ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Υπάρχει μια τάση να προβάλλεται το θάρρος των Μυροφόρων να πάνε στον τάφο.

Η πραγματικότητα είναι όμως οτι οι μυροφόρες γυναίκες ήταν πρώτον αμελητέες για τους ανδρες , την φρουρά , τους εχθρούς του Χριστού. Ειδικα σαν γυναικες ήταν αντικειμενο περιφρονησης από τους ορθόδοξους Εβραίους.
Δεν υπολογιζε κανεις την παρουσια τους.

Δευτερον τα ταφικά εθη ήταν ανεκτά για την εποχή και η παρουσία των γυναικών δεν δημιουργούσε προβλημα σε κανεναν.

Τριτον οι μυροφόρες δεν πήγαν κρυφά στον Τάφο. Απο την ωρα της Ταφης εως το πρωί της Κυριακής , ομαδες γυναικών πηγαινοερχοταν στον Τάφο, χωρις ενόχληση,μεσολαβούσης μιας διακοπής για τον εορτασμο του σαββάτου.

Τεταρτον, ήταν η ανθρωπινη αγάπη και η θρησκευτική λατρεία τους προς τον Θεανθρωπο, οπου τις κινούσαν στην φροντιδα και οχι μια φεμινιστική ή ζηλωτική ορμή.

Πεμπτον, οι κατ εξοχην θαρραλέοι ήταν ο Ιωσηφ και ο Νικοδημος, οι οποίοι ηταν εξέχουσες προσωπικοτητες και ομως δεν φοβηθηκαν να εκτεθουν μπροστά σε ολους. Ήταν αυτοι που ρισκαραν γιατι αυτοί ξεχωριζαν σαν αρχοντες.

Έκτον , γνωριζουμε οτι οι Μυροφόρες ήταν όλες τους ωριμες και ευκατάστατες γυναίκες και όχι μικρές και απειρες στην ηλικία. Τους απασχολούσαν πρακτικά ζητηματα, οπως η προμήθεια αρωμάτων και τα συναφών και η αρση του λίθου και όχι αδιόρατοι φόβοι .

Έβδομον, οι μυροφόρες δεν περίμεναν μεχρι να γίνει μέρα. Μολις περασε η αργία του σαββάτου και ενώ ακομα ηταν νυχτα, μολις τους δοθηκε ευκαιρία ετρεξαν στον ταφο. Ειχαν σπουδή,βιασύνη να τρεξουν εκεί. Αυτο το υπαγορευε η συγκινητική τους αγάπη και οχι κάποια επαναστατική φυση.

Δεν πρεπει λοιπον στην ερμηνεία να μπερδεύουμε τον συνθηματισμό με την πνευματική αληθεια.
Οι Πατέρες βλεπουν κυριως στις μυροφορες ηθικά προτυπα αφοσιωσης και νηπτικά συμβολα για μιμηση σε μια πνευματική ζωή.

π.Π.