Τη μέρα της Πεντηκοστής

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
πάν’ οι ψυχές και κάθονται
βουβές στα περιβόλια.
Τρυπώνουν στις κρυφές γωνιές
μαζί με τις αράχνες
και μας κοιτούν αμίλητες
αθώρητες και μόνες.

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
πάν’ οι ψυχές και κρέμονται
στα ρούχα και στο φράχτη.
Φωλιάζουν στο καλό κρασί
και στο παλιό πυθάρι
γεμίζουν τις ραγισματιές
κι ανοίγουν τους φεγγίτες.

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
μη κόψετε ξερό κλαρί
ούτε χλωρό βλαστάρι.
Μη μάσετε τ’ ασπρόρουχα
και διώξετε τσ’ αράχνες
μην πίνετε γλυκό κρασί
και φοβηθούν και φύγουν.

κ.χ. μύρης

Το τραγούδι βασίζεται στην άγραφη παράδοση κατά την οποία, οι βασανισμένες ψυχές , από την νύχτα της Ανάστασης έως την παραμονή της Πεντηκοστής, λαμβάνουν κάποια άνεση και περιφέρονται στην γη ελεύθερα ή μάλλον στις αρχαίες εορτές των νεκρών, οι οποίοι τέτοιες μέρες ερχόταν σε επαφή με τον κόσμο των ζωντανών. Ο, τι προσλαμβάνει η Εκκλησία μας από τον κόσμο παίρνει άλλο νόημα. Κι εγώ είμαι υπερήφανος γι αυτή την συνέχεια.