Ο Κωστής Παλαμάς γράφει για τις Μυροφόρες τις Θυγατέρες της Σιών

Ο Παλαμάς στο ποίημά του «Θυγατέρες της Σιών» από την ποιητική συλλογή «Η ασάλευτη ζωή (δημοσιεύτηκε το 1904)», εμπνέεται από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, όπου η Μαγδαληνή, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή και η Σαλώμη, που «μακρόθεν θεωρούσαι» έγιναν μάρτυρες όλων των περιστατικών που αναφέρονται στην Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού.


Τις μακαρίζει ο ποιητής που είχαν τη θεία εύνοια να ακούσουν από το στόμα του Θεανθρώπου «τα μυστικά ρήματα», καταφίλησαν τα άχραντα πόδια Του και τα σφούγγισαν με τα ξέπλεκα μαλλιά τους. Άκουσαν το χαρμόσυνο Μήνυμα Χριστός Ανέστη.

Θυγατέρες της Σιών - Κωστής Παλαμάς, 1889 

«Ἧσαν δὲ καὶ γυναῖκες ἀπὸ μακρόθεν θεωροῦσαι, ἐν αἷς καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καὶ Ἰωσῆ μήτηρ και Σαλώμη, αἵ καὶ ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ καὶ διηκόνουν αὐτῷ, καὶ ἄλλαι πολλαὶ συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα». (Ευαγγέλιον κατά Μάρκον)

Της Ιεριχώς μοσχόβολα τριαντάφυλλα,

στα Βαγγέλια τ’ αρώματα σκορπάτε,

Πίστης Εσείς και αγάπης λόγια ανίκητα

της άπιστης καρδιάς μου της μιλάτε.

Από τα κέδρα του Λιβάνου ισκιώνεστε,

δροσίζεστε απ’ το ρέμα του Ιορδάνη,

στου Ιησού Χριστού τον έρωτα τα νιάτα σας

φέρνετε σμύρνα, μάλαμα, λιβάνι.

Τα θεία ν’ ακούτε μυστικά του ρήματα,

και ο πόθος σας και η έγνοια και η σκλαβιά σας

καταφιλώντας τ’ άχραντα ποδάρια Του,

τα μυρώνετε μέσα στα μαλλιά σας.

Απάνου στο Σταυρό καθώς αργόσβηνε,

την πανάγια θρηνήσατε ομορφιά Του,

στα μαύρα η πλάση, η φύση, ο ήλιος, ντύνονταν,

στα μαύρα και οι καρδιές σας εδώ κάτου.

Την πέτρα όταν του τάφου Του συντρίβοντας,

ξαναφώτισε ο Κύριος τη χτίση,

Ήσαστ’ εσείς τα πιο ακριβά του χτίσματα

που στάθηκε να πρωτοχαιρετήσει.

Θυγατέρες της Σιών, μοίρες ισάγγελες,

τη δόξα του Κυρίου στεφανωμένες,

Σας αγαπώ, γιατί όσο και αν αγιάσατε,

μένετε πάντα ανθρώπινα πλασμένες.

Γιατί μέσα στο Θεάνθρωπο, στοχάζομαι,

που όλη σας την καρδιά την έχει πάρει,

του Θεού τόσο δε βλέπετε τη δύναμη

όσο του ανθρώπου αισθάνεστε τη χάρη.

Και από τον παντοδύναμο το Λόγο του

σας φτάνει ο ήχος της φωνής του μόνο,

και μαζί του είν’ η έρημος λαμπρότερη

απ’ τον ουράνιο του Πατρός Του θρόνο.

Θυγατέρες της Σιών, και το λαχτάρισμα

που σας τρεμοσαλεύει τ’ αγνά στήθη,

για του Σταυρού είναι το νυμφίο το μάρτυρα

πιο πολύ απ’ τον Κύριο που αναστήθη.

Όμως Εσείς τον κάματε τον άνθρωπο

να θρονιαστεί θεός θεών εδώ κάτου.

Μαγδαληνή Μαρία, και τ’ ωραιότερο

απ’ όλα Εσύ είσαι, Εσύ, τα θαύματά του.

Και πιο καθάρια η δόξα σας ξανοίγεται

στο μοναχό σιγαλινό σας δάκρυ,

παρά στων Αποστόλων τα κηρύγματα,

παρά στην Οικουμένη απ’ άκρη σ’ άκρη.

Στις ίδιες ταπεινές γυναίκες της Σιών, που δέχθηκαν από τον Ιησού τον πρώτο αναστάσιμο χαιρετισμό Του, που «λίαν πρωΐ της μιας των Σαββάτων» ήλθαν στο μνήμα για να αλείψουν με μύρο τον νεκρό Χριστό και βρήκαν τον λευκοντυμένο άγγελο που τους είπε το χαρμόσυνο άγγελμα: «ηγέρθη ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Σε αυτό το θαύμα της Ανάστασης στηρίζονται οι παρακάτω στίχοι του ποιητή:

«Δεν είναι μνήμα• ο κόσμος είναι ο τελειωμένος,

που χάσκει ολαδειανός και κατρακυλισμένος

και στερνοδείχνεται σ’ εσάς, τριπλή λατρεία,

σ’ εσάς, Μαγδαληνή, Σαλώμη, εσύ, ω Μαρία!

Απ’ τη δική σας την αφάνταστη ευτυχία

δώστε της γης, κάθε ψυχής και κάθε ανθρώπου

κάθε λαού, κάθε πατρίδας, κάθε τόπου!

Της συμφοράς άμποτε τ’ άσειστο λιθάρι

να το κυλάει ενός χιονάτου αγγέλου η χάρη,

και τα τρανά νεκρά και τα νεκρά τα ωραία

να παίρνουν μια ζωή για πάντα νέα!»

(«Χαιρετισμός Αναστάσιμος»)

Το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Θυγατέρες της Σιών»
πηγή από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

πηγή