Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ, ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΤΟΧΟΥΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΝΟΜΑΤΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ SOBORNOST. ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΑΛΛΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΗΔΗ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ.
Διαβάστε τον ευαισθητούλη και φριξτε !
Υπάρχει ένα άλλο επίπεδο θεραπείας που μου συμβαίνει πολύ συχνά κατά τη θεία Λειτουργία. Συχνά παρευρίσκονται μη ορθόδοξοι χριστιανοί στους οποίους δεν μπορούμε να δώσουμε την θεία Κοινωνία λόγω των περιορισμών που έχει θέσει η Εκκλησία μας. Τώρα, είμαι βέβαιος ότι όλοι έχετε ασχοληθεί με τους λόγους για τους οποίους η Ορθόδοξη Εκκλησία υιοθετεί αυτήν την αυστηρή γραμμή σχετικά με την διακοινωνία. Η πράξη της Κοινωνίας, λέμε, προϋποθέτει την καθολική αποδοχή της πίστης. Προϋποθέτει το σύνολό της ζωής μας στην Εκκλησία. Επομένως, δεν μπορούμε να μοιραστούμε την Κοινωνία με τους άλλους χριστιανούς, που, ανεξάρτητα από το πόσο τους αγαπάμε, αναγνωρίζουμε ότι διαθέτουν μία διαφορετική θεώρηση για την χριστιανική πίστη, και οι οποίοι είναι χωρισμένοι από εμάς.
Αυτό είναι, όπως ξέρουμε, το επιχείρημα γιατί δεν μπορούμε να έχουμε διακοινωνία. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναρωτηθούμε, εάν έχουμε δίκιο στη στάση μας αυτήν. Πράγματι, νομίζω ότι έχουμε, αλλά θα ήθελα να αναρωτηθούμε μέσα μας αν αυτό είναι σωστό. Ως ορθόδοξοι οδηγούμαστε ολοένα και περισσότερο στην απομόνωση στο θέμα αυτό. Όταν ήμουν νέος, οι περισσότεροι Αγγλικανοί θα ακολουθούσαν παρόμοια θέση, και θα ισχυρίζονταν ότι δεν μπορούσαν να έχουν κοινωνία με τους προτεστάντες. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον σήμερα στην Αγγλικανική Εκκλησία. Επίσης και Ρωμαιοκαθολικοί ακολουθούν την ίδια αυστηρή θέση, αλλά μετά την Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, ανεξάρτητα από τις επίσημες απαγορεύσεις, στην πράξη, η διακοινωνία είναι διαδεδομένη. Αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι ακολουθούμε την ίδια άποψη όπως παλιά. Κάνουμε άραγε το σωστό; Και εάν εξακολουθούμε να έχουμε μία αυστηρή στάση έναντι της διακοινωνίας, με ποιό πνεύμα κάνουμε κάτι τέτοιο; Είναι άραγε αυτό ένα πνεύμα ειρήνης και θεραπείας;
Θυμάμαι όταν εισήλθα στους κόλπους του κλήρου, την πρώτη εκείνη στιγμή, και αισθάνομαι ακόμη πληγωμένος εσωτερικά, όταν κάποιοι που ήξερα ότι δεν ήταν ορθόδοξοι ήρθαν να κοινωνήσουν. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν το καθήκον μου ως ιερέας να μην τους επιτρέψω να κοινωνήσουν. Στο σημείο αυτό είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αντίδραση δύο ενοριτών μου. Ο ένας μου είπε:" Πολύ καλά έκανες: Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους αιρετικούς να κοινωνήσουν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία". Ο συγκεκριμένος το έβλεπε ως θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Ήταν κάτι που με έκανε να αισθανθώ ακόμη χειρότερα. Αλλά τότε ένας άλλος ενορίτης ήρθε και μου είπε σε ένα τελείως διαφορετικό ύφος: "Ίσως έχεις δίκιο, αλλά, πόσο τραγικό, πόσο λυπηρό είναι αυτό". Τότε σκέφτηκα ότι ναι, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουμε με ένα τρόπο επιθετικό, επιδεικνύοντας ανωτερότητα, αλλά πάντοτε με μια αίσθηση βαθιάς θλίψης στη καρδιά μας. Θα πρέπει να μας ενοχλεί πάρα πολύ που δεν έχουμε κοινωνία. Συμπωματικά και οι δύο αυτοί ενορίτες είναι σήμερα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Νομίζω ότι ο πρώτος με τα χρόνια ωρίμασε, ακολουθώντας ένα λιγότερο θριαμβευτικό πνεύμα. Ελπίζω όλοι μας να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει πάντοτε.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ, ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΙ Ο ΦΛΩΡΕΝΣΚΙ
13 σχόλια:
Δλδή ; Δεν αντελήφθην; Ο άνθρωπος αυτός θέλει κοινωνία με αιρετικούς και γενικά ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ άνευ προϋποθέσεων...
Εγώ ξέρω πως, ο εξ αιρετικών καταβολών προσερχόμενος στην Ορθοδοξία, δεν μπορεί ποτέ να γίνει κληρικός, διότι πάντα ενεδρεύουν μέσα του τα αλλότρια βιώματα. Και πως όλη του η ζωή είναι μια συνεχής πορεία ενσωμάτωσης στην Ορθοδοξία.
Τώρα γίνονται και Επίσκοποι!!!
Όλα και όλοι στην υπηρεσία του κοινού ποτηρίου, της πανθρησκείας και του αντίχριστου...
Νομίζω ότι με πολύ ευκολία τσουβαλιάζουμε τους πάντες. Μερικές φορές δε, η γραφή είναι εντελώς χαρακτηριστική (διαβάζοντας από την αρχή, το κείμενο φώναζε ότι είναι του αμέθυστου).
Νομίζω ότι το πνεύμα του Καλλίστου δεν είναι αυτό. Ο επίσκοπος αναφέρεται στην στενοχώρια που αισθάνεται (ή θα πρέπει να αισθάνεται) όποιος βλέπει ένα ακρωτηριασμένο μέλος. Αν οι Άγιοι μας λένε ότι η φλεγόμενη από αγάπη καρδία, πάσχει και για αυτούς ακόμη τους δαίμονες, δεν είναι φυσικό να πάσχει και για την αποκοπή των αιρετικών; Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπέρ της διακοινωνίας!!! Έλεος με τις αυθαίρετες ερμηνείες.
Και κάτι επιπλέον. Ακόμη και λάθος να είναι η διατύπωση, δεν μπορούμε από μια λανθασμένη διατύπωση να κρίνουμε συνολικά έναν άνθρωπο. Ο Κάλλιστος είναι ο μοναδικός επίσκοπος ο οποίος καίτοι διοικητικά ανήκει στο οικουμενικό πατριαρχείο, πήρε θέση στο θέμα του ουκρανικού αυτοκέφαλου αντίθετη με εκείνη του πατριαρχείου και υπέρ του κανονικού μητροπολίτη Κιέβου, Ονουφρίου. Κανείς άλλος δεν το έκανε (εννοώ από τους Πατριαρχικούς) και θέλει κότσια και εντιμότητα για να το κάνεις. Επίσης επειδή έχει τύχει να συμμετέχω σε λειτουργία που τέλεσε ο ίδιος, το λειτουργικό του ήθος είναι άκρως ορθόδοξο. Καμία σχέση με τον φανφαρονισμό των δεσποτάδων. Απλός, υποκλινόμενος σε κάθε "και τω πνεύματί σου" που ακολουθούσε το "Ειρήνη πάσι" που εκφωνούσε και πατέρας την ώρα της λειτουργίας όχι σατράπης. Νομίζω λοιπόν ότι η κριτική του κειμένου αδικεί κατά πολύ τον άνθρωπο.
Χ.
Αποφθεγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας επ "αγαθω" Ορθοδοξίας....και προσθέτω μη φειδομενοι του ποιμνίου.εδω πάει το μη φειδομενοι.
Διότι δια του συνεκκλησιασμου και της μετοχής στο κοινό Ποτηριο,δεν υπάρχει περιπτώση ούτε ο πόθος τους να ενισχυθη ενόσω είναι εκτός Ορθοδόξου Πίστεως,άρα χωρίς μετάνοια και ως αναξιως μεταλαμβανοντες,όπως συμβαίνει και σε μας δεν είναι δυνατόν να λάβουν αγιασμό .Δεν ρυθμίζουν τις σχέσεις αυτές,τα συλλειτουργα,οι συνεκκλησιασμοι κ το κοινό Ποτηριο έτσι όπως όπως,αλλά όπως νομίζω οι Ιεροί Κανόνες των αγίων Μας Πατέρων.
Ο Θεοφιλακτος είπε κάτι εξηγώντας τον λόγο " φοβηθητε Τον εξουσίαν έχοντα εμ-βαλειν εις την γεεναν..." Διοτι, ουκ είπε φοβηθητε Τον μετά αποκτειναι βάλλονται εις την γεεναν,αλλ'εξουσίαν έχοντα βαλειν!
Τώρα εμείς τι να πούμε!
Η χρηματοδότησις προωθεί η η αληθινή αξία του πράγματος,που είναι η Βασιλεία Των Ουρανών???
Ημαρτον Κύριε!
Καλή Παναγία!!
Ευχαριστούμε mnk !
Ο λόγος σας όχι " μεταξύ τυρού και αχλαδιού " , αλλά σαν τυρός συμπυκνωμένος . Κατοχυρωμένος γάρ στην Παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων . Για όλα έχει μιλήσει η εκκλησία , αρκεί νά ενσκήψουμε στην σοφία των αγίων Πατέρων . Άν όχι όλοι γιατί δεν μπορούμε , η συνείδηση της εκκλησίας νά έχει τον εντεταλμένο της . Αλλιώς δεν πάμε πουθενά παρά μόνο στον γκρεμό . Η άγνοια συγχωρείται όταν συνοδεύεται απο την απλότητα και όχι όταν ενδύεται την μαεστρία .
Ανέκαθεν, για τους επαΐοντες, αυτός ήταν ο Κάλλιστος. Αποτελεί την παλιά φρουρά ή αλλοιώς την πρώτη γενιά μεταπατερικών θεολόγων. Ο αντιπατερικός περσοναλισμός τους έχει δυστυχώς διαποτίσει πια τα πάντα. Άλλαις λέξεσιν, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις...
" αντιπατερικός περσοναλισμός " !
Το πρόσωπο τίθεται υπεράνω των Πατέρων και υπερισχύει . Η προσωπική γνώμη μπορεί νά αμφισβητεί την Παράδοση των αγίων . Κατα την ορθόδοξη πίστη , αυτό είναι ο ορισμός της απιστίας .
Μαζεύονται οι " κεφαλές "
και κάνουν χλιδάτα συνέδρια για νά θεσμοθετήσουν την απιστία ως πίστη και η καθεαυτό εκκλησία διώκεται, εξαποστέλλεται κλωτσηδόν απο την καθέδρα που της ανήκει , φορά το ταπεινό της ένδυμα και στριμώχνεται σε ιερά καταγώγια .
Κριτήριο γνησιότητος μιάς διδασκαλίας εθναι η συμφωνία των Πατέρων , απ' όπου πηγάζει η ενότητα της εκκλησίας . Η " ενότητα " και η πολυσυζητημένη " αγάπη " των οικουμενιστών στηρίζεται στούς νόμους της μαφίας . Οι προτεστάντες είναι τόσα κομμάτια όσα είναι και οι προσωπικές γνώμες . Αυτή την ενότητα ζηλούν .
Καλά έγραψε ένας αδελφός σε προηγούμενη ανάρτηση , μόνο που δεν μας έδωσε ένα σχεδιάγραμμα , πώς γράφουμε μία επιστολή πρός επίσκοπον .
Αρχίζουμε μέ την προσφώνιση :
" βρέ καθήκι του κερατά "
Συνεχίζουμε μέ άπλετα καλολογικά στοιχεία και τελειώνουμε αντί του συνήθους " ευλογείτε " μέ :
" πάρε δεκα μούντζες " !
Ξαναδιάβασα αδελφέ μου το κείμενο μέ προσοχή . Όσο και καλή θέληση νά έχει κάποιος πείτε μου σε ποιό σημείο μπορεί κανείς νά στηρίξει ένα καλό λογισμό ? Διάχυτος ο " περσοναλισμός " που ακολουθεί το ίδιο πλάνο μέ την προσβολή του δαίμονος εν προκειμένω της απιστίας . Πρώτα ο δαίμων θέτει ερωτήματα μέ ευγένεια , προσβάλλει και όταν κανείς καλλιεργήσει τον λογισμό ακολουθούν τα επιθετικά δαιμόνια .
Χωρά το ερώτημα άν οι Πατέρες τα είπαν καλά και άν είχαν δίκιο ? Το " consensus patrum " ας μας πεθ κάποιος τί είναι ? Μήπως έχει το κύρος του δόγματος ?
Όλα αυτά που λέμε για τους Πατέρες και τα δόγματα δεν είναι " δογματισμοί " . Οι Πατέρες είναι διδακτοί του Αγίου Πνεύματος ως μέτοχοι των ενεργειών του Παρακλήτου και αυτή την εμπειρία μάς παρέδωσαν , απ' όπου απορρέει η διαχρονική ενότητα της εκκλησίας . Η αίρεση του παπισμού προκάλεσε την αντίδραση και των μεταρρυθμιστών και των αθέων διαφωτιστών . Δεν είναι τυχαίο οτι οι οικουμενιστές αρχίζουν το κήρυγμά τους απο τοο κίνημα του σκοτεινού διαφωτισμού . Το ίδιο σκοτάδι συνεχίζουν .
Συμφωνώ οτι ο κάθε παπαδάκος , που μέ θεμιτά και αθέμιτα μέσα κάνει το όνειρο της ζωής του πραγματικότητα και γίνεται δεσπότης , τελικά γίνεται ένας σατράπης , ακόμα και ως παπάς σατράπης είναι. Μας εκπλήσσει άν κάπου συναντήσουμε ένα παπά μέ ευαισθησία και ευγένεια .
Ο Κάλλιστος είναι αυτός που είναι, έχει την ιστορία του που είναι αξιοθαύμαστη. Έγινε ορθόδοξος μια εποχή που η Ορθοδοξία ήταν άγνωστη στη Δύση, μια εποχή που ταξίδευες, έλεγες ότι ήσουν Έλληνας και σου απαντούσαν ότι "βέβαια, εσείς δεν είσαστε χριστιανοί, λατρεύετε το Δία και τον Απόλλωνα". Δεν κάνω πλάκα, συνέβη τη δεκαετία του '80, και εν τούτοις ο Κάλλιστος έγινε ορθόδοξος τη δεκαετία του '60.
Είναι αλήθεια και είναι γνωστό επίσης ότι είναι τουλάχιστον 25-30 χρόνια τώρα που έχει αρχίσει να μη μας τα λέει καλά, σε πολλά θέματα. Δεν έχει αποφανθεί η Εκκλησία περί αντισυλλήψεως, δεν έχει αποφανθεί περί χειροτονίας γυναικών, και παίρνει πάσα κι ο Γαβρίλος και δεν αποφανθεί, λέει, και περί ομοφυλοφιλίας. Προσθέστε ότι πλέον ο Κάλλιστος πρέπει να είναι και πολύ ηλικιωμένος πια, πάνω από 90 δεν θα είναι; Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει πλέον τι λέει. Βάλτε ότι υπήρξε και καθηγητής στην Οξφόρδη - ξέρετε τι θα πει αυτό; Όλος ο κόσμος λέει ότι ο Ήλιος κάθε πρωί βγαίνει απ' την ανατολή, σίγουρα κάποιος καθηγητής της Οξφόρδης θα έχει βρεθεί να πει ότι εμείς είμαστε Οξφόρδη και οι μελέτες μας δείχνουν ότι βγαίνει απ' τη Δύση. Αυτά και βεβαίως πλέον, όχι τώρα, δεκαετίες τώρα, ας είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί σε ό,τι ακούμε από τον Κάλλιστο, παρόλη την αξιοθαύμαστη πορεία του, που δεν διαγράφεται απ' τις κουφαμάρες που λέει τελευταία.
Απλά να πω στον φίλο mnk, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό που λέει ότι δεν χειροτονούνται οι εξ' αιρετικών. Αν το τηρούσαμε, θα χάναμε, π.χ. μεταξύ πολλών άλλων, και τον π. Πέτρο Χιρς, καλή ώρα που κείμενό του υπάρχει και στο παρόν ιστολόγιο. Και πολλούς άλλους, και αγίους των πρώτων αιώνων, και αξιοτάτους αφρικανούς ιερείς στις μέρες μας και ιερομονάχους στο Άγιο Όρος και η λίστα είναι ατελείωτη.
Σωστά Αδελφέ μου... έτσι είναι
...ἀπὸ χρόνια πολλά,
ἔλεγε κι ἔγραφε... διάφορα...
ἀλλά τότε ἴσως νὰ εἴμασταν καὶ...κάπως...ἀθῶοι ...
κι ἀνυποψίαστοι...
καὶ τὸ... ὄνομά του...
...μᾶς...φάνταζε...
πολύ... βαρύ...
Αυτό που λέει ο mnk παραπέμπει σε αποφάσεις πικουμενικών Συνόδων , τώρα μήν μέ ρωτήσετε ποιάς .
Επικαιροποίησε το θέμα ο Αλβανίας στην απάντησή του στον Βαρθολομαίο σχετικά μέ την ψευδοεκκλησία της Ουκρανίας . Αυτός που παλινδρομεί στην αίρεση ή στο σχίσμα εισέρχεται στην εκκλησία , αλλά ποτέ δεν προάγεται σε ηγετικά
αξιώματα . Δεν είναι πολύ λογικό ?
Μέ περισσή μεγαλοκαρδία ο Βαρθολομαίος ενέταξε τους σχισματοαιρετικούς της Ουκρανίας στην εκκλησία κάνοντάς τους συγχρόνως επισκόπους και
αρχιεπισκόπους . Αρα δεν τον ενδιέφερε η σωτηρία αυτών των ανθρώπων , αλλά η δημιουργία ανωμαλίας .
Απο την άλλη εννοείται οτι οι εισερχόμενοι στην εκκλησία και ενίοτε προαγόμενοι στην ιερωσύνη απο κάπου προέρχονται .
Θέλει το θέμα κάποια διευκρίνηση .
Ο Άγιος Κυπριανός ήταν όχι σχισματικός ή αιρετικός, μάγος ήταν και μάλιστα αρχιμάγος, και εν τούτοις έγινε επίσκοπος.
Τέλος πάντων, ο Κάλλιστος φαίνεται ότι χαροπαλεύει, ας πούμε όλοι μια προσευχούλα να ενδυναμωθεί στη μάχη αυτή και να έχει καλή απολογία. Να προσμετρήσει ο Θεός τα πολλά καλά που πρόσφερε και ας συγχωρήσει διάφορα που δήλωνε ή έγραφε κατά καιρούς.
Δημοσίευση σχολίου