«Μπορεί να υπήρχανε σ’ αυτό το τρένο οι λύσεις για τα όνειρά μας»

Εδώ απ’ τα μέρη που μας τύλιξε η ντροπή κι από το πέρασμα της σιωπηλής σκιάς, απ’ τα όνειρα μας όσα δεν είχανε κλαπεί ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε με σας. Μέρα στερνή του Φλεβάρη, μ’ όλα τ’ άστρα στη γωνιά τους κι ο ματωμένος Φυτευτής μπήκε σε ράγες συνοδεία. Ουρλιάζουν οι ψυχές απ’ τη μονιά τους κι οι ζωντανοί στην πιο οργισμένη θρηνωδία. Δε τύλιξε η δροσιά η αυγινή ανθούς καμπίσιους, κείνη τη νύχτα σφραγίστηκε η πολύπαθη γενιά μου. Νιάτα γλυκά θυσιασμένα απ’ τους περίσσιους κι ούτε που φτάνουν οι συγνώμες μας, παιδιά μου. Τι κι αν τον άνθρωπο μέσα μας προδώσανε οι λυγμοί μας; Απ’ το σταυρό που κουβαλάμε τώρα πιο βαριά η μνήμη. Δοκιμάστηκε απ’ το διάολο όσο πάει η αντοχή μας. Χρωστάμε να βγούμε σε κάθε στενορύμι. Όλα έχουν όρια. Όσοι χάθηκαν μας κάνουνε σινιάλο. Θες κάτι άλλο συνένοχε λαέ θεληματάρη; Ναι, εγώ είμαι ο βλάσφημος που χρόνια λες ότι υπερβάλω. Μόνο που εγώ στα 23 μου, τον είδα τον βαρκάρη κι ακόμα πληρώνω που πίσω μ’ άφησε. Βλέπω στα μάτια σας δάκρυα όλα τ’ αλάλητα παράπονα και κάθε αγιαστικό που η ζωή σας χάρισε τώρα μαγάρισε τη δίψα σας για τ’ άφθονα. Τώρα ο θάνατος μας κάνει τη ζωή ανηφοριά και θα ‘ναι η έσχατη ντροπή αν σβήσει τούτο το κερί. Εδώ που φτασαμε λοιπόν δε σηκώνει ανημποριά. Δε θα δεχτούμε παιδιά μου ότι σας θάψανε οι καιροί. Εδώ απ’ τα μέρη που μας τύλιξε η ντροπή κι από το πέρασμα της σιωπηλής σκιάς, απ’ τα όνειρα μας όσα δεν είχανε κλαπεί ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε με σας. Εδώ παιδιά μου που φώλιασε η σιωπή, να μην προλάβουμε να ντυθούμε γιορτινά αν δεν ξεπλύνουμε τελείως την ντροπή να το θυμάστε σαν ανταμώσουμε ξανά. Ακόμα πένθιμα χτυπάει η καμπάνα. Δεν ακούς; Στον ιδιο τάφο όλους μας χωράνε, οι τραπεζίτες αγοράσανε τους ουρανούς κι οι σκυλογιοι βγάζουνε γλώσσα πάλι και μιλάνε Όσο γεμίζουμε άθυμους δειλούς, Θα βρίσκουν τρόπο οι οχιές να κυβερνάνε κι αν μέχρι τώρα ήσουν ελεύθερος «άνθρωπε» να υπακούς, πάρε εκδίκηση απ’ αυτούς που λάθος σε μετράνε. Εδώ παιδιά μου που φώλιασε η σιωπή, να μην προλάβουμε να ντυθούμε γιορτινά αν δεν ξεπλύνουμε τελείως την ντροπή να το θυμάστε σαν ανταμώσουμε ξανά.