Μήπως μᾶς κυβερνᾶ ἡ «Βαβυλὼν» τῆς Ἀποκαλύψεως, «Ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν» καὶ δὲν τὸ ἔχομεν ἀντιληφθῆ;

 

Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἐπίκαιρον τὸ ἐν θέματι ἐρώτημα; Συντρέχουν «σημεῖα τῶν καιρῶν», ποὺ τὸ δικαιολογοῦν; Ἡ ταπεινότης μου πιστεύει ὅτι συντρέχουν καὶ ἰδοὺ τὸ γιατί:

Τὸ ὄνομα «Βαβυλών», τὸ ὁποῖον χρησιμοποιεῖ στὴν προφητεία τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, σημαίνει συμβάντα ἐκπληκτικά, ποὺ τὰ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας.

Kατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Εὐσεβίου καὶ τοῦ Ἁγίου Νείλου, «Βαβυλών» σημαίνει στὰ Ἑλληνικὰ «διάβολος, σύγχυσις, χλεύη καὶ ἀπάτη». (P.G. 95/1168).

Σύμφωνα μὲ τὰ λεξικά ἡ λέξη σύγχυσις σημαίνει «ἀνακάτωμα, μπέρδεμα, ἀναστάτωση, διασάλευση, διαταραχή, σκοτείνιασμα, συσκοτισμὸ διανοίας, ζάλη, ταραχὴ ψυχική, σάστισμα, θόλωμα τοῦ νοῦ, ἀθέτηση ἢ παράβαση συμφωνιῶν».

Ἡ Ἀποκάλυψη λέει ὅτι ὡς πόλις ἡ Βαβυλὼν ἦταν «κατοικητήριον δαιμονίων καὶ φυλακὴ (=διαμονὴ) παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ φυλακὴ (=φωλιὰ) παντὸς ὀρνέου ἀκαθάρτου καὶ μεμισημένου». (ΙΗ,2). Κατ’ ἀλληγορίαν τέτοιο «κατοικητήριον» ἀποτελεῖ καὶ ὁ κάθε «Βαβυλώνιος», δηλαδὴ ὁ ἐμφορούμενος ἀπὸ διαβολικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ὁ Θεοφόρος περιγράφει ὡς παραπλανητικὸν δόλιο, ἐγωπαθές, αὐτοδιαφημιζόμενο, αὐτοεπαινούμενο, φουσκωμένο μὲ ἀλαζονεία καὶ κομπορρημοσύνη, “ψευδολόγον,… ἀπατηλόν, θωπευτικόν, κολακευτικόν, ὕπουλον, ραψωδόν (= ποὺ πλέκει σατυρικοὺς στίχους), φλύαρον, ἀσύμφωνον (= ἀσυμβίβαστον ἢ ἀνάρμοστον), ἀμετροεπές, γλίσχρον (= φειδωλόν), ψοφοδεές”» (P.G. 5/761).

ΕΡΩΤΗΜΑ: Ἔχουμε στὴ χώρα μας ἢ δὲν ἔχουμε σύγχυση τόσο σὲ ἔννοιες Ἑλληνικῶν λέξεων, ὅσο καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα πατροπαράδοτα, πέραν τοῦ ἀνακατώματος μὲ ἀλλοθρήσκους; Ἰδοὺ δύο χαρακτηριστικὰ παραδείγματα, ἀνάμεσα στὰ πολλά, Βαβυλωνιακῆς εἰσβολῆς στὸ λεξιλόγιό μας μὲ σκοτεινοὺς νεολογισμοὺς δυτικῆς προελεύσεως:

Πολιτισμός: Αὐτὴ ἡ λέξη ἦταν ἀνύπαρκτη μὲ τὸ σημερινό της νόημα τόσο στὰ Ἑλληνικὰ λεξικά, τὰ ἐκδοθέντα πρὸ τοῦ 1821, ὅσο καὶ στὴν καθομιλουμένη τότε Ἑλληνικὴ γλῶσσα. Γιατί; Διότι δὲν τὴν χρειαζόμαστουν. Ἀντὶ αὐτῆς χρησιμοποιούσαμε τὴν μονοσύλλαβη λέξη «εὖ», ὅπως τὴν ἐννοοῦσαν ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, οἱ ἀπὸ σκηνῆς φιλόσοφοι καὶ τέλος ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία. (Εὖ λέγειν, εὖ φρονεῖν, εὖ πράττειν κ.λ.π.). Γι’ αὐτὸ χιλιάδες εἶναι οἱ Ἑλληνικὲς λέξεις, ποὺ ἔχουν ὡς πρῶτο συνθετικὸ τὸ «εὖ». Ἡ βαβυλωνιακὴ λέξη «πολιτισμός», ὅταν πέρασε στὸ λεξιλόγιό μας, ἐθόλωσε τὴν κρυστάλλινη ἔννοια τοῦ Ἑλληνικώτατου «εὖ», διότι ἡ ἴδια ἡ λέξη «πολιτισμός» εἶναι μία ἐννοιολογικὴ θολούρα, περιέχουσα συνάμα μπερδεμένα τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, ὅπως τὸ «φραγκόσυκο», ποὺ μαζὶ μὲ τὴν γλύκα του περιέχει συν­άμα κουκούτσια καὶ ἀγκάθια. Ὅποιος Ἕλληνας χριστιανὸς δὲν τὸ «τρώει», εἰσπράττει τὴν χλεύη τῶν «Βαβυλωνίων», ὡς «καθυστερημένος» καὶ «σκοταδιστής», διότι, ὅπως εἴπαμε, «Βαβυλὼν» σημαίνει σύγχυση, χλεύη καὶ ἀπάτη.

Σέξ: Καὶ αὐτὸς ὁ Βαβυλωνιακὸς νεολογισμὸς ἦταν ἀνύπαρκτος στὰ λεξικὰ καὶ στὸ ἐν χρήσει λεξιλόγιον τῶν Ἑλλήνων πρὸ τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Αὐτός, λοιπόν, ἀντικατέστησε ἢ ἐθόλωσε τὴν κρυστάλλινη ἔννοια τῆς Ἑλληνικῆς λέξεως πορνεία, ἡ ὁποία ἐννοεῖτο ὡς βδελυκτὸν κακόν καὶ ἀνεκτὸν μόνον εἰς τὸν εὐλογημένον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν γάμον. Τώρα ὑπὸ τὸ νέον της ὄνομα ἡ πορνεία θεωρεῖται ὡς κάτι τὸ θεμιτόν. Προϊὸν καὶ αὐτὸ τοῦ «πολιτισμοῦ».

«Πορνεῖον τῆς Εὐρώπης θὰ γίνει ἡ Ἑλλάδα»: Αὐτὸ εἶχε γράψει πρὶν 40 χρόνια στὴ «ΣΠΙΘΑ» του ὁ μακαριστὸς μαχητικώτατος πανάξιος ἱεράρχης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἀντιδρώντας στὴν ἔνταξή μας στὴν τότε Ε.Ο.Κ.

Ἡ φιλοσοφία τοῦ πορνείου ποιὰ εἶναι; Ἰδοὺ αὐτὴ σὲ ἕνα ἀρχαῖο ἐπίγραμμα:

«Ἡδονὴ τέλος· πόρνης δόγμα. οὐκ ἔστι πορνεία οὐδέν· πόρνης δόγμα». (P.G., τόμ. 1ος, σελ. 1422).

Μεταφράζω: «Σκοπὸς τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως εἶναι ἡ ἀπόλαυσις τῆς ἡδονῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ δόγμα τῆς πόρνης. Ἡ πορνεία δὲν εἶναι τίποτε τὸ κακό. Αὐτὸ εἶναι τὸ δόγμα τῆς πόρνης». Ἀλλὰ αὐτὸ εἶνα καὶ τὸ δό­γμα τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ἔχει διατάξει τὰ κράτη – μέλη της «νὰ καταργηθοῦν ὅλοι οἱ νόμοι, ποὺ ἐνοχοποιοῦν τὶς σεξουαλικὲς δραστηριότητες». Καὶ ἡ χώρα μας τί ἔκανε; Ὄχι μόνον υἱοθέτησε τὸ ἐν λόγῳ δόγμα, ἀλλὰ καὶ ὑπερθεμάτισε. Ἔδωσε Βαβυλωνιστὶ νέον ὄνομα στὴν πορνεία, ἀποκαλώντας την «γενετήσια ἐλευθερία» καὶ «γενετήσια ζωή» καὶ τὴν ἀνεκήρυξε σὲ προστατευόμενον ἔννομον ἀγαθόν, τροποποιώντας τὸ 1984 τὸν Ποινικό μας Κώδικα. Ἔτσι τὸ κεφάλαιον τοῦ Π.Κ., ποὺ εἶχε τί­τλο «Ἐγκλήματα κατὰ τῶν ἠθῶν» τώρα ἔχει τίτλο «Ἐγκλήματα κατὰ τῆς γενετήσιας ἐλευθερίας καὶ ἐγκλήματα οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς γενετήσιας ζωῆς».

Τώρα τὰ χρηστὰ ἤθη εἶναι ἄχρηστα. Ἄχρηστος ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ὁ Πλούταρχος μὲ τὰ «ΗΘΙΚΑ» τους, ἄχρηστος ὁ Πλάτων, ὁ Θουκυδίδης, ὁ Ξενοφῶν καὶ ὁ Πρόδικος μὲ τὸν περίφημο μῦθο περὶ Ἀρετῆς καὶ Κακίας. Ἄχρηστη συνάμα καὶ ἡ χριστιανικὴ ἠθική. Ὑπέρτατον ἀγαθὸν τώρα εἶναι ἡ βαβυλωνιστὶ λεγομένη «γενετήσια ἐλευθερία» καὶ ἡ ζωὴ τῶν «ἐλευθερίων ἠθῶν». Ἡ λέξη «Ἀρετὴ» ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό μας καὶ ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία.

«Σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση»: Στὰ καθαρὰ Ἑλληνικὰ ἡ Βαβυλώνια αὐτὴ ἔκφραση λέγεται «Πορνικὴ διαπαιδαγώγηση» καὶ κατὰ τὰ δημοσιεύματα τὴν ἑτοιμάζουν νὰ τὴν φέρουν στὰ δημοτικὰ σχολεῖα.

Πέραν τοῦ «Ο.Τ.» δὲν ἀκούστηκαν καὶ πολλὲς ἀντιδράσεις γι’ αὐτὸ τὸ τρομερὸ ἔγκλημα, ποὺ ἐκυοφορεῖτο ἀπὸ τὸ 2009. Τότε μὲ ἄρθρο μου στὸ ὑπ’ ἀριθ. 1793 φύλλο τοῦ «Ο.Τ.» (24/7/2009) μὲ τίτλο «Ναὶ ἢ ὄχι εἰς τὴν σεξουαλικὴν διαφώτισιν εἰς τὰ σχολεῖα» κατέδειξα ὅτι αὐτὸ εἶναι κόντρα ὄχι μόνον πρὸς τὴν χριστιανικὴν ἠθική, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν διδασκαλία τῶν μεγάλων μας φιλοσόφων Πυθαγόρα, Πλάτωνος, Ἀριστοτέλους, Δημοκρίτου, Λυκούργου καὶ ὅλων μας τῶν Ἁγίων.

Ἐπαναλαμβάνω τὸ ἐν θέματι ἐρώτημα: Μήπως μᾶς κυβερνᾶ ἡ «Βαβυλὼν» τῆς Ἀποκαλύψεως; Μήπως ὁ μακαριστὸς Αὐγουστῖνος ὑπῆρξε προφητικός;

Τὸ θέμα ἔχει τεράστιο βάθος καὶ πλάτος καὶ δῶ μόνο νύξεις κάνουμε. Ἡ ταπεινότης μου τὸ ἔχει ἀναπτύξει ἐπαρκῶς σὲ βιβλίο μὲ τίτλο «Ἀποκαλυπτικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν Σαρδαναπάλου καὶ Βαβυλῶνος».

Θεόδωρος Ν. Κορμπίλας

Ὑποστρ/γος ΕΛ.ΑΣ. ἐ.ἀ., ἱεροψάλτης

 πηγή