Ο παππούς μου Μανουσος Πεδιαδιτης ήταν ο τελευταίος βαρκάρης της
Σπιναλόγκας και βοηθος και ψάλτης του επι 10 συναπτά έτη ιερέα των λεπρών ιερομόναχου πατέρα Χρύσανθου από τη Σητεία.Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό να τον ακούω να μου διηγείται με βουρκωμένα τα μάτια για την θυσιαστική χωρις όρια αγάπη που μοίραζε απλόχερα ο αγιασμένος εκείνος άνθρωπος...
Στους ανθρώπους αυτούς, τους μιασμένους από το βακτήριο που ακόμα και η οικογένεια τους τους είχε ξεχάσει και κανεις δεν ήθελε να πλησιάσει για να μην κολλήσει. Εκείνος όμως με απέραντη καλοσύνη, τους μιλούσε με παρηγορητικά πατρικά λόγια, τους αγκάλιαζε, τους χάιδευε...
Ήταν ο πατέρας τους και μάνα τους μαζί. Μια φωτεινή ακτίνα στην καταχνιά που σκέπαζε τα πάντα.
Και έτσι λοιπόν τις Κυριακές ο ναός του Αγίου Παντελεήμονα ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Όλοι ήθελαν να βρίσκονται με τον αγαπημένο τους ιερέα. Κι εκείνος, αφού λειτουργούσε γεμάτος συγκίνηση και δάκρυα στα μάτια τους κοινωνούσε όλους με το σώμα και το αίμα του Κυρίου μας και στη συνέχεια κατέλυε γονατιστός ότι είχε περισσέψει.
Κάθε Κυριακή και γιορτή επι 10 συναπτά έτη!
Έφυγε τελευταίος από το νησί, ΥΓΙΕΣΤΑΤΟΣ, αφήνοντας τεράστιο κενό στις καρδιές των πνευματικών του παιδιών που έφευγαν για την Αγία Βάρβαρα Αττικής και δεν θα τον ξαναέβλεπαν...
Μανούσος Πεδιαδίτης
1 σχόλιο:
Τα ίδια γεγονότα υπήρξαν στο Πρώην νοσοκομείο Λοιμωδών Νάσων στην Αγία Βαρβάρα που ο ιερέας του Νοσοκομείου κοινωνούσε τους ασθενείς και έφυγε πλήρης ημερών χωρίς καμμια δερματική ασθένεια, αλλά αν θελετε δείτε και σήμερα τι συμβαίνει στον ιερέα της εκκλησίας που βρίσκεται εντός του προαυλίου του Ευαγγελισμού όπου μεταλαμβανουν σε καθε λειτουργία οι ασθενείς μαζι εμ τους γιατρούς και τις νοσοκόμες και στην συνεχεια ο ιερεας επισκέπτεται τους βαριά άρρωστους με κάθε ασθένεια και στην συνέχεια καταλύει την αγία κοινωνία.
Και μην ξεχασουμε και τον Αγιο Πορφυριο και την επιδεκαετιες ασκηση του στην εκκλησία διπλα. στην Πολυκλινικη Αθηνων με την ιδια δραστηριοτητα
Δημοσίευση σχολίου