«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός•
και μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα•
ανάξιος δε πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα.
Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής,
ίνα μη τω θανάτω παραδοθής,
και της Βασιλείας έξω κλεισθής•
αλλά ανάνηψον κράζουσα•
Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός,
διά της Θεοτόκου, ελέησον ημάς.»
Διπλές, τριπλές ακολουθίες, νηστεία, εξομολόγηση, μέριμνες γραφείου, φροντίδα εμπερίστατων ανθρώπων, σωματική εξάντληση, να τον βλέπεις να απλώνει το χεράκι του για να στηριχθεί σε κάποιον που ήταν δίπλα του να ανέβει τα λίγα σκαλιά και να μπει στο ιερό κρατώντας το Άγιον Ποτήριο, αφού έχει κοινωνήσει αμέτρητο κόσμο ...
Πάτερ Γεράσιμε, σε αδικήσαμε, ακόμη κι αυτό το άπλωμα του χεριού σου, που έδειχνε τη σωματική σου εξάντληση το θεωρούσαμε δεδομένο, απλή κούραση που θα περάσει. ‘Οπως θεωρούμε δεδομένα τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, τις αισθήσεις μας, το νου μας, έτσι θεωρούσαμε κι εσένα, με τη ξεχωριστή μορφή σου, τα μακριά γένια σου, την ωραία φωνή σου, το καθαρό βλέμμα σου. Εσύ όμως ξαφνικά έφυγες και τα δεδομένα μας ράγισαν, έχασαν τη συνοχή τους.
Και ψάχνουμε τώρα νοερά το νόημα του καθαρού βλέμματός σου, το νόημα των δακρύων σου που νιώθαμε ότι ήθελαν να ξεπλύνουν ρύπους της ψυχής από το κονιορτό σε διαδρομές ορθολογισμού, υλισμού, αθεϊας, φιλαυτίας από όπου διαβήκαμε. Εσύ έβλεπες ότι ήρθαμε κοντά σου ψάχνοντας τον Επιλελησμένο Θεό. Έπαιρνες πολλές φορές κι εσύ τη θέση του «γλυκού Ραββί» και εμείς, σαν τη Μαρία, καθόμασταν στη γη δίπλα στα γόνατά σου και σε ακούγαμε. Και δεν ξεχνάμε εκείνο το βλέμμα σου το καθαρό που δεν το σκίαζε κανένας γήινος φόβος, Μόνο μια έγνοια δεν σε εγκατέλειπε, που αυτή βέβαια δεν σκίαζε, αλλά φώτιζε και χρησιμοποιώντας τα λόγια του Γέροντος Σωφρονίου, του «Μεγάλου Βασιλείου του 20 ου αιώνος», όπως τον αποκαλούσες, η έγνοια αυτή ήταν "η φρίκη να αποδειχθώμεν ανάξιοι του Θεού, του αποκαλυφθέντος εν τω ανεσπέρω φωτί».
Ένας μόνο φόβος, «η φρίκη να αποδειχθώμεν ανάξιοι του Θεού», ανάξιοι του Νυμφίου της ψυχής μας.
Έκανες τα πάντα να αποφευχθεί αυτή «η φρίκη» όχι μόνο για εσένα τον ίδιο, αλλά και για όλους εμάς που σε γνωρίσαμε, και οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες, για όσους τώρα σε γνωρίζουν και για όσους θα σε γνωρίσουν, γιατί, π. Γεράσιμε, μακαριστέ Κεφαλληνίας Γεράσιμε, τώρα ανήκεις στον κόσμο όλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου