Τ’ Ἀϊβαλί

 

Ὁ τόπος ἤτανε σκεπασμένος

ἀπὸ ἀγριοκυδωνιὲς κι ἀγριλιές,

γιὰ τοῦτο βγάλανε τὸ χωριὸ Ἀϊβαλίκ,

ἐπειδής ἀϊβὰ θὰ πεῖ κυδώνι.

Πρὶν νὰ χτιστεῖ τ’ Ἀϊβαλί,

ὑπάρχανε χτισμένες

κάτι λίγες καλύβες

σὲ μιὰ ὥρα ἀπόσταση,

ἕνα τσιγάρο παραμέσα

ἀπ’ τοὺς Γιουρούκηδες.

Σ’ αὐτὰ τὰ καλύβια καθόντανε

τσομπάνηδες χριστιανοὶ

καὶ τὰ λέγανε οἱ Τοῦρκοι

Κιαφὶρ Ἁγιλί, δηλαδὴ

Μάντρα τῶν Ἀπίστων.

Ὕστερα πληθύνανε καὶ

γίνηκε χωριὸ καὶ

τό ’πανε Γενιτσαροχώρι.

Οἱ Τοῦρκοι ὅλη τούτη τὴν περιφέρεια

τὴ λέγανε «Ἐγρὶ Μποτζάκ,

Κιαφὶρ Ἁγιλί, Ἀϊβαλὶκ περεκεντέν».

Σιγά-σιγὰ τ’ Ἀϊβαλὶ πρόκοψε καὶ

γίνηκε πολιτεία, ἀπὸ τὶς πιὸ ὄμορφες

καὶ φτυχισμένες στὴν Ἀνατολή,

ἴσαμε ποὺ τὸ κάψανε στὰ Εἰκοσιένα,

κ’ οἱ ἄνθρωποι σκορπίσανε στὰ Ψαρά,

στὴν Αἴγινα καὶ στὴν ἄλλη Ἑλλάδα.

κυρ Φώτη Κόντογλου