———————————————————————
Ὅταν μέλλῃς ἔρχεσθαι, κρίσιν δικαίαν ποιῆσαι, Κριτὰ δικαιότατε, ἐπὶ θρόνου δόξης σου καθεζόμενος· ποταμὸς πύρινος, πρὸ τοῦ σοῦ Βήματος καταπλήττων ἕλκει ἅπαντας, παρισταμένων σοι, τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων, ἀνθρώπων κρινομένων τε, φόβῳ καθ’ ἃ ἕκαστος ἔπραξε· τότε ἡμῶν φεῖσαι, καὶ μοίρας καταξίωσον Χριστέ, τῶν σῳζομένων ὡς εὔσπλαγχνος, πίστει δυσωποῦμέν σε.
——————————————————————
Τὸ γεγονὸς τῆς τελικῆς κρίσεως ἀναγγέλλεται ἀπὸ πολὺ παλιά.
Αἰχμάλωτος στὴ Βαβυλώνα ὁ προφήτης Δανιήλ, βλέπει σὲ ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα νὰ στήνονται θρόνοι, ὅπου κάθησε ὁ «Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν», ὁ προαιώνιος δηλ. Θεός, ντυμένος μὲ ἔνδυμα λευκὸ σὰν χιόνι, ἐνῶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του ἦταν σὰν καθαρὸ λευκὸ μαλλί. Ὁ θρόνος του καὶ οἱ τροχοὶ τοῦ θρόνου του ἦταν πῦρ ποὺ ἐξέπεμπε φλόγες. Ἀπὸ τὸν θρόνο του ἐκπορευόταν καὶ κυλοῦσε ἕνας πύρινος ποταμός. Χιλιάδες καὶ μυριάδες ἀγγέλων τὸν ὑπηρετοῦσαν καὶ στέκονταν γύρω του. Καὶ τότε στήθηκε κριτήριο καὶ τὰ βιβλία ἀνοίχτηκαν (Δαν. 7, 9-10).
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται πλήρως ἀπὸ τὸν Κύριό μας, ὅταν λέγει, ὅτι ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς θὰ δοῦν τὸν Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς» καὶ νὰ κάθεται «ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ», γιὰ νὰ κρίνει «πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 24, 30· 25, 31-32). Ἡ Ἐκκλησία τὸ φέρνει στὴ μνήμη μας κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Οἱ ὑπέροχοι ὕμνοι της περιγράφουν τὰ πρωτόγνωρα αἰσθήματα ποὺ θὰ μᾶς συγκλονίζουν, ὅταν θὰ «τίθωνται θρόνοι καὶ ἀνοίγωνται βίβλοι καὶ πράξεις ἐλέγχωνται καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται». Ὅταν θὰ πηγάζει «ποταμὸς πύρινος πρὸ τοῦ βήματος» τοῦ Κριτοῦ, ποὺ θὰ κατακλύσει τοὺς πάντες, καλοὺς καὶ κακούς, μὲ τὴν πλημμύρα τῆς φωτιᾶς του.
Τί εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ πύρινος ποταμός;
Νομίζουν μερικοὶ πὼς ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἡ φωτιὰ τῆς κόλασης, μὲ τὴν ὁποία θὰ τιμωρήσει ὁ Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐκδικεῖται, δὲν μισεῖ, δὲν τιμωρεῖ κανέναν. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει μόνο (Α΄ Ἰω. 4, 16). Καὶ ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀγκαλιάσει ἀδιακρίτως τοὺς πάντες. Παράδεισος καὶ κόλαση θὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ζεῖ ὁ καθένας μας μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ποταμὸ τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Θὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο προσωπικὰ ὁ καθένας μας θὰ δεχτεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πῶς δεχόμαστε ὅμως τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι καθαρὰ δικό μας θέμα. Ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴ δική μας ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν προσωπική μας ἐλεύθερη βούληση. Ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν Θεό, τὸ ἂν θὰ εἴμαστε φίλοι ἢ ἐχθροί του, εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς, γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ εἶναι αἰώνιο. Ὁ Θεός, σεβόμενος ἀπόλυτα τὴν ἐπιλογή μας, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀλλάξει. Δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν ἐλευθερία μας. Παράδεισος καὶ κόλαση ἐξαρτῶνται μόνο ἀπὸ μᾶς. Δὲν εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὰ κάνει αἰώνια ἡ δική μας ὁριστικὴ καὶ ἀμετάκλητη ἐπιλογή. Ἀλλιῶς, ἂν ἦταν τιμωρία τοῦ Θεοῦ ἡ αἰώνια κόλαση, θὰ φανέρωνε ἕνα Θεὸ ἀπροσμέτρητα κακό, ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο ἀπέναντί μας.
