουρανό τῆς καρδίας ἀπό τήν φανέρωσι τοῦ Τρισηλίου Φωτός. Με τις πνευματικές του αισθήσεις κατανοούσε τα μυστήρια τῶν ὄντων καὶ τοὺς λόγους αὐτῶν. Πράγματι… Τι διαστάσεις ἐλάμβανε ἡ υπαρξίς του, ὅταν ἐτελοῦσε τὴν Θεία Μυσταγωγία!.. «Όταν προσφέρωμε την Θεία Ευχαριστία», έλεγε, «συσπειρώνουμε μαζί μας όλη την δημιουργία καὶ τὴν ἀναφέρομε στον ουράνιο Θρόνο και δοξολογούμε τον Θεό μαζί με τις πέτρες, την θάλασσα, τον φυτικό και ζωικό κόσμο, που ἀφώνως ὁμιλοῦν. Εισερχόμεθα στην βασιλική λειτουργία!... Στην ωραία λειτουργία του σύμπαντος, συνάπτεις καί τήν ἰδική σου λειτουργία, που τελείς στο μυστικό σου θυσιαστήριο, και «πέφτεις» στην αέναο δοξολογία καί εὐχαριστία. Γιατί ο κόσμος εδημιουργήθη, για να γίνη μία ἀτελεύτητη λειτουργία, μία ασίγαστη δοξολογία, μία ατέρμονη λατρεία, μία μετοχή στην άπειρη δόξα και την αγάπη τοῦ Θεοῦ! Ιδιαιτέρως δέ, τα λογικά πλάσματα εδημιουργήθησαν, για να απολαμβάνουν πλουσία τὴν Θεία Χάρι σε κάθε εὐχαριστιακή των ανάταση και μάλιστα κατά την Θεία Λειτουργία. Τότε ή ψυχή δεν στρέφει το βλέμμα προς ἑαυτήν, ἀλλὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν λαμπρότητά Του».

Ἐπειδὴ ὁ Παπποὺς τρεφόταν με το μάννα τῆς ταπεινώσεως, έλειτουργοῦσε πάντοτε με βαθειά την συναίσθηση ότι δεν ήταν άξιος της μεγίστης δωρεάς τῆς ἱερωσύνης. Γι' αὐτό καί ἡ ψυχή του κατακλυζόταν ἀπό άπειρη εύγνωμοσύνη προς τον Θεό, ποὺ τὸν ἀξίωσε νὰ εἰσέρχεται στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Καθώς, λοιπόν, στην Θεία Λειτουργία αισθανόταν ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὡς Μέγας Αρχιερεύς, τελεί δι' αὐτοῦ τὸ μυστήριο, προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος την αναίμακτο θυσία, ταπεινωνόταν ακόμη βαθύτερα θαυμάζοντας το μεγαλείο της ιερωσύνης. Ἐπλάτυνε την καρδιά του και, περιλαμβάνοντας μέσα του όλη την κτίσι, τὴν ἀνέφερε στον Χριστό.

«Η Θεία Λειτουργία», έλεγε, «εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα τῆς Θείας ἀγάπης. Μέ τό "Ευλογημένη η Βασιλεία" εισερχόμεθα στην Ιερουργία τοῦ σύμπαντος, στην λειτουργία τῶν ἀρρήτων Μυστηρίων. Φέρομε τον ουρανό νοητῶς κάτω καὶ ἀνεβάζομε τὸν ἑαυτό μας επάνω. Διὰ τῆς πίστεως, νοητώς, γίνεται ἡ ἀνύψωσις του γηίνου Θυσιαστηρίου, μαζί με όλο το πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλην τὴν δημιουργία, εἰς τὸ οὐράνιον Θυσιαστήριο. Τότε ζούμε τις καταστάσεις των συλλειτουργών μας Ἀγγέλων, μὲ τοὺς ὁποίους έχομε κοινό διακόνημα, την δοξολογία και τὴν εὐχαριστία».

«Σμίγουν οι γήινοι λειτουργοί μὲ τοὺς ἐπουρανίους»

Ο πατήρ Δαμασκηνός κατά την λατρεία ἐβίωνε πολύ έντονα τήν παρουσία τοῦ Ἀγγελικού κόσμου. Άραγε πόσες φορές τα φιλάγαθα αὐτὰ Θεία ὄντα θα είχαν παρηγορήσει την ψυχή του με ουράνιες παρακλήσεις. Ο ίδιος ισχυριζόταν: «Οἱ Ἄγγελοι εἶναι "παράκλητοι", ἐπειδή “παρακαλούν" τοὺς ἀνθρώπους μὲ οὐράνιες παρηγορίες. Πολλές φορές οἱ Ἄγγελοι με παρηγόρησαν• εἶναι δέ πολύ ὡραῖοι, όταν τους βλέπης με τα μαλλάκια τους δεμένα, με τα κορδελάκια τους...»

Ωμιλούσε για πλῆθος Ἀγγέλων, που σεβίζουν μέσα στο Ιερό Βήμα κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Μυσταγωγίας. Χαρακτηριστικά έλεγε: «Μέσα στο Ιερό γίνεται μεγάλος συνωστισμός, ἐδῶ που τα λέμε. Όταν λειτουργῶ, αἰσθάνομαι κοντά μου την παρουσία ἑπτὰ Ἀγγέλων, που στέκονται ἀνὰ τρεῖς ἑκατέρωθεν της Αγίας Τραπέζης και ένας δεξιά μου».

Χαιρόταν την συνεχή κίνησι τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, που δοξολογοῦν τὴν Ἁγία Τριάδα και λειτουργοῦν κυκλώνοντας τόν ἅγιο Θρόνο, «Ἡ ἀνθρώπινη Θεία Λειτουργία», επανελάμβανε πολλές φορές, «μεταβαίνει στόν οὐρανό καί γίνεται μία πανδαισία οὐρανία καί γηίνη. Σμίγουν οἱ γήϊνοι λειτουργοί μὲ τοὺς ἐπουρανίους, ποὺ εἶναι χωρισμένοι σὲ τρεῖς ταξιαρχίες. Η κάθε μία ταξιαρχία ψάλλει τον δικό της ὕμνο στὴν ἐπουράνιο λατρεία. Οἱ Ἀγγελικές Δυνάμεις είναι τα πλέον Θεοειδή δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὅσο δὲ ἀνατείνονται, μὲ τὴν ὁρμή τῆς Θείας ἀγάπης τους, προς τον τρισήλιο Θεό τόσο και περισσότερες ἐλλάμψεις δέχονται ἀπό Αὐτόν καί, μετέχοντας στην Θεία δόξα, γίνονται όλο και πιο θεοειδείς. Οἱ λειτουργοί τῆς ἐπιγείου Θείας Λειτουργίας μεταβαίνουν στὸν οὐρανό καί μαζί με τις τρεῖς αὐτές ταξιαρχίες λένε καί αὐτοὶ τὰ δικά τους...»

«Μέσα στην λατρεία πρέπει να ζούμε συγχρόνως αὐτές τίς δύο ιεραρχίες, τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Γιατί από κοινοῦ λατρεύομε τὸν Θεόν. Ἔτσι δέν εἶναι; Καί ἐμεῖς νοητῶς μεταβαίνομε ἐκεῖ καί αὐτοί κατέρχονται ἐδῶ. Δὲν εἴμαστε μόνοι μας. Πρέπει, λοιπόν, νὰ ζοῦμε αὐτή την πραγματικότητα, ἐφ' ὅσον ὅλα αὐτά τά τάγματα παρευρίσκονται στην Θεία Λειτουργία. Ἀλλά καί ἐμεῖς λαμβάνομε μέρος στην λατρεία τοῦ Οὐρανοῦ. Καί οἱ δύο ἱεραρχίες εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Ἡ ἐπίγειος εἶναι ὁμοταγής μὲ τὴν ἐπουράνιο. Γι' αὐτό πρέπει νὰ οὐρανοποιηθοῦμε· νὰ οὐρανώσαμε ὅλο τὸ εἶναι μας!».

«Με συγκινεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀναλογίζωμαι πῶς δουλεύουν καὶ οἱ δύο Ιεραρχίες ὑπέρ τῆς σωτηρίας μας και σκέπτομαι πώς πρέπει καὶ ἐμεῖς, κατά την Θεία λατρεία, να "δουλεύωμε" την κάτω καὶ τὴν ἄνω ἱεραρχία. Η ίδια επουράνιος λατρεία τελεῖται καί ἐπί τῆς γῆς καί ολόκληρη ἡ ἐπίγειος Ἐκκλησία ανάγεται και συμμετέχει στην υπέρλαμπρη δόξα της Βασιλείας».

Η Θεία Λειτουργία ήταν για τον Παππού καθημερινή μυστική εορτή, που κατηύγαζε την ψυχή του με την ακτινοβολία της αγγελικής συλλειτουργίας. Μετεβίβαζε τις αιτήσεις τοῦ λαοῦ, ὡς μεσίτης στον θρόνο του Θεοῦ, καὶ ἐπίστευε ότι στην διακονία του αὐτή εἶχε βοηθούς τους φύλακας Ἀγγέλους τῶν πιστῶν. Θέλοντας δέ να ευαισθητοποιήση τις αδελφές στις σχέσεις τους με τον λειτουργικό Αγγελικό κόσμο, έλεγε: «Στην Θεία Λειτουργία κάνουν βόλτες οἱ Ἄγγελοι ἀνάμεσά μας... Ημπορούμε να χαιρετιώμαστε με τοὺς Ἀγγέλους! Κάθε στιγμή κάνουν "διασίδι" απ' το ουράνιο Θυσιαστήριο στο επίγειο καί πάλι ανεβαίνουν... Σ' αὐτήν τήν σκάλα νὰ ἀνεβούμε, πού ἀνεβοκατεβαίνουν οἱ Ἄγγελοι. Ἔτσι να κάνουμε, παιδιά! Σᾶς εἶπα για τα Αγγελόπουλα... Αλήθεια! Πῶς θά σκέπτωνται τόν Θεό αὐτά τά ὄντα! Με πόση τρυφερή αγάπη καί ἐμπιστοσύνη θα σκέπτονται τόν Θεό! Πως θὰ Τὸν ὑμνοῦν. Πῶς θὰ παρακαλοῦν για μᾶς τὸν οὐράνιο Πατέρα, σαν μεγάλοι μας ἀδελφοί. Καί πῶς θά τόν εὐχαριστοῦν ἐκ μέρους μας!..

Ε! Νά μή τούς ντροπιάζουμε στόν Θεό. Να ανεβούμε μερικούς ὀρόφους με αυτή την σκάλα. Να ζούμε μυστικά με αυτούς τους φίλους μας! Νά ἔχωμε ὅλο τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας στα ουράνια, στην Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Να αφήσωμε τα αισθητά, για να συλλάβωμε τήν ἄφθαρ τη ὡραιότητα τοῦ Οὐρανίου κόσμου. Ἐκεῖ ὁ λειτουργικός ἄνθρωπος εἶναι προωρισμένος να δοξολογῇ αιωνίως».