αββάς Ιωσήφ ο Ραϊθηνός

Κάποιον γέροντα τον έλεγαν Ιωσήφ και καταγόταν από την Εϊλάτ. Αυτός εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή δυο μίλια μακριά από το νερό κι έκτισε το καλύβι του με τα ίδια του τα χέρια. Ήταν λόγιος με το χάρισμα της διακρίσεως και τέλειος σε όλα, πλημμυρισμένος απ’ τη χάρη του Θεού. Στον τόπο αυτό έμεινε περίπου τριάντα χρόνια κι είχε έναν μαθητή, που δεν συγκατοικούσε μαζί του, παρά ς’ ένα διπλανό οίκημα.

Τον επισκέφθηκε κάποτε ένας να τον συμβουλευτεί για λογισμό. Χτύπησε την πόρτα αλλά απάντηση δεν πήρε και τότε σκύβοντας μες από τη χαραμάδα βλέπει τον γέροντα ολόκληρο, από το κεφάλι ως τα πόδια να στέκεται σαν φλόγα πυρός. Γεμάτος φόβο, το σώμα του παρέλυσε κι έπεσε κάτω στο χώμα σαν νεκρός για μια ώρα, ύστερα σηκώθηκε και πήγε και κάθισε κοντά στην πόρτα. Ο γέροντας όμως προσηλωμένος στην θεωρία δεν κατάλαβε τι έγινε κι ύστερα από πέντε ολόκληρες ώρες εμφανίστηκε πάλι ως άνθρωπος, άνοιξε την πόρτα και πήρε μέσα τον αδελφό. Και σαν κάθισαν τον ρώτησε· « Πότε ήρθες;». Κι εκείνος αποκρίθηκε στον γέροντα· « Έχω τέσσερις ώρες και κάτι από τότε που ήλθα, αλλά για να μην σε ενοχλήσω δεν χτύπησα την πόρτα παρά τώρα». Τότε κατάλαβε ο γέροντας ότι έγινε αντιληπτός αλλά πάνω ς’ αυτό δεν είπε τίποτα στον αδελφό. Έδωσε όμως απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις του, θεράπευσε τον λογισμό του κι έτσι τον απέλυσε εν ειρήνη. Μετά όμως από αυτό χάθηκε κι αυτός από τα μάτια των ανθρώπων, φοβούμενος την ανθρώπινη δόξα.

Ύστερα ήλθε ο αββάς Γελάσιος, ο μαθητής του, μα δεν τον βρήκε. Αναζήτησε πολύ τον γέροντα, κι αφού δεν τον βρήκε έμεινε ο ίδιος στο κελλι του γέροντα έχοντας μεγάλη ανησυχία γι’ αυτόν. Και μετά από έξι χρόνια, γύρω στην ενάτη ώρα (τρεις το μεσημέρι) κάποιος χτύπησε την πόρτα. Βγαίνοντας ο αββάς Γελάσιος βλέπει τον γέροντα του να στέκεται απ’ έξω. Εκπλάγηκε στην θέα του και τον νόμισε πως είναι πνεύμα. Χωρίς όμως να ταραχθεί καθόλου του λέγει· «Εύχου πάτερ». Και ευχομενου αυτού τον δέχτηκε χαρούμενος και ασπάστηκαν ‘’αλλήλους εν φιληματι αγιω’’. Ο δε γέροντας είπε· «Καλώς έκανες παιδί μου και ζήτησες πρώτα την ευχή, γιατί είναι πολλές οι παγίδες του διαβόλου».

Κι ο αδελφός τον ρώτησε και του είπε· «Πως έτσι αποφάσισες, τίμιε πάτερ, να χωρισθείς από τη συνοδεία σου και να με εγκαταλείψεις ορφανό, ήμουν σε μεγάλη θλίψη για σένα». Και του λέγει ο γέροντας· «Την αιτία που δεν εμφανιζόμουν την γνωρίζει ο Θεός, όμως μέχρι σήμερα δεν απομακρύνθηκα από τούτο τον τόπο κι ούτε πέρασε μια Κυριακή που να μη κοινώνησα μαζί με όλους σας των μυστηρίων του Χριστού». Και θαύμαζε ο αδελφός πως έμπαινε κι έβγαινε ο γέροντας χωρίς κανένας να τον βλέπει. Και του λέγει· «Και τώρα για ποιο λόγο ήλθες στον δούλο σου;». Αποκρίθηκε εκείνος κι είπε· «Σήμερα αναχωρώ από τούτο το άθλιο σώμα προς τον Κύριο. Ήλθα λοιπόν να το αφήσω σε σένα, για να το θάψεις όπως νομίζεις και να αποδώσεις στη γη ο,τι της ανήκει».

Και αφού συζήτησε πολλά με τον αδελφό για την ψυχή και τα μέλλοντα αγαθά, άπλωσε τα χέρια και τα πόδια και πέθανε ειρηνικά. Και ευθύς τρέχοντας ο αδελφός μας συγκέντρωσε όλους. Πηγαίνοντας με βάγια και ψαλμωδίες τον σηκώσαμε ενώ το πρόσωπό του έλαμπε ολοφώτεινο και τον κατεβάσαμε στο κοιμητήριο με τους προκοιμηθέντας πατέρες.
Από την Διήγηση 16-17 του μοναχού Αμμωνίου (Μαρτυρολόγιο του Σινά, σελ 210 – 212)