Ὅμως στὴ Δευτέρα Παρουσία ὁ Θεὸς δὲν θὰ τιμωρήσει, ἀλλὰ θὰ διαπεράσει τὰ πάντα μὲ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης του, ποὺ σὰν ποταμὸς φωτιᾶς θὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν θρόνο του. Τὰ βιβλία θὰ ἀνοιχτοῦν. Τὰ πάντα δηλ. στὸ φῶς καὶ στὴ φωτιὰ αὐτὴ θὰ γίνουν διάφανα. Οἱ καρδιές μας θὰ δείξουν καθαρὰ τὸ περιεχόμενό τους. Τί θὰ κρύβουν μέσα τους; Ἀγάπη ἢ μῖσος; Ἂν στὴν καρδιά μας ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ἐπαφή μας μὲ τὸ θεϊκὸ ποτάμι τῆς ἀγάπης θὰ εἶναι χαρά, παράδεισος. Ἂν στὴν καρδιά μας βασιλεύει τὸ μῖσος, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἀγκαλιάσει τρυφερὰ μέσα στὸν πύρινο ποταμό, θὰ νοιώσουμε ἀφόρητη δυστυχία καὶ κόλαση.
Ἡ φωτιὰ κάνει λαμπερὸ τὸ χρυσάφι, ἀλλὰ κατακαίει τὰ φρύγανα καὶ τὰ ξύλα (Α΄ Κορ. 3, 12-15). Ἐμεῖς τί θὰ νοιώθουμε μέσα στὴ φωτιὰ τῆς θείας ἀγάπης; Θὰ ἀστράφτουμε σὰν χρυσάφι, ἢ θὰ καιγόμαστε;
Αν τώρα κάποιος μπερδεύεται και δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατό η αγάπη του Θεού να καταστήσει κάποιον αξιοθρήνητα δυστυχισμένο και πονεμένο, ακόμα και καιόμενο, σαν μέσα σε φλόγες, άς αναλογιστεί το μεγαλύτερο αδελφό του ασώτου υιού. Δεν ήταν μέσα στό κτήμα του πατέρα του; Ο ίδιος ο πατέρας του δε βγήκε να τον παρακαλέσει και να τον ικετεύσει να έρθει και να λάβει μέρος στη χαρούμενη γιορτή; Τι τον έκανε δυστυχισμένο και τον έκαιγε με εσωτερική πικρία και μίσος; Ποιος του αρνήθηκε τίποτα; Γιατί δε χάρηκε με την επιστροφή του αδελφού του; Γιατί δεν είχε αγάπη είτε πρός τον πατέρα του είτε πρός τον αδελφό του; Δεν ήταν από την κακή εσωτερική του διάθεση; Δεν παράμεινε στην κόλαση από αυτή την αιτία; Και τι ήταν αυτή η κόλαση; Ήταν κάποιος ξεχωριστός τόπος; Υπήρχαν όργανα βασανισμού; Δε συνέχισε να ζεί στό σπίτι του πατέρα του; Τι τον ξεχώρισε από όλους τους χαρούμενους ανθρώπους του σπιτιού, εκτός απ’ το μίσος του και την πικρία του; Μήπως ο πατέρας του ή ακόμα και ο αδελφός του σταμάτησαν να τον αγαπούν; Δεν ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη που σκλήραινε όλο και περισσότερο την καρδιά του; Δεν ήταν η χαρά που τον έκανε λυπημένο; Δεν έκαιγε το μίσος την καρδιά του, μίσος γιά τον πατέρα του και τον αδελφό του, μίσος γιά την αγάπη του πατέρα του πρός τον αδελφό του και γιά την αγάπη του αδελφού του πρός τον πατέρα του;
Αυτή είναι κόλαση, η άρνηση της αγάπης. Η ανταπόδοση μίσους στην αγάπη. Πικρία στη θέα μιας αθώας χαράς. Το να περιβάλεσαι από αγάπη και να έχεις στην καρδιά σου μίσος. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία ζούν αιώνια όλοι οι καταδικασμένοι. Όλοι τους αγαπιούνται τρυφερά. Όλοι τους είναι προσκαλεσμένοι στη χαρούμενη γιορτή. Όλοι τους ζούν στη Βασιλεία του Θεού, στην Καινή Γή και στους Καινούς Ουρανούς. Κανένας δεν τους διώχνει. Ακόμα και αν ήθελαν ν’ απομακρυνθούν δε θά μπορούσαν να δραπετεύσουν από τη Νέα Κτίση του Θεού, ούτε να κρυφτούν από την τρυφερή αγάπη της πανταχού παρουσίας του Θεού. Η μόνη τους εναλλακτική λύση ίσως θά ήταν ν’ απομακρυνθούν από τους αδελφούς τους και ν’ αναζητήσουν μια πικρή μοναξιά, αλλά δε θά μπορούσαν να ξεφύγουν από το Θεό και την αγάπη Του. Κι αυτό που είναι το πιο τρομερό είναι ότι σ’ αυτή την αιώνια ζωή, σ’ αυτή τη Νέα Κτίση, ο Θεός είναι το πάν γιά τα πλάσματά Του. Όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «σ’ αυτή τη ζωή τα πράγματα με τα οποία έχουμε σχέση είναι πολυάριθμα^ γιά παράδειγμα: χρόνος, αέρας, τόπος, τροφή και νερό, ενδυμασία, ηλιακό φώς, τεχνητό φώς και άλλες ανάγκες της ζωής, κανένα από τα οποία, όσα και νάναι, δεν είναι Θεός. Η ευλογημένη εκείνη κατάσταση στην οποία ελπίζουμε δεν έχει ανάγκη κανένα από αυτά τα πράγματα, αλλά ο Θεός θά είναι όλα και αντί γιά όλα σε μας, μοιράζοντας τον εαυτό Του κατ’ αναλογία σε κάθε ανάγκη αυτής της ύπαρξης. Είναι επίσης σαφές από την Αγία Γραφή ότι ο Θεός, σ’ αυτούς που το αξίζουν, γίνεται τόπος και οικία και ένδυμα και τροφή και πιοτό και φώς και πλούτος και βασιλεία και οτιδήποτε περνάει από τη σκέψη που μπορεί να κάνει τη ζωή μας χαρούμενη».
Στη νέα αιώνια ζωή ο Θεός θά είναι το πάν γιά τα πλάσματά Του, όχι μόνο στους καλούς αλλά και στους κακούς, όχι μόνο σ’ αυτούς που τον αγαπούν αλλά και σε κείνους που τον μισούν. Πώς όμως, εκείνοι που τον μισούν, θά υποφέρουν να δέχονται τα πάντα από τα χέρια Εκείνου που απεχθάνονται; ‘Ω, τι αιώνιο βάσανο είναι αυτό, τι αιώνια φωτιά, τι τρυγμός των οδόντων!
«Ποτεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι» στην αιώνια εσωτερική φωτιά του μίσους, είπε ο Κύριος, γιατί διψούσα γιά την αγάπη σας και δε μου τη δώσατε, πεινούσα γιά την ευτυχία σας και δε μου την προσφέρατε, φυλακίστηκα στην ανθρώπινη φύση μου και δε με επισκεφθήκατε στην Εκκλησία μου. Είστε ελεύθεροι να πάτε όπου επιθυμεί η κακή σας προαίρεση, μακριά από μένα, στό βασανιστικό μίσος της καρδιάς σας, που είναι ξένο στη δική μου καρδιά, που αγαπάει και δε γνωρίζει μίσος γιά κανένα. Πορεύεσθε ελεύθερα από την αγάπη, στην αιώνια κόλαση του μίσους, άγνωστη και ξένη σε μένα και σε κείνους που είναι μαζί μου, προετοιμασμένη από την ελευθερία γιά το διάβολο, από την ημέρα που δημιούργησα τα ελεύθερα, λογικά πλάσματά μου. Αλλά οπουδήποτε και αν πάτε, στό σκοτάδι των γεμάτων μίσος καρδιών σας, η αγάπη μου θά σάς ακολουθεί σαν πύρινος ποταμός, γιατί ό,τι και αν έχει εκλέξει η καρδιά σας, είστε και θά συνεχίσετε αιώνια να είστε παιδιά μου.
Αμήν
Πηγή: Πύρινος Ποταμός, Αλέξανδρος Καλομοίρης, Μετάφραση Πέτρου Μπότση Copyright: http://www.magnet.gr/zefyros, Τίτλος πρωτοτύπου: The river of fire, 1980, Μετάφραση από τα αγγλικά: Πέτρος Μπότσης, 1985, Κεντρική Διάθεση: «Ζέφυρος», Παύλου Μελά 15, 546 22 Θεσσαλονίκη, Τηλ. 221 390, Δεύτερη έκδοση: Καλοκαίρι 1992, Θεσσαλονίκη., Τρίτη έκδοση: Άνοιξη 1995, Θεσσαλονίκη
1 σχόλιο:
Το ΣΩΣΤΟ όνομα είναι Αλέξανδρος Καλόμοιρος.
Δημοσίευση σχολίου