Ἀντέξαμε! Και θ΄αντέξουμε πάλι...Τ΄ακούς;

Ἀντέξαμε.
Ὄχι 400 ἀλλὰ 500 καὶ πλέον χρόνια.
Χωρὶς βασιλιά.
Χωρὶς ἄρχοντα.
Χωρὶς βουλή.
Χωρὶς ἐφορίες.
Χωρὶς δημοτολόγια.
Χωρὶς τράπεζες.
Χωρὶς δάνεια.
Μὲ ἕναν παπά.
Μὲ ἕναν δεσπότη.
Μὲ ἕναν πατριάρχη.
Μὲ μιὰ καμπάνα.
Μὲ ἕνα ὀκταήχι.
Ἂπ αὐτὸ μας ἔμαθαν γραφὴ κ' ἀνάγνωση.
Στὶς ἐκκλησίες κρυφτήκαμε.
Μὲ τὰ κεριὰ διαβάζαμε.
Ὀρθοδοξία βυζάξαμε.
Τὴν ἱστορία μας σώσαμε.
Τοὺς ἀρχαίους ἀντιγράψαμε.
Τίποτε δὲν ἀπωλέσαμε.
Σ' αὐτὰ πατήσαμε.
Ξεσηκωθήκαμε.
Ἀναστηθήκαμε.
Καὶ ὁ ἀναστημένος θάνατο δὲν λογαριάζει.
Τὸν ἔχει πατήσει πρὸ πολλοῦ τὸν θάνατο.
Ἔχει Χριστό.
Θεὸ ἀθάνατο.
Μιὰ ὁ Καποδίστριας,
μιὰ ὁ Καλλικράτης ...
Οἱ κοινότητες ἔκλεισαν.
Τὰ χωριὰ ρημάξανε.
Τὰ σχολεῖα τὰ συγχώνευσαν.
Ἀλλὰ ἕνας παπὰς ἔμεινε.
Καὶ θὰ μείνει.
Νὰ χτυπᾶ τὴν καμπάνα.
Καὶ στὸ ποιὸ μακρινὸ χωριό.
Νὰ λειτουργεῖ τοὺς πεθαμένους.
Μιᾶς καὶ οἱ ζωντανοὶ μαζεύτηκαν στὰ κέντρα.
Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ζεῖ.
Ἡ Ἑλλάδα θὰ ζεῖ.
Γιατί ἔχει Χριστό.
Θεὸ ἀθάνατο.
Δὲν φοβᾶται θάνατο.

  

π. Λάμπρος Χριπάτσιος