Ήταν σαν σήμερα το 1803 έλαβε χώρα μια από τις πιο συγκλονιστικές και ηρωικές αυτοθυσίες, όταν οι Σουλιώτισσες, κυνηγημένες από τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά γκρεμίστηκαν από το βράχο του Ζαλόγγου ώστε να γλιτώσουν από την αιχμαλωσία και την ατίμωση.

 

Η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά του γεγονότος γίνεται στο έργο «Απομνημονεύματα από την Ελλάδα και την Αλβανία στα χρόνια της διακυβέρνησης του Αλή πασά», που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1827, του απεσταλμένου του Ναπολέοντα Ιμπραήμ Μανζούρ
«...αλλά μια ξαφνική απόφαση τους υποσχέθηκε μια βοήθεια ενάντια στην ατίμωση και τη ντροπή των βασάνων. Έδωσαν τα χέρια και στο πλάτωμα του βράχου αρχίζουν ένα χορό του οποίου ένας ανήκουστος ηρωισμός ενέπνεε τα βήματα, και του οποίου η αγωνία του θανάτου επέσπευδε την πτώση. Πατριωτικά τραγούδια την συνόδευαν˙ οι επωδοί τους αντηχούσαν στα αυτιά των Μωαμεθανών ... Ο ουρανός χωρίς αμφιβολία τις άκουγε! Στο τέλος των επωδών τους, οι εκατό γυναίκες έβγαλαν μια διαπεραστική και παρατεταμένη κραυγή, της οποίας ο ήχος έσβησε στο βάθος ενός τρομερού βάραθρου όπου παρασύρθηκαν μαζί με κείνες όλα τα παιδιά».

Κλείνοντας το κείμενο του ο Μανζούρ γράφει
«Ο Σουλεϊμάν αγάς, Αλβανός αξιωματικός, περίλυπος μάρτυρας αυτής της αξιομνημόνευτης τραγωδίας, μου διηγήθηκε όλες τις λεπτομέρειες. Κατά τη διήγηση αυτού του γεγονότος δάκρυα έβρεξαν τα βλέφαρά του˙ εντούτοις ανήκε στο στρατό του Αλή».