Ο
πόνος μέσα μας έγινε πέτρα, κι εμείς γίναμε το βουνό. Στάλες απ' το
κορμί μας πότισαν τα δέντρα κι αυτά ήπιαν αχόρταγα την ψυχή μας. Το
τραγούδι μας κύλησε παγωμένο να συναντήσει τους νεκρούς κι αυτοί,
κάποιες φορές μες τα σκοτάδια, δε πίνουν απ' τη Λήθη μα απ' τις φωνές
μας, θυμούνται, και οι σπηλιές στενάζουν.
2 σχόλια:
ΠΟΙΟΣ είναι ο καλλιτέχνης;
Μιά γενναία μερίδα
από την αδρότητα
τού Κόντογλου
και κάτι από
τη χάρη του Κόρδη...
και πως να λείπει
τώρα... ο Βικέντιος...
αυτή η γραφή του
η χαρακτηριστική,
σαν πενάκι ή...
περισσότερο σαν κοπίδι...
Τώρα... ποιός τα εσύναξε
έτσι... ολα ταιριαστά...
τόσα μαθήματα...
σαν νάναι ακόμη ζωντανή
η λαϊκή....
η ανώνυμη...
ή άγνωστη -από τους ανθρώπους-
ψυχή...
ποιός να το ξέρει
να μάς το πεί...
Δημοσίευση σχολίου