Ειρήνη Παππά

 

Αγάπησα περισσότερο τη μητέρα μου και λιγότερο τον πατέρα μου.

Δάσκαλος ο πατέρας μου, δασκάλα η μητέρα μου.

Η μάνα, μας έλεγε παραμύθια σε συνέχειες κάθε βράδυ

κι εγώ ζούσα σ' ένα σύμπαν φαντασίας.

Στον πατέρα μου έχω χρεώσει δυστυχίες μου πολλές

αλλά του χρωστάω και πολλά.

Με έκανε αυτό που είμαι.

Να είμαι και εγώ και οι αδερφές μου, περήφανες γυναίκες.

Όχι να είμαστε σκυμμένες και να κεντάμε μαξιλαράκια,

αλλά να διαβάζουμε Αριστοτέλη.

Με έμαθε πως μία αριστοκρατία υπάρχει.

Η αριστοκρατία του πνεύματος.

Από μικρό παιδί ήμουν μοναχή, κλεισμένη.

Ακόμα και στο θέατρο βγήκα για να ξεπεράσω την τεράστια δειλία μου.

Πέρασα χρόνια ταλαιπωρία για να αποτινάξω τις ηρωικές συμπεριφορές

που μου επέβαλλε η εικόνα μου και να πω:

''Ειρήνη, είσαι αυτό που είσαι, - μια δειλή''.

Η φήμη τίποτα δε μου έδωσε.

Αντίθετα έχει διαλύσει την προσωπική ζωή μου,

γιατί ο άνθρωπος που θα με πλησιάσει, ας πούμε ερωτικά,

έχει αγαπήσει προηγουμένως την εικόνα μου και τη μεταφέρει

σαν το γάλα που χύνεται, πάνω σε όλο μου τον εαυτό.

Δεν έχω σχέση εγώ μ' αυτήν.

Είμαι άνθρωπος.

Μπορείς να πιστέψεις πως εγώ έζησα σαν καλόγρια;

Πέρασαν 10 συναπτά χρόνια

που δε με είχε αγγίξει άνθρωπος, δεν είχα φιληθεί ούτε μία φορά.

Γιατί είχα τόσο ταπεινωθεί από την κατάληξη ενός έρωτα,

που δεν το άντεχα.

Κι έτσι κύλησε η ζωή μου.

Από ένα πρόσωπο που μ' άρεσε, σε άλλο πρόσωπο που μ' άρεσε,

κι ανάμεσα, τεράστιες ερωτικές χηρείες.

Με θεωρούν Ελληνίδα του εξωτερικού. Αλλά δεν είναι έτσι.

Πέρασαν πολλά χρόνια

που δεν είχα δεχτεί πρόταση να δουλέψω στην πατρίδα μου.

Κι όταν ο κόσμος με ρωτούσε στο δρόμο γιατί δεν παίζω πουθενά,

δεν είχα τι να απαντήσω.

Είμαι Ελληνίδα και θέλω να παίζω για το κοινό της χώρας μου,

που ξέρω καλά ότι με αγαπάει, όπως το αγαπώ κι εγώ.

Δεν έχω συνειδητοποιήσει τα γηρατειά, αλλά σκέφτομαι

πως πλησιάζω το μέσο όρο που οι στατιστικές ορίζουν σαν θάνατο.

(Της λέω για τον πατέρα ενός φίλου μου που επανήλθε

και έλεγε ότι πριν πεθάνει, είδε σε μια αστραπή όλη του τη ζωή).

Αν γίνει έτσι, ξέρω τι θα δω.

Στο χωριό μου ένα ποταμάκι που μου φαινόταν μεγάλο.

Το πηγάδι μας.

Μια μέρα που ζύμωνε η μάνα μας και τρέχανε οι ιδρώτες.

Το πάνω μετόχι, το παλιό μοναστήρι.

Μια φορά που περπάταγα στη Νέα Υόρκη

κι επειδή μου 'χε αρέσει ένας άνθρωπος,

κοίταγα το χιόνι που ήταν μόλις στρωμένο

και είχανε περάσει πάνω οι άνθρωποι κι έλεγα:

''Μπορεί αυτά τα χνάρια να είναι δικά του...''.

Και μερικές σεξουαλικές στιγμές.

Πράγματα εντελώς φευγαλέα,

που εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι αυτό που λέμε

''η ευτυχία''.

.........................................................................................................

Πηγές:

provocateur. gr - Από το αρχείο του  Λευτέρη Λαμπράκη

reader. gr

lifo. gr - Απόσπασμα από συνέντευξη

στον  Στάθη Τσαγκαρουσιάνο το 1993.