Η Αγία εισέρχεται στα Άγια των Αγίων

Επισκόπου  Μόρφου π. Νεοφύτου *

Πατέρες μου και αδελφοί μου, 

Και φέτος μας συνεκάλεσε η Παναγία εδώ, το Ρόδον τον Αμάραντον του Κουτραφά, στον πάνσεπτον οίκον της, εδώ που ενώνεται η ορεινή με την πεδινή περιοχή της Θεομόρφου, για να μας υπενθυμίσει την Είσοδο εις τα Άγια των Αγίων, αυτής, που ένωσε τον ουρανό με τη γη. Αυτής, που ένωσε το Πνεύμα το Άγιον με το αγιασμένο σώμα της. Και από αυτή την ιερά ένωση και σύγκραση, εγεννήθη ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Που αναμένουμε με προσευχή και νηστεία και πολλές, πολλές λειτουργίες την Γέννα Του, την 25η του μηνός Δεκεμβρίου. Αυτήν, η οποία έκαμε τα αόρατα ορατά. 

 

Αυτόν τον Θεό, που όταν ο προφήτης Μωυσής, εκεί στην έρημο του Σινά, είδε την βάτο την άφλεκτο να μην φλέγεται. Να είναι καιομένη και ταυτόχρονα να μην είναι φλεγομένη. Να μην καίγεται δηλαδή. Ενώ εκαιγόταν δεν εκατακαίετο. Ενώ άναβε φωτιά, η φωτιά δεν κατάστρεφε την βάτο. Και πλησίασε ο προφήτης Μωυσής που έβοσκε τα πρόβατα του πενθερού του εκεί στην έρημο του Σινά. Και όταν είδε αυτό το παράδοξο φαινόμενο, κατανόησε ότι αυτό είναι πράγμα θαυμαστό! Δεν είναι από τον κόσμο τούτο, αλλά είναι Θεόσταλτο και έχει μέσα του μήνυμα δυνατό και μυστικό. Ότι είναι σύμβολο. Και τι λέγομε ότι είναι σύμβολον, όταν συμβάλλει στο να κατανοήσουμε μια βαθυτέραν αλήθεια. Βλέπουμε τη σημαία. Λέμε, αυτή είναι σύμβολο της πατρίδος. Δεν λατρεύουμε το ρούχο, αλλά αυτό που συμβολίζει. Αγαπούμε διά της σημαίας την πατρίδα. Έτσι λοιπόν, και εκεί κατενόησε ο Μωυσής ότι κάτι συμβολίζει αυτό το γεγονός, της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου. Και είδε ότι η φωτιά ήταν ζωντανή και ανέβαινε. Και του είπε η φωτιά: λύσε τον ιμάντα των υποδημάτων σου. Τα παπούτσια σου, του είπε, τα σαντάλια σου, λύσε τα. Τον ιμάντα. Τα δέματα που λέμε εμείς. Και τα έλυσε. Έμπλεος φόβου και τρόμου, μέσα από μίαν βάτο, η οποία εφλέγετο και δεν εκαίετο, να ακούει και φωνή. Φωνή ανθρώπινη και να του δίνει και διαταγή. Και αμέσως, «φυσικῷ τῷ τρόπῳ», ο Μωυσής ερώτησε: «Ποιος είσαι εσύ;» Και ακούτε απάντηση: «Ἐγὼ εἰμι ὁ ὤν». Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Αυτό σημαίνει, άμα μεταφράσουμε στην νέα ελληνική το «ἐγὼ εἰμι ὁ ὤν». Και σε όλες οι εικόνες του Χριστού γράφει αυτό. Γράφει πάνω ὁ ὤν. Σε όλες οι εικόνες που είναι στο εικονοστάσι εκεί που γίνεται σταυρός στο πρόσωπο του Χριστού γράφει, ὁ ὤν. Αυτός που υπάρχει πριν από τους αιώνες. Που υπάρχει πάντοτε. Να το μεταφράσουμε έτσι απλά. Αυτός που υπάρχει πάντοτε. Που δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος. Ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου και βεβαίως και των ανθρώπων. 

Ήταν η πρώτη φορά που άνθρωπος συνάντησε τον Θεό. Και τότε εξεπλάγη ο Μωυσής και είπε, μας πώς γίνεται, αυτή η βάτος να μιλά; Να μου αποκαλύπτει ότι μέσα σε αυτήν, είναι Αυτός που δημιούργησε τα σύμπαντα και να ονομάζει τον εαυτό του, εγώ είμαι ὁ Ών. Ο υπάρχων από πάντα, προ των αιώνων, είμαι αυτός που είμαι. Είμαι δηλαδή, Αυτός που έχω τη ζωή. Όλοι εμείς παίρνουμε ζωή από Αυτόν που είναι, από τον Θεό. Αν νομίζουμε ότι την ζωή, μάς την έδωσε ο πατέρας μας και η μάνα μας την ώρα της συλλήψεώς μας, έχομε μεγάλο λάθος και μεγάλη ανοησία. Οι γονείς μας έδωσαν μόνο το σώμα. Την ψυχή την έβαλε ο Θεός. Γι’ αυτό και την παίρνει ο Θεός όποτε κρίνει, όποτε θέλει. Έτσι. «Θεὸς ἔδωσε, Θεὸς λαμβάνει». Η γη τι έδωσε στους γονείς μας; Έδωσε το χώμα από το οποίον είμαστε φτιαγμένοι. Γι’ αυτό το χώμα επιστρέφει στο χώμα, το σώμα δηλαδή, και η ψυχή επιστρέφει στον Δημιουργό της. Αυτά δεν είναι λεπτομέρειες. Είναι πολύ σημαντικά για να κατανοήσουμε το μέγα μυστήριο που κρύβεται στην σήμερον εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Ο Μωυσής τότε το είδε συμβολικά. Τον βοήθησε η πρόνοια του Θεού να συμβάλει κατά τι, λίγο δηλαδή, εις την αλήθεια την οποίαν αργότερα μετά από πολλούς-πολλούς αιώνες, η Παναγία θα μας φανέρωνε εκεί στη Βηθλεέμ, όταν γέννησε Αυτόν που συνέλαβε εννιά μήνες πριν εκ Πνεύματος Αγίου, τον Υιό του Θεού του ζώντος. 

 

Όμως και η Παναγία ήταν μέσα στο μυστικό σχέδιο του Θεού, πολύ πριν ο Μωυσής δει το όραμα της βάτου. Ήθελε ο Θεός να πάρει αυτό που δεν είχε. Και τι δεν είχε ο Θεός, που όλα τα είχε και όλα δικά Του είναι; Δεν είχε σώμα. Και ήθελε να πάρει σώμα. Αλλά έπρεπε ένας Θεός, να πάρει έναν πεντακάθαρο σώμα. Έναν άγιο σώμα. Οι παλαιοί άνθρωποι, οι παλαιοί άντρες που ήταν παρθένοι πριν από το γάμο τους, ήθελαν να παντρευτούν παρθένα. Το δικαιούντο. Οι σημερινοί που δεν είναι παρθένοι, δεν δικαιούνται να πάρουν παρθένα. Έτσι καταντήσαμε. Όχι πως είναι νόμος αυτός της Εκκλησίας. Έτσι καταντήσαμε την εποχή μας και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, που τα αφήσαμε ανημέρωτα και ακατήχητα. Εάν λοιπόν οι πρωτινοί ήθελαν παρθένα γυναίκα επειδή οι ίδιοι ήταν καθαροί στο σώμα, σκεφτήκατε ένας Θεός; Και το δικαιούτο και το ήθελε. Ο Καθαρός να ενωθεί με καθαρό σώμα. Αυτό λοιπόν το σώμα, πρόσφερε ο Ιωακείμ και η Άννα και όλο το γένος τους, όλη η ευλογημένη γενιά τους, με αλλεπάλληλες καθάρσεις. Λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πιο πριν από αυτόν ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, όλες οι γενεές πριν από την Παναγία, η οικογένεια δηλαδή από τη μια του πατέρα της Ιωακείμ και από την άλλη η άλλη γενεά από τη μάνα της την Άννα, άνθρωποι νηστείας, άνθρωποι προσευχής, οι οποίοι μέσα από αλλεπάλληλες καθάρσεις και φωτισμούς, εγέννησαν αυτό το Ρόδον το Αμάραντον. Που εδώ ο Κουτραφάς, όλως ιδιαιτέρως κρατά και τιμά εδώ και αιώνες. Αν κρίνομε μόνο και μόνον από τα μάρμαρα που υπάρχουν πάνω από τις πόρτες, φαίνεται εδώ ότι υπήρχε ναός της Παναγίας, από τα πρώτα-πρώτα χριστιανικά χρόνια. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το ταπεινό αποτέλεσμα της τουρκοκρατίας. Αλλά υπήρχε ναός εδώ της Παναγίας από τα πολύ τα αρχαία χρόνια. Γι’ αυτό και έχει χάριν εδώ ο τόπος! Έχει ενέργεια εδώ ο τόπος! Και αυτή την χάριν, την οφείλουμε σε αυτούς τους δύο γονείς της Παναγίας. Στον άγιο Ιωακείμ τον πατέρα της και την αγία Άννα. Και χαίρομαι που στην επαρχία μας στη Σολιά, έχομε και ναό πανάρχαιο του 12ου αιώνος τουλάχιστον, ο σημερινός εις τα Πάνω Καλιάνα, των αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας. Με τοιχογραφίες παλαιές. Φαίνεται οι πρόγονοί μας ήξεραν πολύ καλά το νόημα και την αξία των Θεοπατόρων, των γονέων δηλαδή της Παναγίας μας, που όπως βλέπετε εκεί στην εικόνα στο κέντρο, εικονίζονται. Μετά από προσευχή, μετά από δάκρυα, να συλληφθεί αυτό το τέκνο, το Ρόδον το Αμάραντον, η Παναγία μας, και να κάμει η αγία Άννα το τάμα της.

Πόσο σημαντικό είναι, να προσέχουμε τα τάματά μας. Να μην κάμνομε επιπόλαια τάματα. Λίγα αλλά να τα σεβόμαστε και να τα εκπληρώνουμε. Να τα πραγματοποιούμε. Τι τάμα έκαμε η Αγία Άννα; Εάν μου δώσεις, Του είπε, Θεέ μου, τέκνον εις διαδοχή γένους, εγώ τρία χρόνια θα το κρατήσω. Μεγάλη θυσία. Και να μην έχεις άλλα παιδιά. Τρία χρόνια θα το κρατήσω. Μετά, Εσύ μου το έδωσες, εγώ θα σου το επιστρέψω. Και μόλις γεννήθηκε η Παναγία και έγινε τριετής, γι’ αυτό τη βλέπετε μικρούλα πάνω στην εικόνα, οι γονείς έκαμαν το τάμα τους. Πήραν τη μικρή Μαριάμ εις το ναό του Σολομώντος. Εις τα Άγια των Αγίων. Και εκεί, ποιος υποδέχτηκε την Παναγία μας; Ο πατέρας του Τιμίου Προδρόμου, ο Ζαχαρίας ο προφήτης. Και αυτός εικονίζεται στην εικόνα. Σας τα λέω αυτά, για να μπορείτε να διαβάζετε μια εικόνα που την προσκυνάτε. Να την βλέπετε και να την αποκωδικοποιείτε. 

Ποια είναι αυτά τα πρόσωπα και τι σημαίνει αυτός ο εικονισμός. Και πόσο σημαντικός είναι για την ψυχή μου. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο εικονισμός για το σώμα μου; Για την αιώνια ζωή μου; Διότι δεν γιορτάζουμε ένα γεγονός, που αφορά μόνο την Παναγία ή τον Χριστό. Μας αφορά εμάς, με αφορά εμένα τον Νεόφυτο, και σένα, και σένα. Και τον καθένα από μας, που είμεθα βαφτισμένοι, μυρωμένοι. Αλλά και όλους τους καλούς ανθρώπους. Έχει ο Θεός το έλεός Του, για όλους τους καλούς ανθρώπους της γης. Κάθε γενεάς. Και αυτό λοιπόν το καλόν, που εισήλθε εις τη ζωή του Ιωακείμ και της Άννας, το πρόσφεραν εις το ναό του Σολομώντος, όταν έγινε η Παναγία μας τριών χρονών. Και την υποδέχτηκε, όπως προανάφερα, ο προφήτης Ζαχαρίας ο πατέρας του Προδρόμου. 

Και τότε, «ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου» ο Ζαχαρίας. Και πήρε την κόρη την τριετίζουσα, που τη συνόδευαν, λέει, παρθένες λαμπαδοφορούσες, που κρατούσαν λαμπάδα και δεν την έφερε μόνο, είχε και άλλες παρθένες που υπηρετούσαν, ας πούμε, πώς είναι οι μοναχές, υπηρετούσαν μέχρι να δουν τα έμμηνά τους, μέχρι δηλαδή να εισέλθουν στην εφηβεία, υπηρετούσαν εις το ναό του Σολομώντος τα μικρά αυτά κοριτσάκια. Και κανονικά, η Παναγία έπρεπε να πάει σ᾿ αυτό τον παρθενώνα. 

Όμως, το Πνεύμα το Άγιον, που καθοδηγεί τους αγίους και το ακούν εις την καρδία τους να τους μιλά τι είπε στο Ζαχαρία. Αυτή η κόρη δεν είναι συνηθισμένη. Είναι αυτήν, που προφήτευσαν οι προφήτες, είναι αυτή που είδε ο Μωυσής εκεί στην φλεγόμενη βάτο και μη καιόμενη εις το Σινά. Εκείνη η βάτος που ήταν σύμβολο, τι συμβόλιζε; Την Παναγία. Η οποία μέσα της, στην κοιλία της, στη γαστέρα της, δέχθηκε τη φλόγα, το φως, τη φωτιά, του Υιού και Λόγου του Θεού. 

Να σκεφτείτε, εσείς οι γυναίκες που ζήσετε το μέγα μυστήριο της μητρότητας, όταν κυοφορούσατε τα παιδιά σας, πώς αισθανόσασταν. Εμείς δεν μπορούμε οι άντρες να το καταλάβουμε αυτό. Εσείς μπορείτε, διότι το ξέρετε αυτό το αίσθημα. Σκεφτείτε η Παναγία, εννιά μήνες, να κυοφορεί Ποιον; Τον Υιό του Θεού Πατρός! Τον ίδιο τον Θεό, τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου! Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τον Θεάνθρωπο Ιησού! 

 

Μέγα το μυστήριο, ασύλληπτο! Μόνο με σύμβολα μπορούμε να εισέλθουμε λίγο, λίγο, λίγο να εννοήσουμε το βάθος αυτού του μυστηρίου. Και έπρεπε λοιπόν, αυτή η οποία έμελλε να είναι η πραγματική βάτος και όχι σύμβολο, το σύμβολο του Σινά οδηγούσε στην Παναγία, έπρεπε αυτή να γίνει ναός, αυτού που είναι ο Άγιος των Αγίων. Άρα, πού έπρεπε να πάει αυτός ο επίγειος ναός, η Παναγία, όταν έφτασε στο ναό του Σολομώντα; Στα Άγια των Αγίων. Άλλο σύμβολο, το οποίον εκείνη την ημέρα πραγματοποιήθηκε. Εκεί μέσα έμπαινε, μέσα στο ιερό δηλαδή. Αυτά είναι τα Άγια των Αγίων. Ήταν δύο Χερουβίμ, τα έλεγε προηγουμένως ο Σταύρος που διάβαζε ωραία το ανάγνωσμα το δεύτερο. Ήταν, λέει, δύο Χερουβίμ γλυπτά. Ήταν τα μόνα που επέτρεψε ο Θεός αγάλματα στους Εβραίους με μεγάλα φτερά ανοιγμένα μέσα στα Άγια των Αγίων και ήταν η κιβωτός της διαθήκης, οι δύο πλάκες που ο Μωυσής αργότερα, μετά που είδε την άφλεκτο βάτο, παρέλαβε από το Όρος το Σινά τες Δέκα Εντολές. Αυτές ήταν οι δύο πλάκες της διαθήκης. 

Εκεί μέσα έμπαινε μίαν φορά το χρόνο ο Αρχιερέας των Εβραίων. Τότε ο προφήτης Ζαχαρίας. Το Πνεύμα το Άγιον τον φώτισε και έβαλε εκεί μέσα την Παναγία. Και εξεπλάγησαν όλοι οι υπόλοιποι ιερείς του νόμου των Εβραίων. Πώς γίνεται, μια κόρη τριών χρονών, να μπει μέσα στα Άγια των Αγίων! Αλλά δεν επέτρεψε κανέναν ο Θεός να την εμποδίσει. 

 

Βλέπετε; Ότι γίνεται είναι θέλημα του Θεού. Είτε κατ᾿ ευδοκίαν είτε κατά παραχώρηση. Σε κανέναν δεν επέτρεψε να αντισταθεί. Και έμεινε εκεί ο πραγματικός ναός του Θεού, η Παναγίας μας, από τα τρία της χρόνια μέχρι τα δεκαπέντε. Δηλαδή δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Και τρεφόταν από άγγελο Κυρίου. Από τα τρία της χρόνια η Παναγία μας, ήταν αγία. Δεν αγίασε μέσα στον ναό. Εισήλθε ως αγία εις τα Άγια των Αγίων. Και όταν έγινε δεκαπέντε ετών, εδόθη πλέον εις τον δίκαιο Ιωσήφ που ήταν και από τη γενεά της, χήρος ηλικιωμένος άντρας, για να την προστατέψει. Και αργότερα έγινε το μέγα μυστήριο της Θεοτοκίας. Να γεννήσει τον Υιό και Λόγο του Θεού, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου.

Αυτά γιορτάζουμε σήμερα, αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί. Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Βλέπετε το σχέδιο του Θεού. Και γιατί έγινε όλον αυτό το σχέδιο και η Γέννα του Θεού, και ο Θεός να γίνει Θεάνθρωπος, και ύστερον να σταυρωθεί, και να πεθάνει, και να αναστηθεί, και να αναληφθεί στους ουρανούς και να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός, και να περιμένουμε τώρα την Δευτέρα Του Παρουσία και την αιώνια δόξα; Για να δοξαστούμε εμείς. Ακούτε γιατί έγιναν όλα αυτά; 

Γι’ αυτό σας λέω, αυτές οι γιορτές, μας αφορούν τον καθένα προσωπικά. Αρκεί να τα πάρουμε αυτά στα σοβαρά. Να μην τα αντιμετωπίζουμε σαν παραμυθάκια. Όχι. Παραμυθία, παρηγοριά είναι. Παραμύθια δεν είναι. Ο Θεός θέλει την δόξα Του να μας τη δώσει. Την αιώνια ζωή Του θέλει να την μοιραστεί μαζί μας. 

Άρα, γιατί έγιναν όλα αυτά τα μεγάλα γεγονότα που είναι οι μεγάλες γιορτές της πίστεώς μας; Για τρεις λόγους. Ακούστε τους πάλιν και πολλάκις και ο καθένας ας σοβαρευτεί απέναντι στο μέλλον του. Διότι είναι το μέλλον μας αυτό. Το μέλλον μας δεν είναι να μπούμε σ᾿ έναν τάφο. Το μέλλον μας είναι η αιώνια ζωή. Και αν δεν κερδίσουμε αιώνια ζωή, θα πάρουμε μόνοι μας αιώνιον θάνατο, κόλαση δηλαδή. Μόνοι μας. Δεν θα μας δώσει ο Θεός. Μόνοι μας θα πάμε. Με τα έργα μας τα αμετανόητα. Ας τα αφήσουμε αυτά τα δυσάρεστα. Ας πούμε τα τρία, τα ωραία, που μας βοήθησε η Παναγία μας που σήμερα είναι τα Εισόδιά της, να κερδίσομε διά του Σταυρού και της Αναστάσεως του Υιού της και Θεού της και Θεού μας Ιησού Χριστού. 

Πρώτον, είναι τρεις νίκες. Πρώτη νίκη. Ενίκησε ο Θεάνθρωπος Υιός της και Θεός της και Θεός μας τον θάνατο. Πώς λέμε στο Χριστός Ανέστη; Θανάτῳ, θάνατον πατήσας. Ενίκησε τον θάνατο και εδώρισε σ᾿ εμάς ανάσταση. Τι σημαίνει αυτό για μένα; Τι κέρδος έχω εγώ από αυτή την υπόθεση, Χριστέ μου; Όταν πεθάνει το σώμα μου, στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα αναστηθεί και θα επανενωθεί αυτό το σώμα που θα βγει από τον τάφο, με την αθάνατο ψυχή μου. Να το πρώτο κέρδος που έχομε. Φτάνει να πάρουμε στα σοβαρά το Χριστό και τις εντολές του Χριστού. 

Το δεύτερο ενίκησε τον διάβολο. Έτσι, και σε αυτή τη ζωή που έχουμε πειρασμούς και στο Πάτερ ἡμῶν λέμε: Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ο ίδιος ο Χριστός είπε αυτή την προσευχή, το Πάτερ ἡμῶν. Και τα μικρά παιδιά το ξέρουν. Αλλά δεν ξέρουμε πολλές φορές ότι, μέσα στη ζωή μας έχουμε συνεχώς πειρασμό, που έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου, «που μας πλημμελά, γιε μου». Που μας πειράζει, που μας ρίχνει σε πλημμελήματα. Αυτό σημαίνει πλημμελά. Μας οδηγεί δηλαδή στην αμαρτία. Αυτός ο σατανάς, είναι νικημένος, ξεδοντιασμένος. Είναι, λεν οι άγιοι Πατέρες που πάλεψαν μαζί του και τον έβλεπαν με τα μάτια τους, όπως ο άγιος γέροντας μας που γιορτάζει μεθαύριο ο άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, ο Τσαλίκης που οι πλείστοι όσοι από σας επήγατε στον τάφο του, τον έβλεπε με τα μάτια του τον πειρασμό. Ο άγιος άνθρωπος, του δίνει δύναμη ο Θεός και αντέχει και τον βλέπει και παλεύει μαζί του. Εμάς δεν μας δίδει ο Θεός έτσι δύναμη. Άρα, κατά τη δύναμη εκάστου είναι και ο αγώνας του. Αλλά έχομε τον πειρασμό μας. Και οι άγιοι πατέρες τον ονόμαζαν μυρμηγκολέοντα. Είναι μυρμήγκι και λιοντάρι. Εάν του δώσουμε δικαιώματα γίνεται λιοντάρι να μας φάει. Και τα καταφέρνει και μας τρώει, τον καθένα ανάλογα με τα πάθη του και τες αδυναμίες του. Αν αγωνιστούμε όμως με τον εκκλησιαστικό τρόπο, τότε το λιοντάρι γίνεται μυρμήγκι. Και το μυρμήγκι εύκολα το πατάς. Γι’ αυτό και τον ονομάζουν μυρμηγκολέοντα. Άρα να προσέχουμε ποιού δίνουμε δικαιώματα. Δίνουμε δικαιώματα του ηττημένου, του δαίμονα; Θα γίνει λιοντάρι να μας φάει. Δίνουμε δικαιώματα στο Χριστό, μετανιώνοντας για τα λάθη μας και τα πάθη μας; Τότε θα είμαστε με τον Νικητή, τον Νικητή του θανάτου. Που είναι το τρίτο μεγάλο που μας έδωσε ο Κύριός μας. Είπαμε, ενίκησε τον θάνατο, ενίκησε τον διάβολο και τι άλλο ενίκησε; Την αμαρτία. Γι αυτό ο Χριστός είναι ο αναμάρτητος. Και η Παναγία το μόνο της αμάρτημα που είχε, ήταν αυτό που κουβαλούσε η ανθρώπινη της φύση, το προπατορικό και με τον Ευαγγελισμό της έφυγε και αυτό.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πόσα η Παναγία μάς δώρισε! Να μπορούμε να νικήσουμε την αμαρτία. Δηλαδή, πώς νικιέται η αμαρτία, Δεσπότη μου; Με τη μετάνοια. Με την τακτική Θεία Κοινωνία. Με τη συμμετοχή μας σε όλα τα μυστήρια της εξομολογήσεως και όλα τα υπόλοιπα. Με την προσευχή μας, την ελεημοσύνη μας και τη συγχωρητικότητά μας. Έτσι ο άνθρωπος αποκτά αυτές τες τρεις νίκες: επί του θανάτου, επί της αμαρτίας και επί του διαβόλου. Αυτά είναι τα μεγάλα δώρα του Χριστού μας, που τα προετοίμασε το σχέδιο του Τριαδικού Θεού διά της Θεοτόκου, που σήμερον εορτάζουμε τα Εισόδιά της. 

Εύχομαι σε όλους σας, να μας αξιώσει να έχουμε και τα Γέννα δοξασμένα του Χριστού και τα άγια Φώτα ολόφωτα σε όλους!

* Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου π Νεοφύτου στὸν  ἀρχιερατικὸ  Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων  τῆς Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας «Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον» τῆς κοινότητας  Κουτραφᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (20.11.2019).