Ὁ Ἅγιος Γερμανός (12/5) ἐγεννήθη στήν Κωνσταντινούπολη καί τό ἔτος της γεννήσεώς του δεν είναι δυνατό -κατά τους μελετητές- να προσδιορισθή επακριβώς, εξαιτίας της καταστροφής των περισσοτέρων στοιχείων του βίου του από την λαίλαπα της εικονομαχίας. Οι περισσότερες πηγές αποδέχονται το 640, ενώ ένας πιο προσεκτικός υπολογισμός (σε συσχετισμό με την ημερομηνία της κοιμήσεώς του) την οριοθετεί περί το 650. Ο Γερμανός κατήγετο από επιφανή οικογένεια κι ο πατέρας του Ιουστινιανός ήτο ευγενικής καταγωγής και κατείχε το αξίωμα του πατρικίου στην αυτοκρατορικήν αυλή. Μετά την δολοφονία του βασιλέως Κώνστα (+660) από στασιαστές εις την Σικελίαν, ο υιός του Κωνσταντίνος Πωγωνάτος, επιστρέφοντας εις την Κωνσταντινούπολη, διέταξε την εκτέλεσιν ορισμένων αξιωματούχων τους οποίους θεωρούσε υπαιτίους του εγκλήματος. Μεταξύ αυτών ήτο κι ο Ιουστινιανός, ο οποίος εξαιτίας των καλών σχέσεων που είχε με την Σύγκλητο και την συγγενική σχέση με την δυναστεία του Ηρακλείου, εσυκοφαντήθη από αντιπάλους του ότι επιβουλευόταν τον θρόνον. Ο Γερμανός, που τότε ήτο σε ηλικίαν 20 ή κατ᾿ άλλους 15 ετών, ευνουχίσθηκε ώστε να μη υπάρξη ποτέ η δυνατότης να διεκδικήση τον θρόνο. Παρόλο που δεν παρέχονται επαρκείς πληροφορίες για αρκετά μεγάλο διάστημα της ζωής του, είναι γνωστό πως το όνομα Γερμανός το έλαβε μετά την κατάταξή του στην Αγία και Μεγάλην Εκκλησία, την οποίαν υπηρέτησε το υπόλοιπο της ζωής του ανεβαίνοντας την κλίμακα της ιεραρχίας της. Επί πατριαρχίας Κύρου (705-706), σε ηλικία 37 ετών, εχειροτονήθη Επίσκοπος Κυζίκου, ενώ το 715 επί βασιλείας Αναστασίου του Β΄ και με σύμφωνη γνώμη κλήρου, συγκλήτου και λαού εκρίθη ως ο πλέον κατάλληλος για το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Το γεγονός ότι ήτο ευνούχος δεν αποτέλεσε κώλυμα στην ιερωσύνη και την πατριαρχία διότι απεδόθη σε ακούσια και βιαία πράξιν. Ως Πατριάρχης ο Γερμανός ηργάσθη, με όλη την πνευματικότητα και την ηθική που χαρακτήριζαν τον ενάρετο βίο του, για την ενότητα και την ειρήνη της Εκκλησίας. Όταν ο εικονομάχος αυτοκράτωρ Λέων ο Ίσαυρος -έχοντας μάλιστα στο πλευρό του και τον μαθητή του Γερμανού Αναστάσιον- τον πρόσταξε να συμμορφωθή με τα ασεβή διατάγματά του, αυτός όχι μόνο δεν υπάκουσε σ᾿ αυτά, αλλά παρότρυνε τον λαόν εις αντίστασιν. Ηναγκάσθη έτσι να παραιτηθή το 730, αφού κατέθεσε το ωμοφόριό του πάνω στην αγία Τράπεζαν. Ο Άγιος Γερμανός, ο οποίος κατά τον Άγιον Ιωάννη τον Δαμασκηνό προσομοιάζει με τους Προφήτες της Π. Διαθήκης οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τους πολιτικούς άρχοντες, αφού κακοποιήθηκε με ραπισμόν, εξορίσθηκε μαζί με άλλους Πατέρας, ενώ κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι απεσύρθη οικειοθελῶς στο πατρικό του στο Πλατώνιον ή Πλατάνιον, έως και την ημέρα της κοιμήσεώς του.
Εκοιμήθη μετά από σύντομον ασθένεια το 740 και ετάφη στην Μονή της Χώρας, η οποία ευρίσκετο πλησίον της οικίας του. Κατά την διάρκεια του ενταφιασμού του αλλά και μετά από αυτόν πολλά θαυμαστά και εξαίσια συνέβησαν!..
Ο Άγιος Γερμανός, μετά την δικαίωσή του από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδον, εντάχθηκε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας και κατετάγη στους Ομολογητές της Πίστεως.
Επί της Πατριαρχίας του Αγίου, όταν το 718 διεσώθη η Κωνσταντινούπολις από βαρβαρικήν επιδρομή, συνεπληρώθη υπό του Αγίου Ανδρέου Κρήτης ο Ακάθιστος Ύμνος. Επίσης ο Άγιος Γερμανός κατέλιπεν αξιόλογον υμνογραφικό και συγγραφικόν έργο, δυστυχώς όμως τα περισσότερα έργα του κατακάηκαν με διαταγή του Λέοντος. Περιεσώθησαν δε από μεν τους ύμνους, 104 Στιχηρά και 22 Κανόνες, από δε τα συγγράμματά του τα εξής: α) «Περί αιρέσεων και Συνόδων», β) «Τρεις δογματικαί επιστολαί επί των εικονομάχων» (προς Ιωάννην Επίσκοπον Συνάδων, προς Κωνσταντίνον Επίσκοπον Νακαλείας και προς Θωμάν Επίσκοπον Κλαυδιουπόλεως), γ) «Οκτώ λόγοι» (δύο στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού κατά την ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως και την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, δύο στα Εισόδια της Θεοτόκου, τρεις εις την Κοίμηση της Θεοτόκου και ένας εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου), δ) «Ομιλία» (εις τα εγκαίνια του ναού της Θεοτόκου και τα άγια σπάργανα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος…
Ξυνωρίδα τῆς θείας Ἐκκλησίας τάς σάλπιγγας, Γερμανὸν σοφὸν Ἱεράρχην καὶ κλεινὸν Ἐπιφάνιον, τιμήσωμεν προφρόνως οἱ πιστοί, τὸν μὲν ὡς ἐν φρονήματι στερρῷ ὑπὲρ τῆς Χριστοῦ εἰκόνος, τὸν θεομάχον Λέοντα ἐλέγξαντα, ὡς μάστιγα δὲ αἱρέσεων δεινήν, τὸν ἅγιον Ἐπιφάνιον, Οὗτοι γὰρ ἐκτενῶς ὑπὲρ ἠμῶν, ἀεὶ πρεσβεύουσι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης…
Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἄναρχου θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας, σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανὸν ὡς λαμπροὶ γὰρ τῶν ἀρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι' ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.
Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς…
Ἱεραρχῶν τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα, ἀνευφημήσωμεν πιστοὶ κατὰ χρέος, σὺν Γερμανῷ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιoν, οὗτοι γὰρ κατέφλεξαν τῶν ἀθέων τὰς γλώσσας, δόγματα σοφώτατα, διαθέμενοι πᾶσι, τοῖς ὀρθοδόξως μέλπουσιν ἀεί, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριoν.
M α ν ώ λ η ς M ε λ ι ν ό ς
Θεολόγος Συγγραφεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου