Λευκό και μαύρο. Είναι δύο αξίες πάνω στις οποίες βασίζεται όλη η ζωγραφική, η γλυπτική, αλλά και η όραση ακόμα. Για παράδειγμα, ο Ρώσος K. Μάλεβιτς με τον Σουπρεματισμό του έφτασε στα όρια του μινιμαλισμού με την απλή αντιπαράθεση του λευκού και του μαύρου ως των ελαχίστων θεμελιωδών προϋποθέσεων της οπτικής απεικόνισης. (εικ.)
Να πούμε κατά αρχήν, ότι ο άνθρωπος είναι τυφλός απέναντι στο απόλυτο λευκό, αλλά και στο απόλυτο μαύρο. Δεν βλέπει μέσα στο βαθύ σκοτάδι, όπως δεν βλέπει και απέναντι στο εκτυφλωτικό φως. Ο άνθρωπος είναι σε θέση να βλέπει αποκλειστικά στο χώρο του γκρι χάρη στις τονικές διαβαθμίσεις. Μόνο έτσι, μπορεί η όραση να αντιλαμβάνεται φόρμες και σχήματα και να συνθέτει με αυτά μια εικόνα του κόσμου. Ένας παλιός δάσκαλος μου έλεγε, ότι η ζωγραφική είναι η τέχνη των διαφορών. Η ίδια όμως διαλεκτική των συγκρίσεων χαρακτηρίζει και την αναζήτηση της αλήθειας.
Όπως και στη ζωγραφική, έχουν την ίδια αξία και στο επίπεδο της νόησης, καθώς μέσα από τη διαλεκτική αντιπαράθεση, φτάνει η σκέψη σε εκείνο το συμπέρασμα που είναι η αλήθεια. Η Δύση αποκλείοντας τα ρωσικά ΜΜΕ και μονοπωλώντας την πληροφορία του πολέμου, καθιστά τον πολίτη τυφλό και του στερεί την δυνατότητα να κρίνει. Η απαγόρευση αυτή εμποδίζει τη σφαιρική κατανόηση των πραγμάτων. Η «δημοκρατικότητα» του αποκλεισμού αυτού είναι συζητήσιμη.
Όπως, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να ζωγραφίσει μόνο με το λευκό ή μόνο με το μαύρο, έτσι δεν μπορεί να βρει ούτε την αλήθεια, αν κοιτάζει τα πράγματα μόνο από τη μια πλευρά. Σε όποιον από τους εμπλεκόμενους και αν αποδώσει κανείς συμβολικά, με βάση τα δικά του πιστεύω, το λευκό και το μαύρο στους ρόλους του καλού και του κακού, η ουσία δεν αλλάζει. Όποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια θα πρέπει να τη ζητήσει στο χώρο του «διαλεκτικού γκρι», βάζοντας στο πεδίο της εξέτασης και την αντίθετη πλευρά. Μόνο έτσι μπορεί να προκύψει μια αληθινή και κατανοητή εικόνα. Όχι μανιχαϊστικά, μόνο λευκό ή μαύρο, όπως τώρα επιχειρείται.
Γ.Γ.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου