Μητροπολίτες ο Δούρειος Ίππος της Πανδημίας

Οι Μητροπολίτες Ναυπάκτου, Μεσσηνίας και Ν. Ιωνίας κατά τη διάρκεια συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Φόρουμ των Δελφών με θέμα την Εκκλησία απέναντι στην πανδημία. Έκαναν αναφορά στις προκλήσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η Διοικούσα Εκκλησία, όπως τις συγκρούσεις μεταξύ: Α) Εκκλησίας και Πολιτείας, Β) Πίστεως και Επιστήμης, Γ) Ιεράς Συνόδου και Μελών της Εκκλησίας και Δ) Εκκλησίας και ΜΜΕΣύμφωνα με την κρίση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, «η Διαρκής Ιερά Σύνοδος χειρίσθηκε το θέμα αυτό με θαυμαστή διάκριση, ακολουθώντας την αριστοτελική αρετή, η οποία βρίσκεται μεταξύ της υπερβολής και της ελλείψεως».

Στην προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσει κανείς τα βαθύτερα φιλοσοφικά μηνύματα που επιχειρεί να περάσει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου -που ουδεμία σχέση έχουν με τον θεολογικό λόγο που θα έπρεπε να ρέει από τα χείλη του- ανατρέχει στα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη¹. Εκεί, ο αρχαίος φιλόσοφος κάνει αναφορά στις έννοιες της υπερβολής και της ελλείψεως λέγοντας ότι η αρετή βρίσκεται στη μεσότητα μεταξύ δύο λαθών, της υπερβολής και της έλλειψης. Ο Αριστοτέλης συσχέτισε την αρετή με την ευδαιμονία του ανθρώπου, η οποία ορίστηκε ο τελικός σκοπός της ζωής του.
Κατ’ αναλογία ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου θεωρεί πως ο σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας μπορεί παρομοιαστεί με την αριστοτελική αρετή της μεσότητας. Αξιολόγησε λοιπόν όλη την πνευματική κατρακύλα της Διοικούσας Εκκλησίας με πρόσχημα τα μέτρα για τον κορωνοϊό, ως θαυμαστή διάκριση βασισμένη στη μεσότητα της Πίστης. Διαφορετικά, αν η Διοικούσα Εκκλησία στο ζήτημα του κορωνοϊού επέλεγε την υπερβολή, δηλαδή μία θέση ακλόνητη για τα ζητήματα Πίστεως, θα ήταν λάθος.

Το στ’ αλήθεια ανησυχητικό είναι πως, αν οι υψηλά ιστάμενοι στην εκκλησιαστική ιεραρχία πιστεύουν πως το κλείσιμο των ναών, οι αποστάσεις, η μη προσκύνηση των Αγίων Εικόνων, η μασφορία χοροστατούντων των μασκαράδων Επισκόπων, οι διπλές Θείες Λειτουργίες και τα self test εντός των ναών, είναι η μέση οδός, τότε ποια είναι γι’ αυτούς τα φρικτά εκκλησιολογικά παραπτώματα; Άραγε υποτιμούν τη νοημοσύνη του πληρώματος της Εκκλησίας ή στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το υπέρλογο του Θεού βάσει της αριστοτελικής φιλοσοφίας, έχασαν τα λογικά τους;

«οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς ἢ ζεστός οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου». (Αποκάλυψη Ιωάννου 3,15-16)

Εκφράστηκαν λοιπόν ως οι κεφαλές της Εκκλησίας που λειτουργούν σαν ο Δούρειος Ίππος για χάρη της δαιμονικής διαστρέβλωσης της ορθόδοξης λειτουργικής ζωής. Ενδεδυμένοι το ένδυμα της αρχιεροσύνης απέφυγαν να αντιληφθούν τη σημασία του ρόλου και της διακονίας τους για την επίτευξη της σωτηρίας του ποιμνίου, να υπηρετήσουν το έργο της Εκκλησίας του Χριστού, να γίνουν μιμητές των Αγίων Αποστόλων και να μας εμπνεύσουν με τη δύναμη της Πίστης τους. Στον αντίποδα, επέλεξαν λόγοις και έργοις, με τεχνάσματα, δόλο και πονηρία να αποπροσανατολίσουν το ποίμνιο, ώστε όχι μόνο το απολωλός πρόβατο να συμπαρασύρουν στην πλάνη, αλλά και ολόκληρη την ιερή ποίμνη του Κυρίου. Την ίδια μετριότητα ή αλλιώς φτήνια για την Ορθόδοξη Πίστη έδειξαν και στο Κολυμπάρι και στο Ουκρανικό, και τώρα, όμοια πράττουν μπροστά στον δογματολογικό όλεθρο που επιφέρει η διαχείριση του κορωνοϊού. Η μετριότητα δεν είναι αρετή στον ορθόδοξο κόσμο, είναι ό,τι απέμεινε από την ντροπή των προδοτών της Ορθοδοξίας. Η ανόθευτη Πίστη και η βίωση του γλυκασμού της, φωλιάζει στο απόλυτο δόσιμο στον Θεό, στην πίστη των άκρων. Όλα για τον Κύριο ή όλα για τον Διάβολο. Κόλαση ή Παράδεισος, άλλη λύση δεν υπάρχει!

Αλλά και η πρώτη εντολή, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου», πόσο ταιριάζει με τον «θεό» της μετριότητας και της έκ-πτωσης που αρέσκονται να μας παρουσιάζουν;

Φαίνεται πως οι αντιπατερικές και αντικανονικές πρακτικές που διενεργούνται από τη Διοικούσα Εκκλησία, δυστυχώς, μόνο με φιλοσοφικά ερείσματα -στείρα από γνώση Θεού- μπορούν να δικαιολογηθούν. Οι αξιόλογοι θεολόγοι και τιτλούχοι αν δεν έμεναν στην παπικού τύπου άσκηση του αξιώματος της ιεροσύνης, ίσως επεδίωκαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους βασιζόμενοι σε πατερικά ερείσματα και ευαγγελικές διδαχές. Και τότε, ίσως αντιλαμβάνονταν πως όσο απομακρύνουν τη Διοικούσα Εκκλησία από τον Λόγο της Αληθείας, τόσο βυθίζονται στη φαυλότητα και μετεωρίζονται μεταξύ Κόλασης και Παραδείσου.

• 1 (Ἀριστοτέλης, Ἠθικά Νικομάχεια, Β, 1106b 27-1107a 8)

 

πηγή