Από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου: «Το Λιβάδι που Δακρύζει» Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι ξεκινήσαμε μαζί να βρούμε τις πηγές του ποταμού. Ένας γέρος μας οδηγούσε. Όσο προχωρούσαμε, το ποτάμι μίκραινε και έσπαγε σε χίλια μικρά ρυάκια. Κάποια στιγμή, ψηλά, κάτω από τις χιονισμένες κορφές, ο γέρος μας έδειξε ένα κομμάτι γης από άγριο χορτάρι. Κάθε φύλλο χόρτου κρατούσε μικρές σταγόνες δροσιάς που έπεφταν κάθε τόσο στο μαλακό χώμα. Αυτό το λιβάδι, είπε ο γέρος, είναι οι πηγές του ποταμού. Άπλωσες το χέρι σου στο υγρό χόρτο κι όταν το σήκωσες λίγες σταγόνες κύλησαν κι έσταξαν σα δάκρυα πάνω στη γη...
Το βραβείο της Ελένης Καραϊνδρου για το οποίο τίποτα δεν γράφτηκε!
Η Ελένη Καραΐνδρου κατέκτησε το παγκόσμιου φήμης βραβείο «Lifetime Achievement Award» στη διάρκεια των World Soundtrack Awards.
Η είδηση κάπου …εξαφανίστηκε. Κι εμείς στο Militaire.gr την εντοπίσαμε στο twitter και αυτό δεν μας δικαιολογεί βεβαίως…
World Soundtrack Awards | 23.10.2021 | Opera Gent
"I am deeply honoured by the decision of the World Soundtrack
Academy to award me the most significant prize for a composer of film
music, the World Soundtrack Lifetime Achievement Award. With enormous
pleasure and gratitude, I accept this great honour. I would like to
express my thanks to the Academy and share this award with all directors
I worked with. But especially Theo Angelopoulos with whom I worked on
eight films. I also want to thank my producer and director of ECM
Records, Manfred Eicher, for our joint creative journey of more than
thirty years now."
Η ίδια ρωτήθηκε για την «εξαφάνιση» και απάντησε:
«Με ρώτησαν γιατί το γεγονός της βράβευσης στα World Soundtrack Awards δεν γράφτηκε πουθενά. Τι να πω; Αν είχα προσλάβει έναν άνθρωπο να μου κάνει δημόσιες σχέσεις, ίσως να γραφόταν κάτι, αλλά αυτό δεν θα το κάνω ποτέ».
Η δημοσιότητα για ορισμένους ανθρώπους δεν είναι αναγκαία. Η Καραΐνδρου συμπεριλαμβάνεται σ΄ αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες που ούτε κυνηγούν ούτε έχουν ανάγκη να την κυνηγήσουν. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την αγνόησή της από τα ΜΜΕ.
«Ποια έγνοια υπάρχει για το ζωντανό πολιτισμικό υλικό που παράγεται σήμερα στον τόπο;»
Χάρη στον μουσικό θησαυρό που έχει καταθέσει στην Εβδομη Τέχνη η Ελένη Καραΐνδρου τιμήθηκε πρόσφατα με το Lifetime Achievement Award, κορυφαία διάκριση στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής, στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γάνδης. Δύο αποθεωτικές συναυλίες για την ίδια στην κατάμεστη Οπερα της πόλης, μια σημαντική τιμή για τη χώρα μας και τη μουσική της μέσα από τη μεγάλη οθόνη.
Ενα ιδιαίτερης βαρύτητας βραβείο, καθώς στις δύο δεκαετίες του θεσμού έχει απονεμηθεί σε σπουδαίους δημιουργούς όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Ριουίτσι Σακαμότο, Ελμερ Μπέρνσταϊν, Μορίς Ζαρ, Φράνσις Λε, Τζον Μπάρι και Κριστόφ Πεντερέτσκι, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο με σημαντικές διακρίσεις για τη μεγαλύτερη Ελληνίδα συνθέτρια, όπως το «Φελίνι» για τον καλύτερο συνθέτη της Ευρώπης (1992), ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής στην Ελλάδα (2002) και ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών στη Γαλλία (2014).
Η γυναίκα που στην αρχή της καριέρας της δεν πήγε λόγω ανασφάλειας στο μοντάζ της «Περιπλάνησης», της πρώτης ταινίας μυθοπλασίας για την οποία έγραψε όλη τη μουσική, αλλά δέχτηκε τηλεφώνημα μετ’ επαίνων από τη μοντέρ Δέσπω Μαρουλάκου για τη δουλειά της. Εκείνη που, αν κι είχε κάνει ντεμπούτο στην Ελλάδα με τη «Μεγάλη Αγρυπνία» σε στίχους Κ. Χ. Μύρη, δεν έβρισκε δισκογραφική να κυκλοφορήσει το πρώτο της LP με τις συνθέσεις για τα δύο φιλμ του Χριστόφορου Χριστοφή επειδή δεν περιλάμβαναν παρά μόνο ένα τραγούδι -τη «Ρόζα» σε εκπληκτική ερμηνεία της ίδιας-, αλλά επέμεινε και τα εξέδωσε τελικά σε ανεξάρτητη παραγωγή και 2.000 ανάρπαστα αντίτυπα. Αυτή λοιπόν η γυναίκα κατόρθωσε έναν άθλο.
Να αγαπηθεί πολύ εκτός των συνόρων και να συμβάλει στην εξοικείωση του κοινού με την ορχηστρική μουσική εντός. Η δική της μουσική μάς μεταφέρει σε μουσικά τοπία που άλλοτε μας γαληνεύουν, άλλοτε μας συνταράζουν, που φτάνουν στα μύχια της ψυχής, εκφράζουν τραύματά της και ανεξαρτήτως μελωδίας προσφέρουν ένα ευεργετικό άνοιγμα στο φως.
Η καταχωρισμένη Ελένη της ελληνικής μουσικής, μια ευτυχισμένη και πλέον γεμάτη καλλιτέχνιδα, στο απίστευτα γοητευτικό ταξίδι της εδώ και μισό αιώνα έντυσε μουσικά 30 φιλμ, ανάμεσά τους των Κανελλόπουλου, Μαυρίκιου, Κωνστανταράκου, Μαρκετάκη, Φον Τρότα, Ραντοβάνοβιτς, Ματσακουράτι και φυσικά του alter ego της, Θ. Αγγελόπουλου, 65 θεατρικές παραστάσεις (οι μουσικές για τις 22 εξ αυτών, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα, κυκλοφορούν σε τριπλό δίσκο-λεύκωμα από τη Μικρή Αρκτο), μπαλέτα, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές. Αμέτρητες οι συναυλίες της ανά τον κόσμο με ορχήστρες από τη Συμφωνική της Ταϊπέι μέχρι τη Santa Cecilia της Ρώμης.
Και βέβαια το έργο της έχει μελετηθεί και σε ακαδημαϊκό επίπεδο σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Λίγες μέρες πριν μπει στο στούντιο για το τελευταίο της σάουντρακ, αυτό της νέας ταινίας του κορυφαίου σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ, μας μιλά με πάθος, ζωντάνια και χιούμορ για κάποιους σταθμούς από το πανόραμα των συνεργασιών της και την ανάγκη να βρει επιτέλους χρόνο να ασχοληθεί με την έκδοση του ανέκδοτου έργου της.
• Συγκινημένη κατά την παραλαβή του βραβείου με το οποίο τιμηθήκατε για το σύνολο του έργου σας, το μοιραστήκατε με τους σκηνοθέτες που έχετε συνεργαστεί και μνημονεύσατε ειδικά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Πώς νιώθετε για όλο αυτό και τι έπεται;
Η Συμφωνική Ορχήστρα των Βρυξελλών με μαέστρο τον Ντιρκ Μπρος ήταν πραγματικά ονειρεμένη. Ηταν φυσικό να νιώθω πολλή συγκίνηση. Αφιέρωσα το βραβείο στον Θόδωρο, λέγοντας ότι είναι μια πράξη αγάπης, μνήμης και σεβασμού απέναντί του, γιατί του το χρωστούσα. Δεν έχω καταλάβει πώς έχω κάνει τόσο πολλή δουλειά. Ο,τι έκανα, το έκανα με την καρδιά μου και κάθε συνεργασία είχε μέσα μου ένα αντίκρισμα ψυχικό, αλλιώς δεν θα την έκανα. Συνεργαζόμουν μόνο όταν έβλεπα ότι μ’ έναν δημιουργό βαδίζουμε πνευματικά και ιδεολογικά κάπως στον ίδιο δρόμο. Οπως συνέβη με τον Θόδωρο. Εκτός από τη μουσική, έχει σημασία ποιος είσαι, πώς κινείσαι μέσα στην κοινωνία και πώς λειτουργείς ως πολιτικό ον.
Εγραψα επίσης μουσική γι’ αυτόν τον φοβερό άνθρωπο και σκηνοθέτη που αγαπώ πολύ, τον Τέρενς Μάλικ. Θυμάμαι πως όταν συναντηθήκαμε πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια στο γύρισμα που έκανε στην Τουρκία, μου είπε τον τότε τίτλο της ταινίας «The Last Planet» («Ο τελευταίος πλανήτης», τελικά θα ονομαστεί «The Way of the Wind» - «Ο δρόμος του ανέμου») κι εγώ του είπα ότι θα είναι... the last soundtrack (σ.σ. το τελευταίο σάουντρακ)! Βαθιά μέσα μου αισθάνομαι ότι πιο νέοι άνθρωποι θα πάρουν τη σκυτάλη, αν δεν την έχουν ήδη πάρει. Εχω αποφασίσει να περιορίσω λίγο αυτά που κάνω. Εχω να ολοκληρώσω δίσκους μου, να κάνω συναυλίες, να γράψω καινούργια έργα για τους φίλους μου που αγαπάω και κυρίως να τα εκδώσω. Εχω πρόταση από τον μεγαλύτερο αγγλικό οίκο να εκδώσει τα έργα μου κι εδώ και 20 χρόνια περιμένει απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου