Η πίστη και η ολιγοπιστία ηγετών και λαού…

π. Νεοφύτου Μόρφου*

Έτη πολλά ευλογημένα και σε σας. 

Να είναι τα έτη μας, έτη μετανοίας για να μπορέσουμε έτσι όλο και περισσότερο να συμμετέχουμε στην ατελεύτητη ζωή του Τριαδικού Θεού!

Εάν κοινωνούμε, εάν παίρνουμε αγιασμό, εάν ερχόμαστε Εκκλησία, εάν προσκυνούμε τις άγιες εικόνες, εάν προσκυνούμε τα ιερά λείψανα, εάν παίρνομε αντίδωρο, εάν φιλούμε το χέρι του ιερέα, ή του αρχιερέα όπου ευρίσκεται, είναι για να συμμετέχομε στη Θεία ζωή, στις ενέργειες του Τριαδικού Θεού. 

Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσομε βαθιά μέσα μας, διότι τώρα με αυτή την ασθένεια, τη λεγόμενη του κορωνοϊού, συγχύστηκε ο κόσμος και φταίνε εν πολλοίς και οι ιερείς και οι αρχιερείς, όπου έχομε Ορθόδοξους αρχιερείς. Δεν μπορούμε να φοβόμαστε τη Θεία Κοινωνία, ότι είναι πηγή ασθενείας. 

Η Θεία Κοινωνία είναι πηγή ζωής αφού είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, του Θεού. Είναι δυνατόν Αυτός που νίκησε τον θάνατο, αφού το λέμε στο Χριστός Ανέστη «θανάτῳ θάνατον πατήσας», να φοβόμαστε ότι αν κοινωνήσομε θα κολλήσομε ασθένεια; Ίσα-ίσα οι έξυπνοι Χριστιανοί σήμερα αυτό που κάνουν είναι να κοινωνούν πιο τακτικά. 

Κάμετε ότι μπορείτε να συγχωρεθείτε με όσους έχετε στενοχωρηθεί, πικραθεί, τσακωθεί, για να μπορείτε να κοινωνάτε όσο γίνεται πιο τακτικά. Νηστεία κάμετε κατά δύναμη, η Εκκλησία έχει τις ημέρες της νηστείας: Τετάρτη και Παρασκευή, να προσπαθήσουμε να τις κρατούμε,αλλά και τις άλλες ημέρες που ορίζει η Εκκλησία. Σε λίγες μέρες από τη 15η του μηνός Νοεμβρίου αρχίζει μια ωραία, απλή, εύκολη νηστεία που μας προετοιμάζει για την ημέρα, τη μεγάλη εορτή, τη μητρόπολη των εορτών, τα άγια Χριστούγεννα. 

Όλα αυτά είναι ένας τρόπος να συμμετέχομε στη ζωή του Θεού. Ο Θεός προσφέρεται, είναι «ο προσφέρων και προσφερόμενος», σε κάθε Θεία Λειτουργία. Έρχεται ο ίδιος ο Θεός και μας λέει: «Λάβετε φάγετε, πίετε εξ αυτού πάντες». Είναι λοιπόν κρίμα για την ψυχή μας, δεν είναι φιλοτιμία για την πίστη μας, για τους προγόνους μας οι οποίοι πέρασαν σε πολύ-πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, με χολέρες, με πανούκλες, με πολέμους, με φτώχειες, με κατακτητές, ένας κατακτητής έφευγε άλλος ερχόταν. 

Η Κύπρος για να δει λίγα χρόνια ελευθερίας πέρασαν 750 χρόνια σκλαβιάς. Και οι πάπποι μας δεν λύγισαν οι περισσότεροι, και την πίστη την κράτησαν, και Ορθόδοξοι Έλληνες έμειναν και κατά τη διάρκεια των κατακτήσεων από καιρού εις καιρόν όλο και μία επιδημία είχαν, εκείνοι και αν δεν είχαν. Αλλά ξέρετε τι είχαν εκείνοι που σ’ εμάς λιγόστεψε; Είχαν πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. 

Αμέσως έβγαιναν να κάμουν λιτανεία με τις εικόνες τους, όπου είχαν λείψανα αγίων και με τα λείψανα τους. Χθες έκαναν στη Θεσσαλονίκη κάμποσους εορτασμούς, ο άγιος μυρόβλυζε ακαταπαύστως. Αν πάτε μέσα στο διαδίκτυο και γράψετε, όσοι μπαίνετε: «Μύρο αγίου Δημητρίου», λέει ότι, αυτή τη βδομάδα που πέρασε, στη Θεσσαλονίκη εκεί που είναι το κέντρο τιμής του αγίου Δημητρίου, δεν ξανααισθάνθηκαν οι σύγχρονοι Θεσσαλονικείς τόση ευωδία να βγαίνει από τα λείψανα, ιδιαιτέρως από την κάρα του αγίου Δημητρίου-πραγματικός μυροβλύτης. 

Ο αρχιμανδρίτης που κρατούσε την κάρα όλο του το φαιλόνιο βράχηκε από το μύρο που έβγαινε. Μα σκεφτείτε λογικά, μια κάρα ενός αγίου τί είναι; Οστά γυμνά, κόκκαλα, αλλά είναι γεμάτα χάρη, είναι γεμάτα από την ενέργεια του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, είναι γεμάτα από τη ζωή του Θεού.

Πήγα μια φορά να εξομολογηθώ στον άγιο Πορφύριο, και του λέω: «Γέροντα, εγώ θέλω να γίνω μοναχός, αλλά όλοι μου λένε να γίνω και ιερομόναχος. Όπως έγινε ο πάτερ Δοσίθεος χτες διάκος, όπως είναι ο πάτερ Ιάκωβος. Έχω, του λέω, εγώ τις δυνατότητες, μου επιτρέπει η Εκκλησία»; 

Μου λέει: «Μου επιτρέπεις να εξετάσω τι αμαρτίες έκαμες»; Ήμουν 22-23 χρονών. Άρχισε ο άγιος να με ρωτά: «Έκανες το τάδε, έκανες το τάδε»; Στην αρχή μου έλεγε απλά πράγματα, εύκολα, όταν τελειώσαμε με τα χοντρά-χοντρά και αναθάρρησα μου λέει: «Βεβαίως μπορείς να γίνεις». Μετά μου λέει: «Παιδί μου, να πάμε και λίγο πιο χαμηλά». «Πού πιο χαμηλά», του λέω. «Μέσα στην ψυχή σου, παιδί μου. Εγώ τώρα βλέπω κάποια πράγματα που εσύ δεν βλέπεις». Και άρχισε να με ρωτά: «Το τάδε το σκέφτηκες, το τάδε το επιθύμησες, πώς το σκέφτηκες, πώς το επιθύμησες»; Λεπτομέρειες και λεπτομέρειες, τέτοια πράγματα. 

Εγώ ντράπηκα. Μου έκανε ερωτήσεις δύσκολες. Αλλά τι διαπίστωσα; Όσο δυσκολευόμουν, εξομολογούμουν με ειλικρίνεια, με ευθύτητα, (Δόξα τω Θεώ, το έχω αυτό, δεν μπορώ να υποκριθώ, τόσο το μάλλον απέναντι σε έναν άγιο, όπως τον άγιο Πορφύριο), ξαφνικά τι διαπιστώνω; Όσο πιο ειλικρινής και αποκαλυπτικός γινόμουν στην εξομολόγηση μου γέμισε το κελί, το δωμάτιο του αγίου Πορφυρίου ευωδία.

Κύριε ελέησον, λέω, η ευωδία βγαίνει από τον άγιο Πορφύριο, από  το σώμα του. Ζωντανός ο άγιος τότε. Αυτός το κατάλαβε. Μου λέει: «Ξέρεις, όχι να λες ότι πήγα και εξομολογήθηκα στον Πορφύριο και ο Πορφύριος ευωδίασε. Δεν είμαι εγώ, παιδί μου, που ευωδιάζω. Έχω μερικά εδώ λείψανα αγίων και όταν γίνεται καθαρή, ειλικρινής εξομολόγηση, χαίρονται». Και πώς θα δείξει τη χαρά του έναν λείψανο αγίου; Είτε με την ευωδία, είτε όπως του αγίου Δημητρίου με την μυροβλυσία. Πώς θα δείξει την χαρά της μια εικόνα, ότι ευαρεστείται από τη δική μας λατρεία, από τη δική μας προσευχή, από τη δική μας παρουσία, από το ταπεινό μας φρόνημα, το συγχωρητικό μας φρόνημα; Είτε θα ευωδιάσει, είτε θα μυροβλύσει. 

Αν θέλει να μας δείξει ότι δεν είναι ευχαριστημένη, θα αρχίσει να δακρύζει, όπως συμβαίνει 45 μέρες τώρα στην Αθήνα εκεί στον Βύρωνα που μια εικόνα της Παναγίας κλαίει συνεχώς. 

Η Μεγάλη Εβδομάδα που μας πέρασε, που ήταν κλειστές οι εκκλησίες στην Αθήνα όλες -λόγω της ολιγοπιστίας και αρχιερέων, και ιερέων, και λαού έκλεισαν οι εκκλησίες- ο Εσταυρωμένος στο γηροκομείο Αθηνών έβγαζε αίμα, για να μας δείξει ότι εμείς τον ματώσαμε, εμείς ολιγοπιστήσαμε απέναντί Του. Τί έκαμναν οι πρωτινοί; Και εδώ στη Μαραθάσα ιδιαιτέρως αυτό το έθιμο τουλάχιστον στον Μουτουλλά το κρατούν μέχρι σήμερα. 

Μόλις είχαν αρρώστιες, ή θανάτους από ατυχήματα απανωτούς μέσα στο χωριό τους: «Να κάνουμε λιτανεία, έλεγαν, τις άγιες εικόνες σε όλο το χωριό από παρεκκλήσι σε παρεκκλήσι, από ξωκλήσι σε ξωκλήσι, να αγιαστούν οι δρόμοι, ο αέρας». 

Τί κάναμε εμείς; Ακούσατε πουθενά να γίνει λιτανεία; Θέλαμε να κάμουμε λιτανεία την εικόνα του Αγίου Ηρακλειδίου, που είναι το λείψανο του πάνω,  από  τη Σκουριώτισσα να την πάρουμε εκεί που βαφτίστηκε ο άγιος στον Λαμπαδιστή. Ετοιμαστήκαμε μια χαρά, παραμονές η αστυνομία τι μας είπε: «Δεν μπορούμε να σας επιτρέψουμε, λέει, δεν έχουμε τόσους πολλούς αστυνομικούς να αστυνομεύουν, διότι θα έρθει κόσμος εκεί που θα προσκυνούν και μπορεί να έχομε μετάδοση του ιού». Και δεν επέτρεψαν να γίνει η λιτανεία. 

Τώρα στον «Άγιο Δημήτριο» μυροβλύζει ο άγιος έχει μια εβδομάδα, τρέχει καννούριν, όπως λέμε στην Κύπρο, σαν φουντάνα, σαν βρύση το μύρο του και έρχεται το κράτος και τί λέει: «Να μην γίνει η λιτανεία του λειψάνου του αγίου, γιατί θα γίνει συνωστισμός και μπορεί να έχομε μεγάλη μετάδοση και πολλά κρούσματα». 

Σας λέω, είναι να μην μας κάψει ο Θεός μετά; Με τέτοιαν ολιγοπιστία που δείχνουν πρώτα οι κρατούντες και ακολουθούν δυστυχώς αρκετοί από τους αρχιερείς σ᾿ αυτή την νοοτροπία, και οι ιερείς και μετά ο κόσμος. Ό,τι κάνουν οι ηγέτες του, θα κάνει και ο κόσμος. Αυτά τα λέω για να προβληματιστούμε. 

Μας έστειλε ο Θεός αυτή τη χρονιά και την άλλη που έρχεται να δώσουμε εξετάσεις πίστεως όλοι μας σε όλο τον κόσμο. Όχι μόνον οι Έλληνες, όλος ο κόσμος. 

Λεν μερικοί άνθρωποι του Θεού, ότι έρχεται άλλη αρρώστια, όχι κορωνοϊός, που εκείνη θα είναι η μεγάλη και η πραγματική αρρώστια, γιατί δώσαμε εξετάσεις και αποτύχαμε, και ολιγοπιστήσαμε. Και νομίσαμε θα μας σώσουν οι μάσκες, μάσκες βάζουν στα καρναβάλια, δεν βάζουν στη Θεία Λειτουργία. 

Γιατί εδώ ερχόμαστε με πίστη, δηλαδή με εμπιστοσύνη στην χάρη, στην ενέργεια του Θεού. Όποιος πιστεύει. Ο Χριστός κάνει τη δουλειά του και με λίγους. Είπε: «όπου εισί δύο ή τρείς εις το εμόν όνομα, εγώ ειμι εν μέσω αυτών». Ούτε 22 είπε, ούτε 102 είπε, δύο ή τρεις. Να τα έχομε κατά νουν αυτά. 

Όπως ακούσατε σήμερα δεν γιορτάζει μόνον ο άγιος Δημήτριος  είναι και η επέτειος ενός μεγάλου σεισμού που έγινε στα χρόνια της βυζαντινής περιόδου και μας περικυκλώνουν οι σεισμοί όπως έχετε δει τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο. Και οι άνθρωποι του Θεού λένε ότι και στην περιοχή μας έρχονται πολλοι, πολλοί μεγάλοι σεισμοί.

Γι’ αυτό παρακαλώ την αγάπη σας να αυξήσετε πρώτα τη μετάνοιά σας, και η εξομολόγησή μας να είναι όσο γίνεται πιο ειλικρινής, πιο καθαρή για να χαίρονται και να ευωδιάζουν και τα λείψανα και οι εικόνες, για να μυροβλύζει η ψυχή μας, για να είμεθα έτοιμοι για την αιώνια ζωή, για να συμμετέχουμε στη Θεία ζωή του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Το εύχομαι σε σας, να το εύχεσθε και εσείς για μας. 

Ο άγιος Δημήτριος να δυναμώσει την υπομονή μας και την πίστη μας, και να λέτε αυτό που έλεγαν όλοι οι σύγχρονοι άγιοι: «Χριστέ μου, δως μου την υπομονή και την πίστη των αγίων». Διότι από ότι φάνηκε σε όλους μας κλήρο και λαό, στην εποχή μας μειώθηκε και η υπομονή μας, και η πίστη μας, και η εμπιστοσύνη μας δηλαδή στο έλεος, στη θεραπευτική δύναμη της χάριτος του Τριαδικού Θεού. 

Όταν κάτι μας λείψει πηγαίνομε και το αγοράζομε. Η Εκκλησία δεν θέλει χρήματα, η Εκκλησία θέλει πρώτα απ᾿ όλα πίστη. Άμα έχει κάποιος χρήματα και προσφέρει, καλοδεχούμενα, και τα αξιοποιούμε, όπως βλέπετε, τουλάχιστον εδώ. Αλλά δεν είναι το παν το χρήμα, αυτό που είναι το παν είναι η πίστη. 

Και όταν βλέπομε ότι για διάφορους λόγους ή ο φόβος αυξάνεται μέσα μας, ή η πίστη ελαττώνεται, είναι και αυτό μια αμαρτία μας, να ζητήσουμε από τον Χριστό: «Συγχώρα με Χριστέ μου, αύξησε την πίστη μου, πρόσθεσε μου  πίστη». Έτσι να Του λέμε: «Χριστέ μου, δως μου την υπομονή και την πίστη των αγίων». Δεν είμαστε άγιοι, γι’ αυτό και ολιγοπιστούμε, γι᾿ αυτό και έχουμε φόβο, να ταπεινωνόμαστε όμως.

Χαίρομαι που έρχεστε στις ακολουθίες μας. Ο κάθε ένας ας έρθει κατά την πίστη του, Αλλά κανένας, κανένας, ούτε και εγώ πρώτος να επαναπαυθώ με αυτό που έχω, πάντοτε να ζητώ κάτι περισσότερο: «Χριστέ μου, δυνάμωνε την υπομονή μου! Δυνάμωσε την πίστη μου, να κάνει θαύματα, να έχει Πνεύμα Άγιο, να έχει τη δύναμη, τη χάρη του αγίου Δημητρίου». 

Που όταν χρειάστηκε ο μαθητής του ο άγιος Νέστορας δύναμη πήγε και τον ευλόγησε στη φυλακή, και πάλεψε με ποιόν; Με τον γίγαντα της εποχής εκείνης τον Λυαίον. Και ο μικρός Νέστορας τον νίκησε φωνάζοντας, μία προσευχή: «Θεέ του Δημητρίου»! Ακούτε, τι του είπε ο άγιος Νέστορας πριν μπει μέσα στο στάδιο να αγωνιστεί; «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι»! Και ο Θεός του αγίου Δημητρίου τον βοήθησε. Και γιορτάζει ο ένας άγιος τη μία ημέρα και την άλλη ο άλλος, ο Νέστωρας. 

Έτη πολλά ευλογημένα και να μυροβλύζουν τα έτη μας από πίστη και υπομονή εν Χριστώ.

 

 *Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου π. Νεοφύτου στη Θεία Λειτουργία της  εορτής του αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρος, που τελέσθηκε στον πανηγυρίζοντα ομώνυμο ναό της κοινότητος Αγίου Δημητρίου Μαραθάσας, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (26.10.2020).