Η συγκλονιστική ιστορία του ελληνόφωνου Τούρκου ράπερ που βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος, συνεργάζεται με την ποδοσφαιρική ομάδα της ιταλικής Λιβόρνο και θέλει να έρθει στην Ελλάδα!
Η αναζήτηση στο διαδίκτυο επιφυλάσσει πολλές φορές, απρόοπτες, αλλά ταυτόχρονα, ευχάριστες εκπλήξεις.
Αυτή η τεράστια δεξαμενή πληροφοριών είναι σε θέση, να δημιουργήσει
στον χρήστη νέες γνωριμίες, ακόμα και εκεί που ψάχνει για ένα παλιό
παραδοσιακό τραγούδι στο Youtube. Η έρευνα για έναν μουσικό σκοπό των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας οδήγησε τον υπογράφοντα (μέσω των σχετικών βίντεο-related videos) σε ένα τραγούδι ενός ραπ καλλιτέχνη από
την Τουρκία. Το ψευδώνυμό του, ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας που
είλκυσε το κλικ του ποντικιού και το όνομα του κομματιού (τον) μαγνήτισε
για ακρόαση. Το παρατσούκλι του ήταν «Άφοβος» και το τραγούδι είχε τίτλο «Γούρζουλας», ένα μυθικό τέρας, το οποίο κατά τους Ποντίους, σύμφωνα με τον λαογράφο Παντελή Μελανοφρύδη (1885-1967), ήταν η προσωποποίηση της θανατηφόρου επιδημίας, της πανούκλας (δες το βίντεο).
Οι στίχοι του τραγουδιού επιβεβαίωσαν τις υποψίες. Παρά την, ελαφρώς ασυνάρτητη σύνταξη, το “ραπάρισμα” έβγαζε καθαρές ποντιακές λέξεις με ξεκάθαρο νόημα. Η επόμενη αναζήτηση ήταν για την ανεύρεση του εν λόγω καλλιτέχνη, που με τόση γλαφυρότητα παρομοίασε με την πανώλη τα μαύρα συναισθήματα που δημιούργησαν τα βιώματά του. Με καταγωγή από τις ελληνόφωνες περιοχές των Σουρμένων και της Ματσούκας της Τραπεζούντας, ο Ρετζέπ Γιλμάζ, παρά το νεαρό της ηλικίας του (29 χρονών) είχε σίγουρα μία συγκλονιστική ιστορία να διηγηθεί στο newpost.gr, το οποίο τον ανακάλυψε στην… ξενιτειά, όπου πλέον δεν ραπάρει, αλλά αναστορεί (δηλαδή αναπολεί) την πατρίδα και τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσε.
«Μ’ άνασπαλλεις με», δηλαδή, «μή με ξεχάσεις»
«Παλιά έκανα μερικά τραγούδια. Τα έγραψα στα ποντιακά, για να μην ξεχάσουν οι δικοί μας, οι νέοι, τη γλώσσα. Με κυνήγησαν οι αρχές στην >Τουρκία
για τα τραγούδια. Ακόμα και τώρα όμως με βρίσκουν στο διαδίκτυο και με αποκαλούν Άφοβο (το παρατσούκλι του). Τότε συνειδητοποιώ, ότι έκανα καλή δουλειά», εξομολογείται αρχικά. Όσο για τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει από την πατρίδα, σε αυτές, ο ήρωας του είναι η γιαγιά του. «Όταν ζούσε πάντα συνομιλούσαμε στα ποντιακά. Όταν έφυγε πριν από τρία χρόνια τα τελευταία της λόγια ήταν “Ρετζέπ μ’άνασπάλλεις με”, δηλαδή “Ρετζέπ, μη με ξεχάσεις”», θυμάται με συγκίνηση.«Αν δεν πας στο Τζαμί, μπάλα δεν παίζεις»
Η εξασφάλιση του άρτου του επιούσιου δεν ήταν εύκολη στην Τουρκία. «Έκανα πολλές δουλειές. Είχα δουλέψει και ως σεκιούριτι. Δούλεψα και το καλοκαίρι στα παρχάρια (υψίπεδα) του Πόντου. Με την κερεντή (δρεπάνι) έκοβα χορτάρια», λέει και συνεχίζει: «έπαιξα και μπάλα! Έχω αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες ακόμα και επαγγελματικά. Στο τέλος της καριέρας μου έπαιξα στην Κωνσταντινούπολη, στην Güngörenspor. Εκεί ήταν όλοι από την Τραπεζούντα και παλαιότερα τους είχα βοηθήσει πολύ. Αλλά αυτοί μου είπανε, “αν δεν πηγαίνεις στο τζαμί, δεν μπορείς να παίζεις μαζί μας”. Εγώ φυσικά δεν πήγα ποτέ στο τζαμί και με έδιωξαν. Έτσι τελείωσε η καριέρα μου».
«Δούλος» του θεού Χριστόφορος
Οι δύσκολες συνθήκες τον οδήγησαν εκτός Τουρκίας. Πριν φύγει όμως η τύχη του χαμογέλασε και τον οδήγησε σε ελληνικά μονοπάτια! «Έφυγα, επειδή ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου, όπως ήθελα εγώ. Γνώρισα μία κοπέλα από την Ουκρανία, τη Λαρίσα, η οποία είναι Ελληνίδα ποντιακής καταγωγής. Η τύχη μου έλαμψε! Παντρευτήκαμε, κάναμε έναν γιο, τον οποίο βγάλαμε Ορφέα. Δεν ήθελα το παιδί μου να τραβήξει τα ίδια προβλήματα με εμένα και έτσι φύγαμε! Ήταν άσχημα στην Τουρκία για την οικογένειά μου. Ο επόμενος σταθμός ήταν η Βραζιλία, όπου είχανε καταφύγει ήδη τα αδέρφια μου. Μείναμε ένα χρόνο και επιστρέψαμε στην Ευρώπη και την Ουκρανία! Εκεί το 2012 βαφτίστηκα χριστιανός ορθόδοξος και πλέον το όνομά μου είναι Χριστόφορος», διηγείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου