Μεταλλαγμένοι στα διαστημικά κάτεργα
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Οαποικισμός άλλων πλανητών συναρπάζει τους ανθρώπους από την αρχαιότητα. Ωστόσο, η διαβίωση σε εξωγήινες βάσεις −που στην πραγματικότητα προορίζονται για την εξόρυξη ορυκτών− δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, διότι η ανθρώπινη φυσιολογία πρέπει να τροποποιηθεί για να αντέχει σε τόσο εχθρικά περιβάλλοντα. Μήπως τελικά οι γονιδιακές θεραπείες με πειραματικά σκευάσματα αγνώστων μακροπρόθεσμων συνεπειών, στοχεύουν, μεταξύ άλλων, στο να δημιουργηθεί μια δεξαμενή εκατομμυρίων μεταλλαγμένων που θα αντέχουν στα απάνθρωπα διαστημικά ορυχεία-κάτεργα;
Εν έτει 2021, παρά την υποχρεωτική ανεργία εκατομμυρίων εργαζομένων εξ αιτίας της υγειονομικής δικτατορίας που έχει επιβληθεί σε πολλές χώρες του κόσμου, συμβαίνει το εξής παράδοξο: τα διαστημικά προγράμματα συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους απορροφώντας πακτωλό κρατικών, όσο και άλλων χρηματοδοτήσεων, αντί να στηρίζονται αξιοπρεπώς οι παρά την θέλησή τους άνεργοι.
Το όνειρο του Έλον Μασκ της διαστημικής εταιρείας SpaceX να αποικίσει τον Άρη, ενδέχεται να γίνει πραγματικότητα από το 2025. Ωστόσο, δεν είναι ο μόνος: οι κρατικές υπηρεσίες διαστημικής των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας προετοιμάζουν κι αυτές επανδρωμένα ταξίδια.
Οι διεθνείς ολιγάρχες με τη βοήθεια κρατικών επιδοτήσεων, επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα υπερισχύσει στους τροχιακούς σταθμούς γύρω από τη Γη, στις εναέριες βάσεις στα νέφη της Αφροδίτης, στα ορυχεία της Σελήνης, του Άρη και του μεγάλου δορυφόρου του Κρόνου, του απόκοσμου Τιτάνα, και ταυτοχρόνως ανταγωνίζονται στην ψηφιοποίηση των υπηρεσιών, στις υποτιθέμενες «πράσινες» ΑΠΕ και στις συνθετικές τροφές.
Η ανθρωπότητα σύντομα θα κρυώνει, θα πεινάει και θα υποφέρει, αλλά όλο το χρήμα από τους φόρους της μεσαίας τάξης που πεθαίνει, θα κατευθύνεται σε άσχετες με την ανθρώπινη ευημερία δράσεις.
Cui bono, ποιος επωφελείται λοιπόν από όλα αυτά;
Εκτός από τον Έλον Μασκ που έχει προνομιακή μεταχείριση από τη ΝASA, δισεκατομμύρια δολάρια δαπανούν σε προετοιμασίες για επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια, ο Τζεφ Μπέζος με την εταιρεία του Blue Origin, η ίδια η NASA, η CNSA (Εθνική Υπηρεσία Διαστήματος της Κίνας), η Roscosmos (Κρατική Υπηρεσία Διαστημικής της Ρωσίας), ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), και οι κρατικοί διαστημικοί οργανισμοί της Ιαπωνίας, του Ισραήλ, της Ινδίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Παρά την ενεργειακή κρίση, η Κίνα από καιρό σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στην επιφάνεια της Σελήνης, παράλληλα ετοιμάζει τον δικό της τροχιακό σταθμό, ενώ το σκάφος της Tianwen-1 όχι μόνο κατάφερε να τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Άρη, αλλά τον Μάιο του 2021 προσεδάφισε και ένα όχημα ρόβερ και εξερεύνησε με επιτυχία την γύρω περιοχή. Η Κίνα συνεργάζεται επίσης με τη Ρωσία για μια κοινή βάση στη Σελήνη.
Δεν είναι παράλογο να γίνονται όλα αυτά όταν η ανθρωπότητα μαστίζεται από την ψευτο-πανδημία και προσφάτως από ενεργειακή κρίση; Σε τι θα χρησιμεύσει η υποτιθέμενη «κατάκτηση του διαστήματος»;
Επισήμως, τούτο γίνεται στο όνομα της διαστημικής εποποιΐας, της επιστημονικής έρευνας, αλλά και της ανεύρεσης πολύτιμων ορυκτών που πλέον σπανίζουν στη Γη.
Ανεπισήμως όμως;
Προορίζονται τελικά οι εκπαιδευόμενοι αστροναύτες να δημιουργήσουν ορυχεία, προκειμένου να παράγεται ήλιο-3, απαραίτητο για την θερμοπυρηνική σύντηξη του υδρογόνου, ώστε επιτέλους οι λαοί να αποκτήσουν άφθονη και πάμφθηνη ηλεκτρική ενέργεια, σπάνιες γαίες και άλλα πολύτιμα στοιχεία όπως ασήμι, βισμούθιο, νικέλιο, τιτάνιο, παλλάδιο και πλατίνα, τόσο απαραίτητα στον τεχνολογικό πολιτισμό μας;
Μήπως όμως όλες αυτές οι δικαιολογίες δεν είναι παρά ακόμα μία εξαπάτηση των λαών, προκειμένου διάφορες ιδιωτικές εταιρείες να λαμβάνουν πλουσιοπάροχες κρατικές επιχορηγήσεις και να απομυζούν τα χρήματα των επενδυτών;
Ή μήπως τίποτε απ’ όλα αυτά, αλλά τελικά κάτι πιο σκοτεινό, όπως θα διαπιστώσουμε στο τέλος αυτού του άρθρου;
Οι μελλοντικές διαστημικές βάσεις
Ας δούμε όμως τι χρειάζεται για να πάει κάποιος στις μελλοντικές διαστημικές βάσεις.
Το ανθρώπινο σώμα έχει εξελιχθεί μέσω φυσικής επιλογής για να ζει μόνο στο επίγειο περιβάλλον ή σε ένα παρόμοιο. Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει πουθενά στο ηλιακό μας σύστημα και, προς το παρόν, τα ταξίδια σε άλλα ηλιακά συστήματα που εικάζεται ότι έχουν εξωπλανήτες παρόμοιους με τη Γη, είναι αδύνατα, λόγω των κολοσσιαίων αποστάσεων και της ανυπαρξίας κατάλληλης τεχνολογίας πρόωσης των διαστημοπλοίων.
Κατά συνέπειαν, και για πολλά χρόνια ακόμα, είμαστε αναγκασμένοι να περιοριστούμε στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος που όμως είναι όλοι αφιλόξενοι για τους ανθρώπους.
Εκεί, δηλαδή, που μπορούν να γίνουν ορυχεία είναι στη Σελήνη, στον Άρη και στον Τιτάνα, αλλά όχι στην Αφροδίτη. Ιδού γιατί:
Η ζωή στον πλανήτη Αφροδίτη
Για την Αφροδίτη είναι γνωστό ότι επειδή στην επιφάνειά της η ατμόσφαιρα αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα και θειϊκό οξύ, επικρατεί το ισχυρότερο φαινόμενο θερμοκηπίου στο ηλιακό μας σύστημα, η επιφάνειά της καίγεται από θερμοκρασία 453 βαθμών Κελσίου, δεν υπάρχει νερό και η πίεση είναι 92 bar, δηλαδή θανάσιμη για τον άνθρωπο.
Ωστόσο, αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι η ανθρώπινη διαβίωση είναι εφικτή σε υψόμετρο ανάμεσα στα 55 και στα 70 χιλιόμετρα από την επιφάνειά της, δηλαδή μόνο στη βάση των νεφών της.
Σ’ αυτή τη ζώνη, επικρατούν συνθήκες ανάλογες με εκείνες που υπάρχουν στους τροπικούς της Γης, και οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μέσα σε αερόστατα, εάν φυσικά καταφέρουν να λύσουν το πρόβλημα του άκρως διαβρωτικού θειϊκού οξέως.
Η διαφυγή στις αιωρούμενες βάσεις της Αφροδίτης είναι μία λύση σε περίπτωση βιβλικής καταστροφής στη Γη.
Πάνω σ’ αυτό το σχέδιο εργάζεται ήδη η NASA με το πρόγραμμα HAVOC (High Altitude Venus Operational Concept). Aς το συγκρατήσουμε αυτό.
Αναπαράσταση βάσεων, αιωρούμενων πάνω από τα νέφη της Αφροδίτης, από το Ερευνητικό Κέντρο Λάνγκλεϊ της NASA.
Η ζωή στον πλανήτη Άρη
Η εκπαίδευση των υποψήφιων αποίκων και η προσομοίωση των καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην επιφάνεια του Άρη, συνήθως γίνεται μέσα σε ειδικά διαμορφωμένους θόλους, απομονωμένους από το εξωτερικό περιβάλλον, και κατόπιν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας.
Ωστόσο, ορισμένοι γνωσιακοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι όλα αυτά δεν είναι αρκετά ώστε οι μελλοντικοί άποικοι να καταφέρουν να επιβιώσουν εκεί που θα πάνε, αλλά θα πρέπει υποχρεωτικά να αλλάξουν το σώμα τους με έναν πολύ ακραίο τρόπο.
Ο κίνδυνος προβλημάτων υγείας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όπου δεν θα υπάρχει άμεση ιατρική υποστήριξη και φροντίδα επαγγελματικού επιπέδου, θα είναι πολύ υψηλός.
Γι’ αυτόν τον λόγο, προτείνουν και την τοποθέτηση του πληρώματος σε τεχνητό κώμα πριν από το ταξίδι, κάτι που θα μπορούσε να μειώσει τις ενεργειακές απαιτήσεις, να αποτρέψει την ατροφία των μυών και να παρέχει επιπλέον θωράκιση από την κοσμική ακτινοβολία του βαθέως διαστήματος.
Άλλοι επιστήμονες προτείνουν την αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης και της χοληδόχου κύστης των αστροναυτών, προτού σταλούν σε μακροχρόνιες διαστημικές πτήσεις.
Άλλες προτεινόμενες παρεμβάσεις είναι οι εξής:
• η αύξηση της οστικής και της μυικής τους μάζας (γονίδιο LRP5/τροποποίηση G171V) και γονίδιο MSTN/IVS1+5G),
• η βακτηριδιακή τροποποίηση της χλωρίδας των εντέρων τους,
• η αντικατάσταση των πνευμόνων τους με τεχνητούς, ώστε να μπορούν να εισπνέουν τον αρειανό ή τον τιτάνιο δηλητηριώδη αέρα,
• η τροποποίηση του δέρματός τους προκειμένου να γίνει ανθεκτικό στις κοσμικές ακτίνες.
Η τελευταία θα επιτευχθεί ενσωματώνοντάς του το βακτήριο Deinococcus Radiodurance, που η δράση του κατά την διάρκεια του διαστημικού ταξιδιού θα είναι σε αναστολή, αλλά θα ενεργοποιηθεί μόνον όταν φτάσουν στον προορισμό τους.
Το εν λόγω βακτήριο έχει την ιδιότητα να αντέχει σε ακτινοβολίες αντίστοιχες με αυτές μιας ατομικής βόμβας, δηλαδή 7.000 φορές ισχυρότερες απ’ αυτές που είναι θανατηφόρες για τον άνθρωπο, τα ζώα και τα κανονικά βακτήρια.
Η χρήση του προτάθηκε διότι όταν ευοδωθούν τα σχέδια γαιοποίησης (terraforming) του Κόκκινου Πλανήτη που προβλέπουν την πυροδότηση ατομικών βομβών προκειμένου να αποκτήσει πιο πυκνή ατμόσφαιρα απ’ αυτήν που έχει σήμερα, θα σημαίνει ότι για πολλά χρόνια η ατμόσφαιρά του θα είναι άκρως ραδιενεργή για τον άνθρωπο.
Το
βακτήριο Deinococcus Radiodurance θεωρείται αναγκαίο για την
τροποποίηση των σωμάτων των μελλοντικών διαστημικών αποικιστών του Άρη
και του Τιτάνα.
Ακριβώς πάνω στην προοπτική ενσωμάτωσης αυτού του ανθεκτικού βακτήριου στο γονιδίωμα των αστροναυτών, εργάζεται πυρετωδώς ο καθηγητής Μίροσλαβ Ράντμαν (Miroslav Radman) του πανεπιστημίου Ντεκάρτ των Παρισίων και η ομάδα του.
Ο καθηγητής μάλιστα δηλώνει ότι «αυτά τα μικροσκοπικά τέρατα θα μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε το μυστικό της ανάστασης και της αιώνιας νεότητας», απευθυνόμενος κυρίως στους δισεκατομμυριούχους επενδυτές που τρέμουν το γήρας και τον θάνατο.
Σ’ αυτά τα διανθρωπιστικά πειράματα που απορροφούν δισεκατομμύρια δολάρια από τα κρατικά ταμεία, δραστηριοποιούνται εταιρείες δεδηλωμένων μετανθρωπιστών όπως:
Το Καναδικό Ινστιτούτο Γενομικής Κρεγ Βέντερ (Craig Venter Genomics Institut), η Human Longevity Inc. που δημιούργησε ο Βέντερ μαζί με τον ελληνικής καταγωγής Πίτερ Διαμάντη, συνιδρυτή του Πανεπιστημίου της Μοναδικότητας (Singularity University), η νεοφυής εταιρεία Unity Biotechnology πάνω στην οποία έχει επενδύσει ο Τζεφ Μπέζος, και άλλες.
Το φιάσκο του πειράματος HI-SEAS
Οι πρώτες αποστολές στον Άρη θα έχουν μεγάλο ψυχολογικό κόστος. Αν και οι υποψήφιοι υποβάλλονται από τώρα σε αυστηρές ψυχολογικές προσομοιώσεις, ωστόσο, οι πιέσεις της απομόνωσης σε ένα αληθινό περιβάλλον υψηλού κινδύνου παραμένουν τρομακτικές, και καμμιά προηγούμενη εκπαίδευση δεν μπορεί να εμποδίσει τις ανεξέλεγκτες συμπεριφορές που μπορεί να εμφανιστούν ενώπιον αγνώστων κινδύνων.
Πάντως,
το πείραμα HI-SEAS (Hawaii Space Exploration Analog and Simulation) της
NASA που διεξήχθη έξι φορές από έξι διαφορετικά πληρώματα, κατά τη
διάρκεια του οποίου προσομοιώθηκε η απομόνωση στον Άρη και τα πληρώματα
κλείστηκαν σε έναν θόλο κοντά στην κορυφή του ηφαιστείου Μάουνα Λόα στη
Χαβάη, σε υψόμετρο 2.500 μέτρων, κατέληξε άσχημα.
Το HI-SEAS ήταν ουσιαστικά ένα κοινωνικό πείραμα και οι συμμετέχοντες ήταν τα πειραματόζωα του εργαστηρίου. Φορούσαν συσκευές για να παρακολουθούν όλα τα ζωτικά τους όργανα, τις κινήσεις και τον ύπνο τους, ήταν υποχρεωμένοι να απαντούν σε αμέτρητα ερωτηματολόγια για τη συμπεριφορά τους και τις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους, δεν είχαν καμμία απολύτως ιδιωτικότητα, και δημοσίευαν σε ιστοσελίδες αρκετές φορές την εβδομάδα τα συναισθήματα και τις σωματικές τους δραστηριότητες.
Ειδικοί ψυχολόγοι λάμβαναν όλα αυτά τα δεδομένα και τα χρησιμοποιούσαν για να εξάγουν συμπεράσματα σχετικά με το τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί όταν φυλακίζονται άνθρωποι σε έναν μικρό χώρο, από τον οποίο δεν μπορούν να αποδράσουν.
Τα μέλη του πληρώματος ζούσαν όσο το δυνατόν περισσότερο, με τον τρόπο που πιστεύεται ότι θα ζουν στον Άρη. Έτρωγαν δηλαδή αποξηραμένες τροφές και λίγες κονσέρβες, χρησιμοποιούσαν χημική τουαλέτα, έκαναν ντους 30 δευτερολέπτων για εξοικονόμηση νερού, ποτέ δεν έβγαιναν έξω χωρίς τη βαριά διαστημική τους στολή, και δεν τους επιτρεπόταν να βλέπουν κανέναν άλλον, εκτός από τους συναδέλφους τους.
Επίσης, δεν επικοινωνούσαν με κανέναν σε πραγματικό χρόνο, ούτε καν με την οικογένειά τους. Για να φτάσει να ηλεκτρονικό μήνυμα για την υποστήριξη της αποστολής ή από τα αγαπημένα τους πρόσωπα απαιτούσε 20 λεπτά, όσο έχει υπολογιστεί ότι θα απαιτείται για τη λήψη ηλεκτρονικών μηνυμάτων από τη Γη. Η αποστολή της απάντησής τους διαρκούσε άλλα 20 λεπτά.
Το 2018, κατά τη διάρκεια του έκτου πειράματος, όλα έβαιναν σχετικά καλώς, μέχρι τη μέρα που κάποιος από το πλήρωμα έπαθε ηλεκτροπληξία προσπαθώντας να επισκευάσει ένα μηχάνημα ηλεκτρικής τροφοδοσίας. Οι συνάδελφοί του κατάλαβαν ότι είχε πάθει καρδιακή προσβολή και ότι θα πέθαινε αν δεν μεταφερόταν άμεσα σε νοσοκομείο.
Αφού τον ξάπλωσαν στο πάτωμα και τον κάλυψαν με κουβέρτες, εν συνεχεία πραγματοποίησαν άμεσα αρκετές κλήσεις στον γιατρό της αποστολής σε ένα κινητό τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης το οποίο λειτουργούσε σε πραγματικό χρόνο, αλλά δεν έλαβαν ποτέ απάντηση.
Έπειτα, το άτομο που είχε οριστεί ως διοικητής του συγκεκριμένου πληρώματος, κάλεσε την έσχατη γραμμή SOS. Σύμφωνα όμως με το πρωτόκολλο, το πλήρωμα δεν έπρεπε να έλθει σε επαφή με άτομα εκτός του θόλου, διότι αν οι διασώστες προσέγγιζαν τον θόλο, η προσομοίωση θα κατέρρεε και οι κόποι τόσων ετών θα εξανεμίζονταν (και οι «επενδυτές» θα εξοργίζονταν).
Μπροστά στον κίνδυνο να πεθάνει το μέλος του πληρώματος, τελικά τους απεστάλη βοήθεια από τη στρατιωτική βάση της Χαβάης, αλλά με σημαντική καθυστέρηση. Ο ασθενής μεταφέρθηκε σε κατάλληλη δομή, αλλά η ομάδα είχε πλέον συνειδητοποιήσει τη θλιβερή αλήθεια: για τη NASA, η διατήρηση της προσομοίωσης ήταν πιο σημαντική από την ασφάλεια του πληρώματος.
Έτσι αυτό το πείραμα διακόπηκε άδοξα, αποδεικνύοντας τις τεράστιες δυσκολίες του εγχειρήματος, εφόσον έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα όντα, και όχι με μηχανές που ιδανικά θα ήθελαν οι «επενδυτές». Ωστόσο, τη σκυτάλη πήραν άλλοι…
Διαστημικές αποικίες εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης
Το πείραμα της NASA δεν ήταν το μόνο. Υπήρχαν, και εξακολουθούν να υπάρχουν, αρκετά άλλα ερευνητικά προγράμματα, σταθμοί και προσομοιώσεις άλλων οργανισμών και χωρών, σε όλον τον κόσμο:
• Στο ρωσικό πρόγραμμα Mars500 (2007-2011)
που διεξαγόταν σε έναν μεταλλικό κλωβό στη Μόσχα, εναλλάχθηκαν τρία
πληρώματα, ενώ κάθε πλήρωμα παρέμενε επί ενάμιση χρόνο σε απόλυτη
απομόνωση. Η προσομοίωση είχε σχετική επιτυχία, αλλά άφησε μόνιμες
βλάβες σε κάποιους συμμετέχοντες.
• Το πρόγραμμα Mars Analog Research Station, από την Mars Society που ξεκίνησε το 2000 στο νησί Ντέβον του αρκτικού Καναδά με τον σταθμό προσομοίωσης Flashline Mars Arctic Research, στο ίδιο νησί, European Mars Analog Research (Euro-MARS) στην Ισλανδία, Arctic Mars Analog Svalbard στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ στον Βόρειο Αρκτικό ωκεανό, Australia Mars Analog Research στην Αυστραλία, που χρηματοδοτούνται από τη NASA και τον ESA, και Solar 54, στη περιοχή Λα Ριόχα, στην Αργεντινή.
Ο σταθμός προσομοίωσης Solar 54 στην Αργεντινή.
• Ο σταθμός προσομοίωσης Mars Desert Research, σε μια έρημο στη νότια Γιούτα των ΗΠΑ.
• Ο σταθμός Concordia,
πολυερευνητική γαλλο-ιταλική βάση στην Ανταρκτική σε υψόμετρο 3.233
μέτρων. Λειτούργησε πρώτη φορά το 2005 και από τότε φιλοξενεί συνήθως
επιστήμονες του ESA ανελλιπώς.
• Οι αποστολές NEEMO (NASA Extreme Environment Mission Operations), στο υποβρύχιo εργαστήριο Aquarius της NASA, ανοιχτά των νησιών Κη Λάργκο της Φλόριντα.
• Ο ερευνητικός σταθμός LunAres,
στην Πολωνία. Ο σταθμός φιλοξενεί σε ειδικά διαμορφωμένη εγκατάσταση σε
ένα πρώην στρατιωτικό αεροδρόμιο, πληρώματα έξι ατόμων για
προσομοιώσεις παραμονής στη Σελήνη και στον Άρη διάρκειας δύο εβδομάδων.
Οι πολωνέζικες προσομοιώσεις φέρουν συχνά ελληνικά ονόματα όπως Ορφέας,
Ενδυμίων, Ίκαρος και Άρης.
• Η ισραηλινή προσομοίωση D-MARS στον κρατήρα Ραμόν, στην έρημο Νεγκέβ του Ισραήλ. Οι συμμετέχοντες αποκαλούνται «Ραμοναύτες».
Δύο «Ραμοναύτες» στον σταθμό D-Mars, στο «αρειανό» τοπίο του κρατήρα Ραμόν του Ισραήλ.
Έχοντας αποθησαυρίσει την εμπειρία όλων αυτών των προγραμμάτων, κατέστη σαφές ότι τελικά καμία γήινη προετοιμασία, όσο προσεγμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να εφοδιάσει τους αστροναύτες με όσα χρειάζονται για να επιβιώσουν μακροπρόθεσμα σε άλλους πλανήτες, οπότε τέθηκαν πλέον επί τάπητος άλλες ρηξικέλευθες μέθοδοι, όπως:
Γενετική επιλογή, είτε γενετικές και /ή χειρουργικές τροποποιήσεις, μ’ άλλα λόγια αποφασίστηκε ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί είτε η επιλογή ανθρώπων που έχουν γενετική …προδιάθεση αντίστασης στην κοσμική ακτινοβολία, είτε η πρακτική του σαϊμποργκισμού / μετανθρωπισμού προκειμένου να ενισχυθεί η ικανότητά τους σε τόσο εχθρικά περιβάλλοντα.
Ωστόσο, δεν έχουν πειστεί όλοι ότι αυτές οι διαδικασίες είναι νόμιμες, αναγκαίες και ηθικές.
Μέχρι σήμερα από άποψη βιοηθικής, όταν ένας άνθρωπος υφίσταντο χειρισμούς βιοτεχνολογίας, θεωρείτο ότι υπήρχαν συνέπειες πάνω του, και οι βλάβες που θα μπορούσαν να του προκληθούν, ήταν ποινικά κολάσιμες.
Δηλαδή, η πράξη της γενετικής επιλογής και της γενετικής τροποποίησης μέχρι την εμφάνιση των mRNA εμβολίων υποτίθεται για την αντιμετώπιση της Covid-19, ήταν παράνομη και αδύνατη, και σύμφωνα με τις περισσότερες εθνικές νομοθεσίες απαγορευόταν να λαμβάνονται αποφάσεις για την πρόσληψη κάποιου για μία θέση εργασίας βάσει γενετικών πληροφοριών, όπως παράνομες ήταν και οι τεχνολογίες τροποποίησης του ανθρώπινου γονιδιώματος.
Αλλά στην εποχή της υγειονομικής δικτατορίας, οι νόμοι έχουν παραβιαστεί κατάφωρα και δεν τηρούνται πια, και γι’ αυτό μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή εν ψυχρώ.
Σήμερα η παγκόσμια ολιγαρχία, με δικαιολογία την ψευτο-πανδημία και την αρωγή του πολιτικού, του δικαστικού, του ιατρικού, του δημοσιογραφικού και του εκκλησιαστικού κόσμου, βρήκε την ευκαιρία που πάντοτε ονειρευόταν:
Να κρίνει με εντελώς δικτατορικό τρόπο, νόμιμη, αναγκαία και ηθική την τροποποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος προκειμένου να είναι υποτίθεται «ανθεκτικό» απέναντι στον κακό και «πανούργο» ιό Sars−Cov2!
Έτσι, επιχείρησε να νομιμοποιήσει τον διανθρωπισμό όλης της ανθρωπότητας, προκειμένου η πράξη αυτή να αποτελέσει προηγούμενο, ώστε να μπορεί να κηρύσσει ο,τιδήποτε ως «πανούργο κίνδυνο», προετοιμάζοντας το έδαφος και για τους αστροναύτες.
Μόνο που τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νόμιμο, αναγκαίο και ηθικό και οι κυβερνήσεις κατάφωρα εγκληματούν μαζί με τους συγκατανευσιφάγους, διότι οι εμβολιασμένοι και νοσούν και πεθαίνουν, όπως θα νοσούν και θα πεθαίνουν κάποτε και οι μεταλλαγμένοι αστροναύτες.
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου