Στην κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στο βορειοδυτικό τμήμα της Θεσσαλίας, ανάμεσα στα Χάσια όρη ΒΑ και την Πίνδο δυτικά, εκεί που τελειώνει η Θεσσαλική πεδιάδα, υψώνονται γιγάντιοι βράχοι που δημιουργούν ένα θέαμα μοναδικό ίσως στον κόσμο.Εδώ και χίλια περίπου χρόνια άρχισαν να ασχολούνται οι ιστορικοί και οι γεωλόγοι με τη δημιουργία αυτών των βράχων, διατυπώνοντας διάφορες θεωρίες.
Στις κοιλότητες αυτών των βράχων, στις σχισμές τους και στις κορυφές τους βρήκαν αρχικά προστασία οι άνθρωποι της περιοχής από τις επιδρομές διαφόρων κατακτητών και αυτών που πέρασαν από την περιοχή.Στους βράχους αυτούς βρήκαν καταφύγιο και αρκετοί τολμηροί ερημίτες και αναχωρητές οι οποίοι αναζητούσαν ψυχική ηρεμία, γαλήνη και με την προσευχή επιδίωκαν την χριστιανική τελειότητα.
Στην αρχή οι ασκητές ήταν απομονωμένοι και προσεύχονταν σε μικρά παρεκκλήσια, τα λεγόμενα “προσευχάδια”, όχι μόνον για τη δική τους σωτηρία αλλά και για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ζωή τους ήταν λιτή και η εργασία επίπονη.Το πότε κατοικήθηκαν οι βράχοι δεν είναι γνωστό, σύμφωνα όμως με τις γραφές που υπάρχουν, παρουσιάζεται ο μοναχισμός όταν πλέον είχε οργανωθεί ως φαινόμενο. Σύμφωνα με τους βυζαντινολόγους, οι πρώτοι ασκητές πρέπει να είχαν καταφύγει στους βράχους προς το τέλος τις πρώτης χιλιετίας.
Ως πρώτος ασκητής αναφέρεται ο Βαρνάβας περί τα 950-970 μ.Χ., ο οποίος ίδρυσε τη Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα (1340-1350 μ.Χ.), ιδρύεται η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος από τον όσιο Αθανάσιο, ο οποίος έδωσε στον μεγάλο βράχο “Πλατύ Λίθο” το όνομα Μετέωρο και από τότε όλοι οι βράχοι φέρουν αυτό το όνομα, Μετέωρα. Τί να ήθελαν όμως, ή τί θέλουν ακόμη και σήμερα οι ασκητές εκεί πάνω; Την επικοινωνία αρχικά και την ένωση ύστερα με τον Θεό. Ανέβηκαν στους βράχους, όχι για να μην ακούν τα βάσανα και τις στενοχώριες των αδελφών τους κοσμικών, αλλά για να τα αφουγκράζονται, και καθαρμένα με τις προσευχές και τα δάκρυά τους, να τα “στέλνουν” στον Κύριο του σύμπαντος!
Ανέβηκαν στους βράχους, για να καθαρισθούν από τις κοσμικές – αποπλανητικές φροντίδες, και έτσι ανάλαφροι να ανυψωθούν στα ουράνια υψίπεδα της αγιότητος! Ξεχώρισαν από τους ανθρώπους, αλλά δεν ξέχασαν τις ανάγκες και τους πόνους τους. Στάθηκε αδύνατον να περιφρονήσουν τοις δυσκολίες και , ποτέ δεν απομακρύνθηκαν ουσιαστικά από τις ελλείψεις τους!
Κάθε κοσμικός, ήταν πάντα για τους μετεωρίτες μοναχούς, αδελφός-συνάνθρωπος, “υπέρ ου Χριστός απέθανε”. Αυτή η αγάπη των ασκητών πηγάζει αναμφίβολα από την Σαρκωμένη Αγάπη του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία σφραγίζει και εμποτίζει την ασκητική τους ύπαρξη.
Για χάρη αυτής της Αγάπης, οι Μετεωρίτες βιάζουν (κατά Χριστόν) τη φύση τους, δίνουν καθημερινά αίμα για να λάβουν Πνεύμα! Αρνούνται τις κοσμικές ευκολίες και απολαύσεις, ώστε να γευθούν την ουράνια παρηγοριά του Αγαπημένου Νυμφίου των ψυχών τους. Κι ενώ το σώμα τους λιώνει καθημερινά από τις εκούσιες κακουχίες, η ψυχή τους ανθίζει και μοσχοβολά σα νεόκοπο λουλούδι! Να γιατί ο Ουράνιος Νυμφίος τους ανταμείβει πλουσιοπάροχα με τα σημάδια της Αγιότητος, από ετούτη τη ζωή!
Οι θαυματουργικές επεμβάσεις τους, η προόραση, το τιθάσεμα της κτήσεως και οι θερμότατες προσευχές τους, στολίζουν και την δική τους ζωή μα και την κοσμική κοινωνία γύρω τους. Έτσι τα Μετεωρίτικα ουράνια μα και τα φυσικά κάλλη των Αγίων, τους κάνουν ξακουστούς στα πέρατα του κόσμου! Ακριβώς έτσι, όπως είχε υποσχεθεί ο Θεάνθρωπος! “Τους δοξάζοντάς με, αντιδοξάσω”. Πολλές ευχαριστίες στον πρόεδρο του συλλόγου τυφλών Ελλάδος Γιάννη Παπαχρήστο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου