Απαντά καλά λίαν τα έγραψε ο αλεξανδρινός. Όντως κι εμένα αυτή η αίσθηση με κατακλύζει. Ασήμια, άμβωνες, ξυλόγλυπτα, εικόνες και βαρύ θυμίαμα από αυτό που τυλίγει το θυσιαστήριο στην ομίχλη του Θαβώρ. Στολές βαριές, ως του αυτοκράτορα. Κι όλα με ένα στόχο. Με ένα μονάχα υψηλό σκοπό. Να παρομοιάσουμε με κτιστά μέσα το ουράνιο μεγαλείο που σε τίποτα δεν μοιάζει με τα καθ' ημάς. Να δούμε ως βασιλέα τον αρχιερέα, ως πρότυπο του Βασιλέως της Δόξης. Να δούμε τους διάκους ως αγγελικές δυνάμεις απαστράπτουσες εντός της Δόξης. Να βιώσουμε την παραδείσια ανάπαυση δια της αισθητικής αναπαύσεως με μέσα μάλλον κραυγαλέα. Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο. Δόξα τω Θεώ, όμως, όταν ακουστεί το "δι' ευχών", όταν τα βαριά υφάσματα διπλωθούν, τότε προβάλει από μέσα, ίσως η πληρέστερη έκφραση του Χριστού, το Λαύριο φθαρμένο ράσο που ανοίγει πλώρη για το διακόνημα.
Φωτογραφία: από την Ιερά Αγρυπνία επί τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Ιερά Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
1 σχόλιο:
Κι όμως αν μελετήσουμε
το πράγμα βαθύτερα...
θα δούμε πράγματα
απίστευτα...
ήτοι...
το απίστευτα λ ι τ ό
κι α π έ ρ ι τ ο μεγαλείο
που υπήρχε διαχρονικά στα βυζάντινά χρόνια
αλλά... δυστυχώς τα περισσότερα δείγματα
αμφίων...πολυελαίων...
...και γενικά
κάθε πράγματος
που θα δούμε
σε μουσεία και
λευκώματα
δυστυχώς...
προέρχονται από την εποχή τής παρακμής από
τα μέσα του 17ου αιώνα περίπου και μετά
που... κατέληξε
στα όσα ανόσια προσπάθησαν να
θεραπεύσουν φιλότιμα
οι κολλυβάδες
κι εκδιώχτηκαν από το Όρος, για να μπορέσει η παρακμή
να φτάσει σε...
μασώνους πατριαρχάδες
και στη σημερινή βαβέλ
...
παρά την σθεναρή αντίσταση οσίων
ανθρώπων του Θεού
που φρόντισαν γιά να υπάρχει μιά μαγιά...
που σύν Θεώ αντιστέκεται...!
Δημοσίευση σχολίου